Γεννημένοι και γαλουχημένοι στην Αθήνα, τα τρία αδέρφια από τη Βάρη ένωσαν την αγάπη τους για τη μουσική και αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού ήταν να δημιουργηθεί το 2010, ένα δυναμικό heavy rock σχήμα, οι Bombing The Avenue. Οι ίδιοι μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους EP με τίτλο “Avido”, το Μάιο του 2012 και εν συνεχεία τη δημιουργία του πρώτου τους debut album “Civil Servant” που κυκλοφόρησε το 2015, προχωρούν μετά από αρκετό καιρό απουσίας από τη σκηνή σε ένα θεμελιωμένο comeback, που καταδεικνύει την ηχητική τους ωρίμανση και την στροφή τους, τόσο στο ηχητικό τους μοτίβο αλλά και στο attitude της μπάντας, η οποία αποκτά μια punk αισθητική.
Ο καινούριος τους δίσκος, που τιτλοφορείται ως “Dysfunctional” μας έγινε γνωστός μέσα από το release, αρχικά ενός πρώτου κομματιού, το “Pissings” και έπειτα απ’ την ολοκληρωμένη παρουσία του, σε μια ζωντανή εμφάνιση της μπάντας στις 30 του Δεκέμβρη στο venue του six d.o.g.s. Κυκλοφόρησε επίσημα τον ίδιο μήνα από την Just Gazing Records, ενώ στο ρόλο του παραγωγού πίσω απ’ αυτόν τον catchy δίσκο, βρίσκουμε τον Άλεξ Μπόλμπαση.
Με μια πρώτη εξωτερική ματιά μπορεί κανείς να διακρίνει έντονες διακυμάνσεις στον ήχο, δυναμισμό, στιβαρή παρουσία φωνητικών και κιθάρας, γκρουβάτα μοτίβα και ογκώδη ντραμς. Η πλειονότητα των κομματιών στοιχειοθετείται από το παραπάνω combo, καθιστώντας το άλμπουμ ένα αρκετά ενδιαφέρον και πιασάρικο πόνημα για τη χρονιά που μόλις πέρασε.
Ο δίσκος στο σύνολό του μας “πετά” ορμητικά στην ηχητική τους ταυτότητα, απ’ την έναρξη του πρώτου κιόλας κομματιού. Το “Hangover City” ηχεί γκρουβάτο, ανακατώνει τον κόσμο σου και σε εξωθεί να φωνάξεις. Έντονα riffs και διαπεραστικό μπάσο. Mε παρόμοιο μοτίβο αλλά σχετικά πιο αντιφατικό το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, “Guadalquivir” μου ταράζει κι αυτό τον ψυχισμό και με ένα πιασάρικο solo που μεσολαβεί, επανέρχεται δυναμικά στο ρεφρέν προς το τέλος. Το “Ble” είναι το κομμάτι εκείνο μέσα στη συλλογή που μελωδικά ξεφεύγει λίγο απ’ το ωμό και ακατέργαστο heavy rock στοιχείο και κινείται σε πιο ήπια ηχητικά μονοπάτια, ακούμε αρκετά την κιθάρα και τα τύμπανα εδώ, καθώς και μια πιο αργόσυρτη και παιχνιδιάρικη χροιά από μέρους του Πάνου, το ρεφρέν ωστόσο μας επαναφέρει ανεπιτήδευτα σχεδόν στο γνωστό, καταιγιστικό ήχο των Bombing.
Το “Ble” διαδέχεται το εξαιρετικά καλοδουλεμένο “Pissings”. Τι να πω γι’ αυτό το κομμάτι; Το intro τόσο ορμητικό ενώ το ξεχαρβάλωμα της κιθάρας, η φωτιά που παίρνει το μπάσο και τα φωνητικά το καθιστούν ηχητικά το πιο ενδιαφέρον, ακέραιο και ξεχωριστό κομμάτι του νέου δίσκου. Θα μπορούσα να το ακούω όλη μέρα, δίχως να το βαρεθώ (όχι ότι δεν το έχω κάνει δηλαδή για να λέμε και την αλήθεια). Το “Bullet In” από την άλλη με την ενδόμυχη αντίφασή του που ηχητικά σε κάποια σημεία το φέρνει πολύ κοντά σε μελωδίες των Tool, εμφανίζεται σκοτεινό και παραλλαγμένο, αποτελώντας ίσως τον δαίμονα στο μυαλό σου και συνθέτοντας τις πιο απόκρυφες και μυστήριες σκέψεις σου. Σε όσους αρέσει ένα σφαιράτο κομμάτι με riffs που σου κολλάνε στο μυαλό και έντονες ηχητικές διακυμάνσεις που σε προκαλούν όσο γρήγορα βυθίζεσαι τόσο απότομα να επανέλθεις, σίγουρα θα απολαύσουν αυτό το τραγούδι.
Από την άλλη το “Street Lights”, θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει παιχνιδιάρικο, γκρουβάτο και μελωδικό. Εδώ δεν υπερισχύει στην αρχή το ωμό και το ακατέργαστο αλλά ένα πιο ποπ στοιχείο, ενώ στην πορεία κιθάρα, μπάσο και τύμπανα συνενώνονται και δημιουργούν ενα εθιστικό solo που αντιπροσωπεύει ένα βασικό μέρος του κομματιού, το οποίο μας εντάσσει και πάλι στο ρεφρέν. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, “Bad Uncle” ξεδιπλώνεται μυστήριο και ψυχεδελικό καθώς εντείνεται σε δυναμισμό, ωστόσο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, μπορώ να πω πως δεν αντιπροσωπεύει την aggressive πλευρά του συγκροτήματος, αλλά προωθεί τη μυσταγωγική εκείνη ηρεμία για να την αποσπάσει εν συνεχεία βυθίζοντάς σε στην ένταση. Ιδιαίτερη εδώ είναι η παρουσία της κιθάρας, με έξυπνους ελιγμούς που δημιουργούν αντιθέσεις. Το κλείσιμο αυτό παραπέμπει τον ακροατή να ταυτιστεί με την υποχώρηση της έντασης και της ωμότητας για άλλη μια φορά.
Ο δίσκος αυτός για εμένα στοιχειοθετείται μέσα από αντιθέσεις τόσο στον ήχο όσο και στα φωνητικά, ενώ τα αμφίθυμα συναισθήματα που σου προκαλεί καθ’ όλη τη διάρκεια ακρόασής του, σίγουρα κάνουν αισθητή την παρουσία του στη λίστα με τα καλοδουλεμένα άλμπουμ του 2019. Βασισμένος περισσότερο σε πολυμορφίες στη μελωδία σε συνδυασμό με μια καλή στιχουργική, δεν σε αφήνει καθόλου αδιάφορο ενώ αντίθετα κομμάτια που εμπεριέχει όπως το Pissings ή το Bullet In καταφέρνουν σχεδόν αναπόφευκτα να σε κάνουν να πατάς συνέχεια το replay.