Ενδεχομένως, η επιλογή του να παρακολουθήσω τους Black Lips ζωντανά να αποτελεί one time thing για εμένα καθώς δεν ανήκω στους οπαδούς τους, όμως αυτό δεν μπορεί να μειώσει το γεγονός του κατά πόσο με έκαναν να γεμίσω τις μπαταρίες μου μεσοβδόμαδα στο Gagarin 205.
Ανταπόκριση: Ιωάννα Κατσού / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Το opening act της βραδιάς ήταν οι ‘δικοί μας’ A Victim of Society. Ο καθένας από τα μέλη είχε το δικό του ρόλο στη σκηνή και ήταν συγκεντρωμένος σε αυτόν, ενώ παράλληλα το να περάσει απαρατήρητη η μεταξύ τους χημεία ήταν αδύνατον. Με μία μικρή σημείωση ότι θα προτιμούσα να είναι πιο δυνατά τα φωνητικά τους εκείνη τη βραδιά, οι A Victim of Society είναι μία εγχώρια μπάντα που θα ήθελα να τη δω να εξελίσσεται μουσικά με το καιρό μιας και όλα τουλάχιστον δείχνουν ότι μπορεί να πάει ακόμη παραπέρα. Μετά από τη δημιουργία μίας ηλεκτρικής ατμόσφαιρας με κομμάτια μέσα από το “Freaktown”, τη νέα δισκογραφική δουλειά του opening act, η πολυαναμενόμενη συνέχεια ανήκε στους Αμερικανούς garage/punk rockers…
…Black Lips. Η επιτηδευμένη θεατρικότητα που τους χαρακτηρίζει μιας και δεν είναι δα και οι πιο καταρτισμένοι μουσικοί, παρουσιάστηκε σε μία πιο ήπια έκδοση από ότι στο παρελθόν. Τα χαρτιά υγείας που εκτοξεύτηκαν προς το κοινό και πίσω στη σκηνή, το κρεμασμένο τσαμπί με μπανάνες δίπλα από την -επίσης πρόσφατη προσθήκη στο συγκρότημα- Rosow καθώς και το crowd surfing του Alexander, ήταν μερικά από τα έντονα στοιχεία αυτής της σουρεάλ σκηνικής παρουσίας. Ανάμεσα από όλα αυτά, οι Swilley και Munson ήταν εκείνοι που κράτησαν solid μουσικά τη μπάντα στη σκηνή και έδωσαν τον χαρακτήρα με “βοήθεια” από τις σαφώς λιγότερες νότες στις κιθάρες και στο σαξόφωνο που έδεσαν όμως το σύνολο.
Σε αυτή τη σχεδόν μία ώρα οι Black Lips παρουσίασαν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο ένα setlist με κομμάτια από το πρόσφατο “Satan’s Graffiti or God’s Art?”, αλλά και μία ευρεία επιλογή από τη μακροχρόνια δισκογραφική τους παρουσία που δύσκολα θα άφησαν το κοινό τους παραπονεμένο. Όσο εν μέρη πρόχειρη κι αν μοιάζει η παραπάνω εικόνα, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως οι Black Lips την υποστηρίζουν από τη πρώτη μέρα της δημιουργίας τους. Όπως έχουν πει και οι ίδιοι, έχουν “ωριμάσει” λίγο, αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτού του είδους τις εμφανίσεις. Ιδού και ο λόγος που στο τέλος, δεν μοιάζει και τόσο πρόχειρη τελικά η παραπάνω εικόνα από κοντά.
Το τεχνικό προβλημά που φάνηκε να υπάρχει με τον ενισχυτή της κιθάρας του Alexander στο encore τους, το διαδέχθηκε ένα ύφος “fuck it” εκ μέρους όλων των μελών του συγκροτήματος και κάπως έτσι, κατέβηκαν από τη σκηνή λίγο πιο απότομα από όσο περιμέναμε, χωρίς αυτό να είναι αρκετό ώστε να χαλάσει με τον οποιοδήποτε τρόπο το κλίμα που είχαν ήδη δημιουργήσει.