Είναι αλήθεια οτι αυτό το album το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Θέλεις το γεγονός οτι ο γράφων αποτελεί οπαδό της μπάντας του συγχωρεμένου Phil Lynott , θέλεις οι άριστες εντυπώσεις που μου άφησαν ως Thin Lizzy στο τελευταίο τους live στο Gagarin (από τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε), ένα πάντως είναι σίγουρο. Ότι ο αεικίνητος Scott Gorham επέστρεψε (και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο) με καινούργιο υλικό. Αρχικά, η μετονομασία της μπάντας σε B.S.R. μόνο καλό πιστεύω έκανε , καθώς αποφάσισαν να τιμήσουν με αυτόν το τρόπο
(και μπράβο τους) την απουσία του Lynott οριοθετόντας με αυτή την κίνηση την εποχή που μεσουρανούσαν στα μουσικά δρώμενα με οδηγό τον Ιρλανδό μπασίστα, ανοίγοντας πλέον ένα νέο κεφάλαιο στο δισκογραφικό ταξίδι τους.
Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή, καθόσον η ιστορία ξεκινά κάπου στα 2002 όταν ο Scott Gorham έπαιξε ο quest στο ντεμπούτο solo album “Tattoos and Alibis” του Ricky Warwick. Για πολλούς τότε αυτό πέρασε απαρατήρητο, για τους λίγους, όπως αποδείχθηκε αργότερα, αποτέλεσε την σπίθα για να ανοίξει ένα νέο μουσικό κεφάλαιο στο Ιρλανδικό έδαφος. Ο λόγος ; O Ricky Warwick κλήθηκε να αναλάβει τον βαρύ ρόλο των φωνητικών καθηκόντων σε μια προσπάθεια αναβίωσης των Thin Lizzy για μια εκτεταμένη χρονικά περιοδεία η οποία πέρασε και από την χώρα μας. Από εκεί και πέρα με κάποιες αλλαγές στα drums (Brian Downey) και πλήκτρα (Darren Wharton) μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν καινούργιο υλικό, με την σύνθεση των Scott Gorham, Ricky Warwick, Damon Johnson, Marco Mendoza και Jimmy DeGrasso να αποτελούν την μουσική ομάδα του απαρτίζει τους Black Star Riders.
Το ”Bound for Glory ” ήταν το πρώτο δείγμα το οποίο αποτέλεσε τον προάγγελο του album. Ένα κομμάτι εμπλουτισμένο με το στυλ και ύφος που έκανε τον ήχο των Thin Lizzy τόσο ξεχωριστό, έδειξε απο την αρχή στον ακροατή ότι ο αλάνθαστος ρυθμός του Gorham και οι αρμονίες μεταξύ του ιδίου και του Johnson είναι σφιχτά δεμένες με μια τέτοια φυσική χημεία που το flashback στα 70’s είναι αναπόφευκτο. Στο ”Kingdom of the Lost”, ένα κομμάτι με έντονα τα στοιχεία της προ ”Night Life” περιόδου, ενσωματώνονται οι κέλτικες μελωδίες με το κιθαριστικό riff του ”Emerald”, απoγειώνοντας τη σύνθεση, κάνοντας παράλληλα τον Ricky Warwick περήφανο για την καταγωγή του.
Το εμπρηστικό “Valley Of The Stones”, η ανέμελη και αισιόδοξη νότα του “Someday Salvation” που έρχεται σε αντίθεση με το πιο χαλαρό κομμάτι του album το ”Blues Ain’t Bad”, το πιασάρικο ”Hey Judas” με τα έξυπνα παιξίματα στο μπάσο του Mendoza να αντιγράφουν το στυλ του Lynott και το ”Before The War” (δεν ξέρω αν είναι η αρχή της ιστορίας του “After The War” του Gary Moore) αποδεικνύουν με περίτρανο τρόπο ότι το κλασικό ροκ ρέει βαθιά στις φλέβες αυτής της ομάδας. Εκεί όπου αποφαζίζουν να σπάσουν τα δεσμά του παρελθόντος έχοντας το πεδίο ελεύθερο για νέες ιδέες και στυλ,είναι στα ”Bloodshot ”, ”Kissin’ The Ground” και ”Hoodoo Voodoo”.
Η φωνή του Warwick καθόλη την διάρκεια του album ταιριάζει εντυπωσιακά με το παίξιμο του Gorham επιβεβαιώνοντας απο την μια πλευρά ότι είναι εξαιρετικός τραγουδοποιός απο την άλλη ακούγοντας ο ακροατής το album θα διαπιστώσει την διακριτική συμβολή του Scott Gorham στην δισκογραφική κληρονομιά των Thin Lizzy. Οι Black Star Riders μέσα απο το ”All Hell Breaks Loose” αποδεικνύουν δύο πράγματα:
Πρώτον είναι μια μπάντα που διακατέχεται απο ένα ελκυστικό κράμα τόσο απλών riffs αλλα και τόσο πλούσιων ταυτόχρονα, συγκεντρώνοντας σε μια συλλογή έντεκα κομμάτια τα οποία προορίζονται για μια νέα γενιά που θέλει να αγκαλιάσει το παρελθόν. Δεύτερον είναι σχεδιασμένη να εκπλήξει αλλά και να προκαλέσει ολους εκείνους που οραματίστηκαν για το πως θα ακούγονταν οι Thin Lizzy στις μέρες μας.
Το Ιρλανδικό ροκ λοιπόν είναι ξανά στο προσκήνιο με ένα σκληρό, αλλά και αριστοκρατικό κλασικό ύφος κάνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο από το punkier του “Black Rose” στο pubby new wave του “Chinatown”. Είναι σαν το ρόλοι που στάματησε στα 1983 να ξαναξεκινά το όμορφο μουσικό του ταξίδι με τραγούδια τα οποία ειναι ποτισμένα με ένα διαχρονικό μοναδικό χαρακτήρα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Έντεκα κλασσικά ροκ κομμάτια τα οποία προορίζονται για μια νέα γενιά που θέλει να αγκαλιάσει το παρελθόν. H φωνή του Ricky Warwick με το εξειρετικό δέσιμο του Scott Gorham.
The Bad: –
Βαθμολογία: 5 / 5
[/stextbox]