Το “Beyond the Red Mirror” είναι ένας από εκείνους τους δίσκους που με κάνουν να χαίρομαι που δε βάζουμε βαθμούς πλέον. Γιατί ειλικρινά δε θα ήξερα τι να το κάνω… Επίσης, είναι από τους δίσκους που αν και σίγουρα αναμενόμενοι – οι οπαδοί των Guardian στη χώρα μας παραμένουν πολυάριθμοι – κάπου αισθάνομαι ότι δεν έχω τι να πω… Όχι ότι το “Beyond…” είναι κανένα δυσκολοπερίγραφτο έργο το οποίο δε ξέρω από πού να το πιάσω, κάθε άλλο.
Το “Beyond the Red Mirror” είναι ένας τόσο τυπικά Guardian δίσκος, που αυτό καταλήγει να είναι και το μειονέκτημά του. Όλα όσα θα περιμένατε είναι εδώ, οι πολυφωνίες, τα solos με το wah, οι δίκασες, οι ταχύτητες, όλα βρε παιδί μου…! Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που όλα αυτά αναμειγνύονται για να φτιάξουν τα 10 κομμάτια του δίσκου δεν είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένος. Να το πω αλλιώς: Ακούγωντας το album είχα μονίμως την αίσθηση ότι άκουγα μια tribute μπάντα, μια μπάντα που έχει μελετήσει σε υπερβολικό βαθμό τους Guardian, ξέρει πώς να αναπαράγει άψογα όλα τα τερτίπια τους, αλλά όντας όχι οι ίδιοι οι Guardian, δεν είναι σε θέση να γράψει ανάλογης ποιότητας τραγούδια με αυτούς.
Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι δε θέλω σε καμιά περίπτωση να νομίσετε ότι ο δίσκος είναι καμιά πατάτα, γιατί δεν είναι. Αν εξαιρέσετε την παραγωγή που προσωπικά μου φαίνεται κάπως επίπεδη και δε μου πολυαρέσει, ο δίσκος κυμαίνεται σε αξιοπρεπή επίπεδα. Απλά κανένα κομμάτι δε θα σας κάνει κλικ με την πρώτη – εκτός ίσως από το “Miracle Machine”, το οποίο είναι η μπαλάντα του δίσκου και αυτό κάτι λέει. Από κει και πέρα κινείστε συναισθηματικά. Αν η αγάπη σας για τους Guardian είναι τόση που τα γνωστά κόλπα τους και μόνο να σας κάνουν να ακούσετε 4-5 φορές το δίσκο, τότε σχεδόν σας υπόσχομαι ότι κάτι θα βρείτε εκεί πέρα. Οι υπόλοιποι έχετε μια ιδιαίτερα πλούσια δισκογραφία για να διαλέξετε κάτι.