Oι hard-rockers από το Kentucky, επιστρέφουν δισκογραφικά με το “The Human Condition”, έπειτα από απουσία 2 ετών. Γνωστοί για το riff-o-κεντρικό τους ύφος και την πιο ευχάριστη διάθεση που προσπαθούν να βγάζουν με τις μουσικές τους, οι Black Stone Cherry συνεχίζουν να μοιράζουν αγνό ροκάρισμα, όπως διδάχτηκε κυρίως από την αμερικάνικη hard rock σκηνή του ’80, ακολουθώντας, βέβαια, την εξέλιξη του ήχου, αλλά και του ίδιου του είδους. Αυτό το album, λοιπόν, αναμενόταν να είναι άλλη μια καλή δουλειά, χωρίς ιδιαίτερες βέβαια ακροβασίες σε παραγωγές και σύνθεση, αλλά με τις συνταγές που έχουν φέρει την μπάντα στο επίπεδο που βρίσκεται, έπειτα από μια σχεδόν εικοσαετή καριέρα.
Ο δίσκος σε «αρπάζει από τα μούτρα» με την μία. Κλασσικός αμερικάνικος ήχος, φωνητικά μπροστά και η κλασσική συνταγή tight riffing στα κουπλέ και ανοιχτά ακόρντα στα refrain, που κάνει κάθε κομμάτι πιο catchy. Δεν ξεβολεύεται καθόλου η μπάντα συνθετικά, ακολουθεί μονοπάτια ξαναπατημένα απ’ τους ίδιους, αλλά κι από άλλους καλλιτέχνες του ίδιου ήχου: βολικά chord progressions για τις μελωδίες της φωνής, οι οποίες φαίνεται ως κύριο στόχο να έχουν να σου «καρφωθούν» στο μυαλό κι ως επί το πλείστον τα καταφέρνουν, ενώ τα «χτισίματα», που κορυφώνονται ή σε κάποιο κιθαριστικό σόλο, ή σε ένα πιο βαρύ riff, ή ακόμα και σε breakdown βρίσκει κανείς σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου.
Οι παραγωγοί του δίσκου παίρνουν 10’. Υπηρετούν φυσικά τις επιταγές στον ήχο της αμερικανικής σκηνής και μέσω αυτών βγάζουν ένα καλογυαλισμένο αποτέλεσμα. Όλα ακούγονται πεντακάθαρα, όσα γκάζια κι αν έχουν, κυρίως οι κιθάρες, τύμπανα σφιχτά, μπάσα ισορροπημένα και ενδιαφέρουσες επιλογές σε κάποια σημεία στους κιθαροήχους. Τα χαμηλά κουρδίσματα είναι αυτά που βοηθούν στο να βγαίνει τόσο βαρύς ένας ήχος τόσο δουλεμένος στο post production και έτσι βρίσκεται η χρυσή τομή. Αν κάτι χαλάει το μυημένο αυτί είναι το υπερβολικό κομπρεσάρισμα στα πάντα, το οποίο βέβαια είναι στοιχείο της ταυτότητας αυτού του ήχου, αλλά πάντα είναι και ένα αξιοπρεπές «πασάλειμμα» σε εκάστοτε ατέλειες, παικτικές ή/και ηχητικές.
Το “The Human Condition” είναι, αν μη τι άλλο, ένας εξαιρετικά διασκεδαστικός δίσκος. Τα riffs του είναι πολύ πορωτικά, χωρίς να διεκδικούν δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας και οι μελωδίες του κοντράρουν σε catchiness αντίστοιχες pop. Η παραγωγή του δε το κάνει, αν και είναι ουσιαστικά πολύ βαρύ το υλικό, να παίζεται άνετα σε οποιοδήποτε ραδιοφωνικό σταθμό με rock προσανατολισμό παγκοσμίως και σίγουρα σε κάθε ελληνικό, αντίστοιχο σταθμό. Η χαρά κάθε rock d.j., όταν θα ξανανοίξουν τα bars.