“Είναι ωραίο να κάνεις ένα πάρτι για τον καινούριο σου δίσκο” είπε πολλές φορές ο τραγουδιστής των Black Hat Bones κατά τη διάρκεια του set τους την Παρασκευή στους “σκύλους” και ήταν ακριβώς αυτό το οποίο βιώσαμε όσοι παρευρεθήκαμε εκεί για να στηρίξουμε την καταπληκτική τους δουλειά.
Ανταπόκριση: Έλενα Κουμπαράκη / Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Χρηστίδης (περισσότερες εδώ)
Η μοιρασιά του stage έγινε με τους Breath After Coma, που από την πρώτη φορά που τους είχα δει με κέρδισαν με την ενέργειά τους και την μουσική τους. Ανεξάντλητοι, party boys με κέφι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στην γιορτή που στήθηκε. Έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα νέο album η εμπειρία να τους ξαναδώ απέκτησε άλλο νόημα αν και με αποθάρρυνε λίγο ο ήχος στην αρχή που “μπούκωσε” την είσοδό τους. Ξεπερνώντας το τεχνικό αυτό πρόβλημα από τα μισά του set τους και έπειτα το venue έπιασε τον παλμό της μπάντας και ο κόσμος αφέθηκε στο τρελό τους vibe. Σε αυτό το σημείο οφείλω να συγχαρώ τον κιθαρίστα τους ο οποίος έκανε το ακατόρθωτο… μετά από 14 (;) ώρες ταξίδι από την Κίνα ήρθε καπάκια στο μαγαζί και έπαιξε σαν δυναμίτης δείχνοντας πως το ρητό “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω” ισχύει σε κάθε περίπτωση και περίσταση. Εύγε! Ακούσαμε λοιπόν ανάμεσα σε άλλα τα “Duncan Harris”, “Adoration”, “Everyday King”,” I The Animal” και έκλεισαν το show τους με
τα δύο currently αγαπημένα μου “Leaders” και “Fake Gun”.
Περνώντας τώρα στους τιμώμενους της βραδιάς… από που να ξεκινήσω; Θα ήθελα να πω λακωνικά ότι οι Σπαρτιάτες (πλην ενός) είναι από τα πιο δυνατά σχήματα στην Ελλάδα, ειδικά στα live τους, και ξέρουν ακριβώς πως να ξεσηκώσουν το κοινό τους τόσο από άποψη κίνησης και παρουσίας όσο και από μελωδίες. Σε μια φρενίτιδα από σολίδια, καρατιές, headbanging, devil horns, mosh pit, ένα stage dive που φόβισε τον τραγουδιστή αλλά και μια ιστορία που μοιράστηκε μαζί μας ορίζοντας την αμεσότητα που έχει το συγκρότημα με τους ακροατές, απολαύσαμε και με το παραπάνω τα νέα τους κομμάτια μαζί με τα παλιότερα αλλά ιστορικά “El Camino” και “High Gain Devil Rockers”. Αξιοσημείωτες στιγμές η διασκευή του “TNT” και το “χιτάκι” τους “I Am The Sun” που μας συγκίνησε και μας έκανε να το τραγουδήσουμε αποδεικνύοντας την γρήγορη επιτυχία του. Προσωπικά γούσταρα στο φουλ με τα “Eyes N’ Knives” και “Strip Club”, αλλά μικρή η διαφορά με τα υπόλοιπα καθώς οι Black Hat Bones με κράτησαν καθηλωμένη πάνω τους από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο.
Μια συναυλία με γνώριμες φάτσες, σε γνώριμο χώρο που όμως μας γέμισε και με το παραπάνω. Σαν μια άλλου τύπου εμπειρία, με λαχτάρα σαν να ζούσαμε στιγμές για πρώτη φορά, όλα κύλησαν παραπάνω από όμορφα στο release των Bones, αφήνοντάς μας με αισιοδοξία για το μέλλον της εγχώριας σκηνής. Δεν χρειάζονται μεγαλεία, δεν χρειάζονται πολλά – πολλά. Διάθεση, δεμένες μπάντες και αγάπη για την μουσική! Και για να γίνω και λίγο γραφική… όσοι δεν ήρθαν, έχασαν!
