Το άκουσμα και μόνο της ανακοίνωσης, πριν απο περίπου 3 μήνες, ότι μια απο τις πιο επιδραστικές μπάντες με ενεργό δράση άνω των 40 ετών θα επισκέπτονταν την χώρα μας (για τρίτη φορά) προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στους πιστά προσηλωμένους οπαδούς του ήχου της rock & hard rock σκηνής. Είναι ίσως απο τις λίγες φορές που η καθημερινότητά μας, ειδικά την παρούσα χρονική περίοδο χρειαζόταν ή μάλλον είχε ανάγκη απο ένα live ενός group τέτοιου βεληνεκούς.
Ανταπόκριση: Χάρης Πάνος / Φωτογραφίες: Karla Trainer (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Πέμπτη λοιπόν και υπό τον ήχο αλλά την αίσθηση της ψιλής βροχής ο κόσμος ελάχιστος έξω απο τον συναυλιακό χώρο του Gagarin, γεγονός το οποίο με έκανε να υποθέσω ότι αυτή η ρημάδα οικονομική κρίση απαγόρευσε τη μεγάλη προσέλευσή του. Μετά τον καθιερωμένο έλεγχο των εισιτηρίων στην πόρτα, όλες οι αρνητικές σκέψεις που στροβίλιζαν τον μυαλό μου εξανεμίστηκαν. Από πολύ νωρίς η αίθουσα είχε γεμίσει με ανθρώπους (όλων των ηλικιών), συγκροτώντας ένα κοινό που περίμενε με μεγάλη ανυπομονησία την έναρξη της συναυλίας.
Με το ρολόι να κυλά βασανιστικά αργά, στην σκηνή κάνουν την εμφάνισή τους στις 21.45 οι δικοί μας The Βig Nose Attack, μια μπάντα αποτελούμενη παρακαλώ απο δύο και μόνο μουσικούς. Όσο μαγκωμένοι ήταν στην αρχή, τόσο θρασύτατοι έγιναν ( με την καλή έννοια) όταν οι πρώτες μουσικές νότες τους άρχισαν να διαχέονται τον χώρο του Gagarin. Τα μουσικά μονοπάτια που κινήθηκαν ήταν αυτά του hard rock , του blues ακόμα και της jazz , με έναν τραγουδιστή του οποίου η ερμηνεία ταλαντευόταν από το ύφος του Chris Cornell, σε αυτό των Gary Moore και George Thorogood. Το όμορφο μουσικό ταξίδι το οποίο μας χάρισαν απλόχερα για μια ώρα περίπου άφησε στο κοινό άριστες εντυπώσεις και δίκαια κέρδισαν το χειροκρότημα. Θα ήθελα εδώ να σταθώ στην καινοτομία της μπάντας σε ότι αφορά την απουσία του μπάσου, γεγονός το οποίο δεν επηρέασε σε κανένα σημείο τη συνολική απόδοσή της, καθόσον το κενό του καλύφθηκε απο τα έξυπνα παιξίματα των δυο μελών της, αποδεικνύοντας πέρα των υπολοίπων οτι υπάρχουν πραγματικά πολύ καλά σχήματα στην χώρα μας τα οποία δεν αναλώνονται σε ανούσια tributes.
Η ώρα ήδη όμως έχει πάει 23.00 και στην σκηνή κάνουν την επιβλητική παρουσία τους (μετά απο ένα σύντομο sound check) oι Blue Oyster Cult. H παρέα των Buck Dharma & Eric Bloom υπό την συνοδεία του νέου τους μπασίστα Kasim Sulton (όλοι με τα κλασικά γυαλιά ηλίου) βάζει φωτιά στη σκηνή του Gagarin. “This Ain’t The Summer Of Love”, “Golden Age Of Leather” και “Burning For You” η τριπλέτα των κομματιών που άνοιξε με το καλύτερο τρόπο το live που όπως έδειξε η συμμετοχή (ειδικά στο “Burning For You”) το κοινό το περίμενε σαν τον ασθενή το φάρμακο. Η συνέχεια ανήκε στα ”Dancin’ In The Ruins’ (κομμάτι απο τον ίσως πιο παρεξηγημένο δίσκο της μπάντας το ΑΟR album “Club Ninja”) , και ”Shooting Shark” προς ικανοποίηση και των πιο απαιτητικών , ενώ μόλις ο heavy ήχος της κιθάρας του Eric Bloom ανακοίνωνε την συνέχεια του live με το “Godzilla” η συμμετοχή του κόσμου έγινε ακόμα πιο ενεργή ειδικά στο ρεφραίν.
Aπο εκεί και μετά είχαμε την medley εκτέλεση της πιο μεγάλης επιτυχίας τους ,”Don’t Fear The Reaper” με εμβόλιμο το σόλο μπάσο αλλά και παρουσίαση απο τον Eric Bloom του Kasim Sulton, με την μπάντα να παίζει κομμάτια απο την περίοδο που ο δεύτερος ήταν μέλος των Joan Jett & Blackhearts, Utopia και Meat Loaf (I Love Rock’n’Roll- Bang the Drum All Day – Paradise by the Dashboard Light). Κάπως έτσι κύλησε το πρώτο 90λεπτο του live με τoν Eric Bloom να ηγείται στα φωνητικά των κομματιών της πρώτης και πιο σκοτεινής περιόδου της μπάντας και τον Buck Dharma να αναλαμβάνει τα κιθαριστικά solos και τις ερμηνείες της μετέπειτα πορείας τους.
Και εκεί λοιπόν που στο τελείωμα του “Don’t Fear The Reaper” το group αποχωρεί απο τη σκηνή, με τον κόσμο να επιζητά την
συνέχεια του live, μετά απο περίπου πέντε λεπτά η μπάντα επιτρέφει στην σκηνή για το Final Encore. Tα ”The Red And The Black” και ”Hot Rails To Hell” αποτελούν την προθέρμανση για αυτό που θα επακολουθούσε. Ο Eric Bloom πέρνει το μικρόφωνο και ανακοινώνει ότι το κομμάτι το οποίο θα ακουστεί αφενός έχουν καιρό να το παίξουν αφετέρου δεν το έχουν κάνει ούτε καν πρόβα. ”Astronomy” και ο ενθουσιασμός του κοινού στο απόγειό του, άλλωστε ο κόσμος το απαιτούσε καθόλη της διάρκεια της βραδιάς αναφωνόντας τον τίτλο του ενδιάμεσα στα προηγούμενα κομμάτια . Η συγκίνηση εμφανής απο τις πρώτες νότες , το πάθος και ο παλμός ολόκληρης της αίθουσας, καθοδήγησε την μπάντα στο να το ερμηνεύσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Βέβαια η μουσική πανδαισία δεν σταμάτησε στο ”Astronomy” αλλά συνεχίστηκε με ένα ακόμα κολασμένο εισαγωγικό κιθαριστικό riff αυτό του ”Cities In Flames With Rock’n’Roll” με τον Eric Bloom να σηκώνει δυνατά ψηλά την γροθιά του προς το κοινό κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο ένα live το οποίο θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μας για πολλά χρόνια (εύχομαι μέχρι την επόμενη επίσκεψή τους στην χώρα μας).
Πιστεύω ακράδαντα ότι όσοι είχαν την ευκαίρια να βρεθούν χθες το βράδυ στον συναυλιακό χώρο του Gagarin (και πιστέψτε με ήταν πολλοί) αισθάνθηκαν πολύ τυχεροί καθόσον για μια ακόμα φορά η μπάντα των Blue Oyster Cult στάθηκε αντάξια της ιστορίας της. Μιας ιστορίας η οποία όπως αποδεικνύεται στο βάθος των χρόνων είναι χαραγμένη με χρυσά γράμματα στον ιερό βράχο της rock. Αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για το πως θα πρέπει να παίζεται το συγκεκριμένο είδος που υπηρετούν πιστά για πάνω απο τέσσερις δεκαετίες , προκειμένου αυτό να παραμείνει αναλείωτο και ταυτόχρονα ελκυστικό. Κλείνοντας, το γεγονός οτι η μπάντα περιοδεύει ασταμάτητα απο το 2002 μέχρι και σήμερα είναι πιστεύω ώρα να κάνει επιτέλους ένα διάλειμμα για να μπει στο studio…γιατί τα 12 χρονια απουσίας της απο τα δισκογραφικά δρώμενα είναι πάρα πολλά!
Setlist : This Ain’t The Summer Of Love, Golden Age Of Leather, Burning For You, Dancin’ In The Ruins, OD’d On Life, Shooting Shark, The Vigil, ME 262, Then Came The Last Days Of May, Godzilla, Don’t Fear The Reaper
Encore: The Red And The Black, Hot Rails To Hell, Astronomy, Cities In Flame With Rock’n’Roll.