Επιστροφή στο Rockinathens, επιστροφή στο γράψιμο, επιστροφή στις συναυλίες και στη μουσική που αγαπάμε.
Καλώς σας βρήκα και πάλι.
Επιστροφή και για τους Beggars δισκογραφικά 3 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Devil’s Highway”, που για την ιστορία κατάφερε τις 12.000 κόπιες.
Την αμαρτία μου θα την πω.
Δεν τους είχα ψάξει ποτέ μου αρκετά, μέχρι την στιγμή που ανέλαβα να γράψω για το “The Day I Lost My Head”.
Το αθηναϊκό trio λοιπόν δεν ντρέπεται, σέβεται και πάνω από όλα εξελίσσει τις μουσικές του επιρροές δημιουργώντας έναν εκρηκτικό δίσκο.
Παλιομοδίτικα μοντέρνο Rock ‘n’ Roll. Αυτό κάνουν οι Beggars και το κάνουν σωστά, χωρίς να κουράζουν και να αναλώνονται.
Το ομώνυμο, me το mid – στα όρια του up- tempo θα σου δώσει μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει τα επόμενα 42 περίπου λεπτά.
Αγνό, ιδρωμένο, παθιασμένο Rock.
Το πνεύμα των Motorhead εμφανές καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Μην ξεχνάμε και την παρουσία του “Chief Commander”, που αποτελεί φόρο τιμής στο Θείο Lemm.
Παρ’όλα αυτά θα πειραματιστούν και θα συνθέσουν κομμάτια, όπως το ψυχεδελικό διαμαντάκι “Medusa”, με την παραδοσιακή του ατμόσφαιρα και εξαιρετικές φωνητικές γραμμές που σου μένουν από την πρώτη ακρόαση.
Το “Game” θα μπορούσε κάλλιστα να έχει βγει από κάποια τελευταία δουλειά των Metallica μιας και το διακριτικό σολάκι του προς το τέλος και τα ορθά κοφτά, στιβαρά riffs σε όλη του την διάρκεια θα σου φέρει στο μυαλό τα ιερά τέρατα.
Δυνατότερη στιγμή του “The Day I Lost My Head”, το “Genesis” που έμελλε να αποτελέσει και το πλέον ιδανικό επίλογο του δίσκου.
Μελαγχολικό. Μουντό. Ασήκωτο.
Η πέμπτη δισκογραφική δουλειά των Beggars ήρθε για να τους εδραιώσει μια και καλή και γιατί όχι να τους πάει και ένα βήμα παραπέρα, κερδίζοντάς το με την αξία τους και το βρώμικο rock ‘n’ roll τους.