Οι παλιοί θα τους θυμούνται στη δεκαετία του ’90 σαν Blackmail, όπου μέσα απο τους τρεις δίσκους τους ξεπρόβαλε το ψυχεδελικό και πειραματικό alter ego του Γιώργου Καρανικόλα των The Last Drive. Το 2012 η μπάντα βγήκε απο τον πάγο μετονομασμένη σε BLML κυκλοφορώντας το αριστουργηματικό “The Gift” όπου οι διαθέσεις για πειραματισμό ήταν ακόμα πιο έντονες.
Την ίδια περίπου κατεύθυνση ακολουθεί και το “Panopticon” που έρχεται 3 χρόνια μετά. Το πρώτο δείγμα του δίσκου “Kamikaze 30” με το πιασάρικο refrain, το βιολί και τα γυναικεία φωνητικά (που αν δεν απατώμαι χρησιμοποιούν για πρώτη φορά σε δίσκο) αν και είναι ένας μεγάλος κράχτης δέν αντιπροσωπεύει την ολοκληρωμένη εικόνα καθώς και τη ποικιλομορφία του δίσκου, κάτι που καταφέρνει το “Hunger” που ανοίγει το δίσκο και ξεκινάει ατμοσφαιρικά για να συνεχίσει μ’ενα συμφωνικό ξέσπασμα (είμαι ο μόνος άραγε που διακρίνει μία αναφορά στο “Interstellar Overdrive” των Floyd;) και ένα αργόσυρτο, σχεδόν doom, κιθαριστικό riff. Οι ίδιοι πειραματισμοί ακολουθούν και στο “TM Mantra” με περισσότερα συμφωνικά μέρη και γυναικεία φωνητικά, που αργότερα δίνουν πάσα στο ακουστικό διάλειμμα του “Panopticon” και την νοσηρή ατμόσφαιρα του “Arizona”, ενώ σε αντίθεση με τα προηγούμενα έρχεται το πιο ζόρικο “Small Town Troopers”, που είναι μία αναφορά στο παρελθόν των Blackmail τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει απο το “Panopticon” είναι οτι πιο άρτιο και συμπαγές έχει βγάλει μέχρι στιγμής η μπάντα. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ξεπερνάει τον προκάτοχο του, σίγουρα όμως αξίζει τον χρόνο και τις ακροάσεις που απαιτεί. Προτείνεται η ακρόαση του βινυλίου για όσους πρόλαβαν την περιορισμένη έκδοση του.