Άκουσα ποικίλα σχόλια για το νέο album των Behemoth. Ήδη από την αναγγελία της κυκλοφορίας του ήμουν αρκετά περίεργη…
Ξεκινώντας την ακρόαση με το “Blow Your Trumpets Gabriel” αισθάνθηκα μια χροιά στα riffs από τις παλιές καλές δουλειές των Behemoth… Αποπνέοντας δύναμη και πάθος ο δίσκος ξεκινά με φόντο μια εικόνα Αποκάλυψης. Ήδη από το 2:55 η κλασική δύναμη των κρουστών των Behemoth κάνει την εμφάνιση της αλλά ανά διαστήματα μέσα στα κομμάτια και όχι σε όλη την διάρκεια ή στα περισσότερα λεπτά αυτών, όπως είχαμε συνηθίσει παλαιότερα.
Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης υπήρξαν δημοσιεύματα που έλεγαν ότι ο Inferno είχε πει στον Nergal, ότι μπορεί να ακούσει την δύναμη που απέκτησε από την μάχη του με την λευχαιμία μέσα στα ίδια τα riffs του δίσκου. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μια συνέχεια στην αίσθηση που μας είχε αφήσει το “Evangelion” το 2009 αλλά με αρκετές διαφοροποιήσεις. Γενικότερα το θέμα του “Σατανά, Εωσφόρου…” και λοιπών Διαβόλων είναι αρκετά κορεσμένο στους στίχους πολλών συγκροτημάτων και πόσο μάλλον των Behemoth. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να πω πως αυτό το γεγονός με προϊδεάζει αρνητικά για κάτι (μουσικά) καινούργιο.
Πιο συγκεκριμένα: όλα τα καινούργια κομμάτια που συμπεριλαβάνονται στο “The Satanist” είναι πολύ πιο μελωδικά και με περισσότερα ορχηστρικά στοιχεία σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές των Behemoth. Το “In the Absence Ov Light” ήταν ένα κομμάτι το οποίο, πραγματικά, με δίχασε σε μεγάλο βαθμό. Μου φάνηκε διαφορετικό απ’ ‘ολο το δίσκο. Ενώ γενικότερα μέχρι το “Ben Sahar” υπήρχε μια μουσική συνάφεια. Στο “In The Absence Ov Light” από το 1:20 μέχρι και το 2:20 ξετυλίγεται μια ξένη αρμονική παύση που ήταν “έξω” από το υγκεκριμένο κομμάτι. Εντούτοις, προχωρώντας στο 3:15 ξεκινά ένα riff με σταθερά κρουστά τα οποία σαν να αποκαλύπτουν ένα μαρτυρικό πόνο ο οποίος κορυφώνεται στο τέλος με το “σβήσιμο” του κομματιού, που μένει σαν εμμονή στο μυαλό του ακροατή.
Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το θεριακωμένο κλίμα που προσφέρει το “O Father O Satan O Sun!”. Όπως και σε αυτό το κομμάτι αλλά και σε άλλα μέσα στο “The Satanist” υπήρξαν κάποια solos τα οποία ήταν, σαν απλά να τα είχε τοποθετήσει κάποιος μετά από την αρχική μίξη του κομματιού μόνο και μόνο για να υπάρχουν. Η απουσία τους πάντως – κατά την γνώμη μου- δεν θα επηρέαζε και ιδιαίτερα την μουσική δομή του δίσκου.
Με μια επίκληση στο Φως και το Σκοτάδι του Εωσφόρου τα λεπτά πετούν και η μουσική δίνει την θέση της στην απόλυτη σιωπή.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Δυναμικό album. Ίσως, αποπνέει όντως και ένα μικρό κομμάτι της ίδιας της δύναμης του Nergal μετά από την μάχη του με τον θάνατο.
The Bad : Ίσως πολλοί το βρουν, από την πλευρά της θεματολογίας αλλά και της μουσικής δομής του δίσκου, ολίγον “αναμάσημα” για τους Behemoth.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]