Λες Καναδικό συγκρότημα και συνειρμικά το μυαλό σου πάει στους κολοσσούς Rush, στον Neil Young, τον Bryan Adams, τους μηχανόβιους Steppenwolf (έστω και demi), τους Guess Who φυσικά, άντε και την Alanis Morissette. Τα τελευταία χρόνια – 13 συγκεκριμένα – αυτό έχει αλλάξει, καθώς έχουν κάνει την εμφάνιση τους οι Blood Ceremony. Ένα συγκρότημα με περίεργη μουσική αισθητική, καθώς στα δικά μου αυτιά, μπλέκονται οι Jefferson Airplane με τους Pink Floyd, με μπόλικους Coven και μία δυνατή essence Black Sabbath. Εδώ όμως έρχεται και η μαγκιά του εν λόγω σχήματος. Παρά λοιπόν τις συγκεκριμένες καταβολές του, σε καμία περίπτωση δεν μυρίζει «ναφθαλίνη», αντιθέτως έρχεται να μας δώσει πολύ φρέσκα ακούσματα.
Έπειτα από πολλά χρόνια είχε έρθει η ώρα τους, αλλά και η δική μας, να επισκεφθούν και την χώρα μας. Στην Ελλάδα που τα πάντα κρύβουν μία περιπέτεια, είχαμε την αλλαγή του χώρου διεξαγωγής της συναυλίας, από το Temple στο Fuzz, για λόγους που δεν φέρει κανείς από τους άμεσα συμβαλλόμενους ευθύνη, παρά μόνο άσχετοι παράγοντες με το live.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την βραδιά είχαν αναλάβει να ανοίξουν οι ‘δικοί μας’ Bus! Πέραν του εμφανούς, ότι είναι πνευματικά παιδιά των Black Sabbath, από το συνολικό τους ήχο μέχρι την κιθάρα του frontman τους, η σχέση μου μαζί τους ήταν άκρως επιδερμική. Βέβαια έβγαλα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα και σας τα μεταφέρω. Πρόκειται για μία πάρα πολύ καλοδουλέμενη μπάντα, με φοβερό ήχο και εξαιρετική απόδοση live. Ξεκίνησαν το set τους με το “Withered Thorn”, από την πρώτη και μοναδική τους μέχρι τώρα full length κυκλοφορία, ενώ στην συνέχεια έπαιξαν και κομμάτια από το “Never Decide”, που κυλοφορεί στο τέλος του επόμενου μήνα. Για περίπου σαρανταπέντε λεπτά, παρακολούθησα μία μπάντα με απίστευτη χημεία, ταλέντο και αφοσίωση. Να σταθώ λίγο στο τελευταίο και να σας πω το εξής: όλα τα μέλη του συγκροτήματος, σχεδόν σε όλη την διαρκεία του performance τους είχαν κλειστά τα μάτια, όχι όμως από τρακ, καθώς ήταν πάρα πολύ άνετοι στην σκηνή, αλλά αυτό το κλείσιμο ματιών αυτών που γουστάρουν αυτό που κάνουν. Ένα group, με ικανότητες σαν τις δικές τους αλλά και τέτοια αγάπη για αυτό που κάνει, δεν υπάρχει περίπτωση να πάει χαμένο. Δεν ξέρω για σας, πάντως εγώ ψήθηκα να αγοράσω τον επερχόμενο δίσκο τους…
Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη ώρα και φτάσαμε στην στιγμή της κορύφωσης της βραδιάς. Η τετράδα από τον Καναδά, με μπροστάρισσα την Αlia Ο’Βrien, βγήκε στην σκηνή του Fuzz, αποφασισμένη να προσφέρει ένα θέαμα πολύ υψηλών προδιαγραφών. Οι τέσσερις μέχρι τώρα δίσκοι τους, τους έδωσαν την δυνατότητα να σχηματίσουν ένα ποικιλόμορφο setlist, με τις απαιτούμενες εξάρσεις του και δεν νομίζω να άφησαν κάποιον παραπονεμένο. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με το “The Greater God Pan”, από τον δεύτερο δίσκο τους (αυτόν που τους καταξίωσε κιόλας) και ήδη από το δεύτερο κομμάτι, απολαύσαμε την Alia να τραγουδάει, να παίζει πλήκτρα και φυσικά το σήμα κατατεθέν της, το φλάουτο.
Μπορεί η Alia να μαγνήτιζε τα βλέμματα εκτός από τα μάτια των παρευρισκόμενων, όμως θα ήταν μεγάλο foul από μεριάς να μην αναφερθώ και στα υπόλοιπα μέλη των Blood Ceremony. Ξεκινώντας από τον ξυπόλητο Lucas Gadke ο οποίος στα δικά μου αυτιά μου άφησε την αίσθηση ότι στα album αδικείται κάπως, αφού το μπάσο ήταν στις ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο, αντίθετα με το studio όπου απλά συνοδεύει και ΤΙ ΦΩΝΑΡΑ είναι αυτή που έχει ο τύπος; Καθηλωτικός και ο ένας εκ των δύο ιδρυτών της μπάντας, ο κιθαρίστας Sean Kennedy, που χωρίς να κάνει κάτι το εξωπραγματικό, ερμήνευε τα πάντα ακριβώς όπως έπρεπε. Για το τέλος άφησα την ήρεμη δύναμη των κρουστών, που ακούει στο όνομα Michael Carrillo να γεμίζει κάθε κομμάτι με μαεστρία. Για την Alia σας είπα ότι δεν έχασε ούτε νότα;
Από το πρώτο εικοσάλεπτο είχαν τιμήσει το σύνολο της δισκογραφίας τους, αλλά είχαμε την τύχη/χαρά/τιμή να ακούσουμε για πρώτη φορά το επερχόμενο single τους, “Lolly Willows”. Όμορφο τραγούδι, διαφορετικό από τα υπόλοιπα, χωρίς όμως να ξεφεύγει από το ύφος τους. Επίσης δεν σας είπα ότι έκλεισαν με το “My Demon Brother” και αν έχετε ξενερώσει που τους χάσατε, ευχηθείτε μαζί μας που βρεθήκαμε εκεί, το “See you soon, Athens” της Alia να πραγματοποιηθεί…
