Η χρονομηχανή της ιστορίας των Sabbath μας γυρνά στο μακρινό 1979. Η μπάντα, αφού κατέκτησε τον κόσμο περνά μία σημαντική κάμψη στην καριέρα της καθώς, από το κάψιμο των ατελείωτων ναρκωτικών, επηρεάστηκε περισσότερο ο frontman της, Ozzy Osbourne, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να συμμετάσχει πλέον στη δημιουργία νέου υλικού. Ο Ozzy είχε αποχωρήσει δύο χρόνια πριν αλλά η αποτυχία του Dave Walker να γεμίσει τα παπούτσια του τον επανέφερε στη μπάντα για οικονομικούς λόγους. Η επιστροφή είχε ως αποτέλεσμα μία σχετικά επιτυχημένη περιοδεία στην Αμερική αλλά και τον μοναδικό μέτριο δίσκο της πρώτης περιόδου τους, το “Never Say Die” (1978). Μετά από την ολοκλήρωση του κύκλου του album, έγινε γρήγορα φανερό ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί το επόμενο.
Ο Ozzy πρόλαβε να ξεκινήσει να δουλεύει σε κάποια πρωτόλεια riffs των “Children of the Sea”, “Lady Evil, and “Heaven and Hell” και “Die Young”, τα οποία είχαν φυσικά άλλα ονόματα και στίχους τότε. Η κατάσταση στο στούντιο έφτασε σε οριακό σημείο με αποτέλεσμα ο madman να εκδιωχθεί/ παραιτηθεί. Παράλληλα και ο Geezer Butler επιδείκνυε πλήρη αδιαφορία για τη σύνθεση νέου υλικού, ενώ λίγο μετά αποχώρησε, με αποτέλεσμα ο Tony Iommi να βρεθεί σε αδιέξοδο. Τη λύση σε αυτό την έδωσαν δύο σημαντικοί πυλώνες στο τεράστιο οικοδόμημα των Sabbath. Ο πρώτος ήταν ο Geoff Nicholls (προερχόμενος από τους Quartz), ο οποίος συνέδραμε στη σύνθεση, ανέλαβε τη θέση του μπασίστα (έχει συνθέσει και τις θρυλικές μπασογραμμές του ομώνυμου κομματιού) και στη συνέχεια μετά την επιστροφή του Butler πέρασε στα πλήκτρα της μπάντας, στα οποία παρέμεινε έως το 2004.
Ο δυνατότερος, αν και κοντύτερος, πυλώνας όμως ήταν ο σημαντικότερος (για τον γράφοντα τουλάχιστον) τραγουδιστής στην ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής. Ο Ronnie James Dio, ερχόμενος με φόρα από τα αριστουργήματα που κυκλοφόρησε με τους Rainbow του Ritchie Blackmore, είχε πλέον πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο κεφάλι του για το τι ήθελε να κάνει. Ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση, η συνύπαρξη δύο ισχυρών χαρακτήρων στο συγκρότημα (Iommi και Dio) δεν οδήγησε σε σύγκρουση αλλά σε δημιουργική ώσμωση καθώς και σε ελευθερία έκφρασης και συνθετικών επιλογών με το γνωστό μεγαλειώδες αποτέλεσμα το οποίο θα δούμε κομμάτι-κομμάτι:
- Neon Knights – Το τελευταίο τραγούδι που γράφτηκε στα sessions του album και το μόνο στο οποίο συμμετείχε συνθετικά ο Butler. Η επιρροή του Dio στη θεματολογία είναι εμφανής καθώς βασιλιάδες, ιππότες και δράκοι εισέρχονται καλπάζοντας στο σκοτεινό κόσμο των Sabbath γράφοντας ένα φωτεινό έπος.
- Children of the Sea – Το πρώτο κομμάτι που ολοκλήρωσαν οι Iommi – Dio και το αγαπημένο (από την τεράστια καριέρα) του τελευταίου. Η μελωδική ελεγεία του ανοίγματος χτυπάει σαν κύμα πάνω στο γρανιτένιο riff που ακολουθεί. Αριστούργημα.
- Lady Evil – Ο ιδανικός συνδυασμός του classic rock των Rainbow με το πρωτο-metal των Sabbath. Η γυναίκα – μάγισσα, αγαπημένο λυρικό θέμα στο μεσαίωνα, τυλίγει στα ξόρκια της τον ακροατή, ο οποίος χάνεται για πάντα.
- Heaven and Hell – Σίγουρα μέσα στα σημαντικότερα δημιουργήματα αυτής της μουσικής. Το riff κολοσσιαίο ανοίγει την παράσταση για να μπορέσει ο πρωταγωνιστής Dio να στοχαστεί πάνω στην πανάρχαια σύγκρουση αλλά και σύζευξη του καλού με το κακό, του σκοταδιού με το φως. Στις ζωντανές εμφανίσεις (και πριν τη θρυλική μπασογραμμή του Nicholls) ο κοντός επέκτεινε την θεατρική περιγραφή του δυτικότροπου αυτού yin και yang παίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο του αγγέλου και του διαβόλου που προσπαθούν να επηρεάσουν τον ακροατή.
- Wishing Well – Άλλο ένα εξαίρετο δείγμα ποιοτικού κλασσικού rock που θυμίζει σε στυλ παλαιότερα πιο γρήγορα κομμάτια των Sabbs. Το μπάσο σε αναγκάζει να κουνηθείς καθώς ζωγραφίζει πάνω στον εξαίρετο καμβά των τυμπάνων του Ward. Ο Dio δίνει άλλη μία ονειρική ερμηνεία.
- Die Young – Η μελωδική εισαγωγή των πλήκτρων και του μελίρρυτου solo είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα που χαρακτηρίζει άλλο ένα αριστουργηματικό κομμάτι στη συλλογή. Μπορείς να ζήσεις για το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο; Μπορείς να “πεθάνεις” ενώ είσαι ακόμη νέος στην ψυχή και στο μυαλό. Το μάτι της καταιγίδας στη μέση του τραγουδιού θα σου δώσει μερικές στιγμές να συλλογιστείς πριν σε ξαναπάρει ο άνεμος.
- Walk Away – Η μοναδική μέτρια στιγμή του album. Κλασσικό Βρετανικό rock που στολίζεται όμορφα από το, κυρίαρχο στη μίξη, μπάσο. Αν και είναι γραμμένο για αρένες δεν παίχτηκε live.
- Lonely is the Word – Το ιδανικό κλείσιμο. Η μπλουζ μελαγχολία συναντά την επική λυρικότητα του Dio, ενώ ο Iommi παίζει ένα από τα καλύτερα solos της καριέρας του. Το τραγούδι περιγράφει την ατελείωτη μοναξιά της ύπαρξης, αλλά και την συνειδητοποίησή της κλείνοντας με σκοτάδι τον δίσκο που άνοιξε με το “φως των νέον”.
