Οι πληροφορίες λένε πως ψηφίστηκαν ως η καλύτερη νέα μπάντα στα Austin Music Awards 2019. Το debut album των δύο βασικών μελών του σχήματος, Adrian Quesada σε κύρια κιθάρα και παραγωγή και Eric Burton στα φωνητικά, συν δεύτερη κιθάρα, φέρει τον ήχο και την αίσθηση της late 60’s / early 70’s soul καλοσχεδιασμένο στο σήμερα. Έτσι η μουσική τους, ενώ νοσταλγικά παρομοιάζεται με καλλιτεχνικές εκδηλώσεις της τότε εποχής, αποπνέει παράλληλα μία έξυπνη, χορευτική, radio–friendly, πειθαρχημένη φρεσκάδα. “Same ol’ thing, just a different season”.
Ένας δίσκος που κυλάει ισορροπημένα στο ίδιο mood, αυτό της αγάπης brothers and sisters, που μέσα από τη μουσικής της έκφραση, πράγματι αποκτά «επικίνδυνες διαστάσεις» και μέσα από το μάχιμο του ρυθμό, σε ονειροβατεί στο groove του. Από το εναρκτήριο “Black Moon Rising”, μέχρι και το αμέσως επόμενο “Colors”, δε μπορεί να μη σε έχει ήδη κερδίσει η ψυχεδελική κιθάρα, η σπαρακτικά γλυκιά χρωματισμένη φωνή που συνοδεύεται από τα κρυστάλλινα γυναικεία backing vocals ή η μελωδία που συνθέτουν τα λαμπερά πλήκτρα.
Τον ορειχάλκινο βρόγχο του αγαπημένου “Hard Times” (Baby Huey) δανείζεται το “Fire”. Στη γενική του όμως εικόνα, στέκει αρκετά ερωτικός σε αναφορές και συναισθήματα -με αποκορύφωση το υπέροχο “Oct.33”- αισιόδοξος ακόμα και όταν οι προσπάθειες γίνονται αντιληπτές κατά το “Confines” (γι’ αυτό και το αναφέρω-ξεχωρίζω), με δύναμη ικανή να δικαιολογήσει την “Touch The Sky” υπερβολή.
Ιδιοσυγκρασιακά, η ακριβής ερμηνεία στο μοντέρνο. Κυκλοφόρησε πάνω από ένα μήνα πριν κι όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο ανεβαίνει η θέση που θα τον κατατάξω στη προσωπική, φετινή μου λίστα.