Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Γύρω στις 21:30, με αρκετό κόσμο ήδη στο χώρο, ο συμπαθέστατος Ghone, ανεβαίνει στην σκηνή του Temple, για να μας παρουσιάσει εν συντομία, τον μυστήρια ατμοσφαιρικό κόσμο που δημιουργεί μέσα από την κονσόλα, τα κουμπάκια και το ξύλινο ορθογώνιο κουτί με τους διακόπτες του. Οι δονήσεις ξεχειλώνουν και τρίζουν (σε βαθμό που ακόμα και η μπάρα όπου ακουμπώ πάλλεται) και αρχικά διαμορφώνουν μία κατάσταση αγωνίας και έντασης. Ο ηλεκτρισμός τρεμοπαίζει με τα βύσματα και τις συχνότητες, παράσιτα δημιουργούνται και μέσα σε όλο αυτό το φάσμα από το φορτισμένο χάος, ο ήχος πιάνει ρυθμό κι έτσι βρίσκει τον σκοπό του. Άλλοτε περισσότερο οξύς και πότε να λειτουργεί ως εργαλείο, σε παραπέμπει σε βόμβους και κρότους-τριγμούς, φυσικούς ή εργοστασιακούς –τεχνολογικούς. Θα μπορούσε να ήταν η μουσική που αρέσκονται να ακούν οι εξωγήινοι.
Λιγοστές δεσμίδες φωτός τον διαπερνούν, ίχνη καπνού διακρίνονται, ένας ψυχρός κρυφός φωτισμός πίσω από τη μπότα των drums τρεμοπαίζει στον παλμό. Οι ενισχυτές, οι καμπίνες και το gong δεσπόζουν ξοπίσω του (σε αρμονικά ταιριαστό κλίμα), αναμένοντας βεβαίως τους Boris και διαολίζοντάς με, με το να φαντάζομαι το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να επιτευχθεί, αν τα χρησιμοποιούσε. Τα κόκκινα και φουξ flash από τα χαμηλά προβόλια, δίνουν την κατάλληλη έμφαση στην technical αυτή αναμπουμπούλα, όπως αρμόζουν στον ιδανικό απόηχο για κάποιου είδους installation. Το μισάωρο της performance του, κύλησε νεράκι, γεγονός που αποδεικνύει πως το έργο που κατασκευάστηκε, προσέφερε ένα αρκετά έντονο ερέθισμα στην ανταπόκριση και συνάμα δούλεψε θετικά για το έργο που πρόκειται να ακολουθήσει.
Μέσα σε καπνούς και tribal ρυθμούς, οι Boris, ξεκινούν σύντομα την εμφάνισή τους, με τα απολύτως ήρεμα και σχεδόν νωχελικά φωνητικά του Takeshi να πορεύονται με το διπλό 2 in 1όργανό του (κιθάρα/μπάσο) και να συμπληρώνουν τη μελωδία του “Away From You”. Σταδιακά περνάνε στο πιο (μουσικά) θορυβώδες “The Beach” για να κουδουνίσουν το “Coma” και να εμφανίσουν τα στοιχεία από τον όγκο που πιάνουν και το noise που τόσο αγαπούν να εξελίσσουν και να πειραματίζονται. Η κιθάρα της Wata προσθέτει χρώμα, οπτική, blues (ναι) συρσίματα κατά το “Love” (από τα πιο αποσαφηνισμένα σε δομή και ως προς τη θεματική, κομμάτια τους), ενώ η φωνή της συνοδεύει το “Journey”.
Υπάρχουν στιγμές που αποκτούν doom ιδιότητα, κραυγάζουν, stoneroψυχεδελειάζουν ή post μελαγχολούν . Η μορφή-drummer Atsuo, δίνει σημεία αναφορών με τους συχνά σάπιους και κούφιους χτύπους, τα εκστασιασμένα psych περάσματα, τα βαριά και επίμονα παιξίματα, τις περιορισμένες κραυγές ή τις 2ες προτάσεις υποστήριξης των στίχων. Τα tribal χτυπήματα σημαδεύουν τη διάρκεια που έχουν τοποθετηθεί κατά το “Evol”, το “Shadow Of Skull”, αναστατώνει με τη θανάσιμα τραβηχτική του έκφραση και προσέγγιση.
Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα, που θεωρεί σημαντική και ίσως και συμπαντική, την εμπειρία του live και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που θα σε κερδίσει. Καταφέρνει να σε κρατάει ενεργό, με πλήρη προσοχή στην chaotic ακρίβεια και στις περίτεχνα αποδομημένες μα εύκολα ξανα-συναρμολογούμενες ενώσεις-συνθέσεις. Ο Ναός τίγκαρε από τον κόσμο και νομίζω πως οι παρευρισκόμενοι, εκτιμήσαμε τη μπάντα και βρεθήκαμε ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση του υλικού και ψυχισμού της.
