Πριν μερικές μέρες έφτασε στα χέρια μου ο καινούργιος δίσκος των Black Lips, δεν γίνεται να λατρεύεις το garage και να μην έχεις στη δισκοθήκη σου δίσκους της εν λόγω μπάντας. Τρία ολόκληρα χρόνια ήταν αρκετά μακρυά από την δισκογραφία. Με 18 χρόνια ζωής πλέον, και τον όγδοο δίσκο τους να έχει τον πανέμορφο τίτλο “Satan’s Graffiti or God’s Art?” αποδεικνύουν πως μπορούν να διατηρούν εκείνη την φρεσκάδα στον ήχο τους που μας έκανε να τους λατρέψουμε από την πρώτη στιγμή.
Με πενταμελή σύνθεση πλέον και τον ήχο τους να γυρίζει πίσω στο χρόνο και σε πιο “βρώμικες” εποχές, μετά το μικρό διάλειμμα με τα “Arabia Mountain” (2011) και “Underneath the Rainbow” (2014) που είχαν ως βασικό στόχο να τους συστήσουν σε ένα ευρύτερο κοινό και τους Mark Ronson και Patrick Carney να τους “φτιάχνουν” τον ήχο για να το πετύχουν αυτό, επιστρέφουν σε πιο πρωτόγονες φόρμες. Για να το πετύχουν αυτό επιστρατεύουν πίσω από την κονσόλα και όχι μόνο, αφού ανέλαβε και πολλά από τα όργανα που θα ακούσεις στο “Satan’s Graffiti…”, τον Sean Lennon, γιό των John Lennon και Yoko Ono για όσους δεν γνωρίζουν.Ωραίος ο γυαλισμένος και groovy ήχος των δύο τελευταίων δίσκων δεν λέω, αλλά μια μπάντα σαν τους Blacκ Lips έχει γεννηθεί για πιο βρώμικα πράγματα, και ευτυχώς ο Sean το πετυχαίνει αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Βασικά συστατικά αυτή τη φορά και η επιστροφή του Jack Hines στην κιθάρα καθώς και η προσθήκη του Zumi Rosow στο σαξόφωνο. Για το εξώφυλλο του Alex Cook δεν χρειάζονται πολλά λόγια, απλά αριστούργημα.
Αρχή και τέλος με το ανώμαλο θεματάκι “Sunday Mourning” έτσι σαν καμπανάκι να σε καλεί να τρέξεις και να σταματήσεις αντίστοιχα. Εκκίνηση λοιπόν με το “Occidental Front” να καλπάζει σαν άλογο και την συμμετοχή της Yoko Ono να είναι το κερασάκι στην τούρτα, στην συνέχεια ακολουθεί το πρώτο single του δίσκου με δυνατό groove – “Can’t Hold On” it is και είναι πλέον σίγουρο ότι δεν μπορούσαν να κρατηθούν σε πιο normal φόρμες. Τρανή απόδειξη η συνέχεια με τις εναλλαγές στον ήχο,την διάθεση και την τρέλα να μην έχουν τέλος, ιδιαίτερα στην ψηφιακή έκδοση με τα interludes φτάνουμε στα 17 κομμάτια. Δίσκος που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις. Αγαπημένες στιγμές στην συνέχεια το ανώμαλο σαξόφωνο του “Interlude Got Me All Alone”, το άκρως χορευτικό με μια country διάθεση “Rebel Intuition”, το “We Know” γιατί θυμίζει The Stooges όσο ακριβώς θέλεις, το “In My Mind There’s A Dream” μια από τις πιο ολοκληρωμένες τους συνθέσεις ever, το “Lucid Nightmare” γιατί πολύ απλά είναι pure surf και τέλος η διασκευή στο “It Won’t Be Long” των The Beatles σαν φόρος τιμής και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Δεν ξέρω για εσάς αν θα το βάζατε στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, εγώ σίγουρα πάντως, και ας μεγαλώνει η λίστα μου επικίνδυνα, είναι από τις χρονιές που έχουμε πολλές καλές κυκλοφορίες. Ένας δίσκος που θα αγαπήσουν περισσότερο οι παλιοί fan της μπάντας και οι καινούργιοι θα τους μάθουν κάπως καλύτερα. Το “Satan’s Graffiti or God’s Art?” μπορεί να χαρακτηριστεί και ένα “πάτημα” του παλιού εαυτού τους στον καινούργιο.Όπως και να έχει μιλάμε πάντα για μια μπάντα που αυτό που την έκανε αγαπητή ήταν οι τρελές εναλλαγές στον ήχο και στην διάθεση τους, καθώς και τα εκρηκτικά τους live. Όσοι τους είδαν στο Plisskën Festival πριν μερικά χρόνια καταλαβαίνουν, οι υπόλοιποι υπομονή μέχρι τις 24 Αυγούστου που θα βρεθούν στην σκηνή του Gagarin 205 να μας παρουσιάσουν το καινούργιο τους αριστούργημα.