Τι καλύτερο από το να τελειώνεις την δουλειά και να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και σε αποφορτίζουν; Κάπως έτσι λοιπόν σκέφτηκα και κανόνισα με τον Γιάννη Πασσά των Beggars μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη σε ένα από τα αγαπημένα στέκια μου στους Αμπελόκηπους.
Πίσω από το φακό, η Αναστασία Παπαδάκη.
Γιάννης Πασσάς, Menudo και Rockinathens.
Πάμε…
Καλησπέρα, λοιπόν, και πάμε να ξεκινήσουμε με τα cliche! Ποια η διαδρομή και η ιστορία των Beggars μέχρι σήμερα και πώς καταλήξατε στην “αλλαγή” του ονόματός σας;
Ξεκινήσαμε πίσω στο 2010, όταν είχε έρθει ο Άγγελος στα τύμπανα και γίναμε trio με εμένα στα φωνητικά. Το 2011 φτιάξαμε τον πρώτο μας δίσκο το “Back to Basics”, ενώ το “The Truth” που ήρθε το 2013 μας έβγαλε στην πιάτσα. Μετά και την κυκλοφορία του “Desperate Rock ‘n’ Roll”, όλος ο κόσμος έλεγε μας έλεγε “Οι Beggars”. Μας άρεσε το πρώτο συνθετικό του ονόματος και όπως και να το κάνεις, το Beggar’s Blues Diary δεν είναι και το πιο εμπορικό. Έτσι καταλήξαμε στο Beggars, πιο εύηχο, πιο σκληρό, πιο ουσιαστικό! Λίγο πολύ ο κόσμος μας ώθησε προς αυτήν την αλλαγή.
Πριν τους Beggars;
Πριν τους Beggars, μέσω μιας αγγελίες γνώρισα τον Chili και μια μπάντα τους Lifestock. Όταν φύγαμε από εκείνη την μπάντα μαζί με τον Chili φτιάξαμε τους Beggars. Έτσι προχώρησαν τα πράγματα μέχρι και τώρα που o Chili αποχώρησε. Πλέον στο μπάσο των Beggars βρίσκεται ο Νίκος ο Χαλκούσης, γνωστός και ως “Lizzard” πρώην μέλος των Lucky Funeral.
Πως πήγε το release του “The Day I Lost My Head” στο Temple;
Πήγε πολύ καλά. Πάντα αυτός ο χώρος μας ευνοεί, είχαμε παίξει στο παρελθόν δύο φορές, ακόμη σαν KooKoo αλλά πρώτη φορά σαν Temple. Ήταν πάρα πολύ όμορφα, γνωρίζουμε τα παιδιά που έχουν πλέον τον χώρο και τον “τρέχουν”. Μία βραδιά φορτισμένη συναισθηματικά μιας και ο Chili ανακοίνωσε πως πρόκειται για το τελευταίο του live. Ένα ζεστό Αθηναϊκό rock ‘n’ roll gig όπως συνηθίζω να λέω, που τα είχε όλα, αλλά στο τέλος έμεινε μόνο γλύκα.
Ας περάσουμε λοιπόν και στα του δίσκου. Ποια η διαδικασία ηχογράφησης;
Πάντα γράφουμε live. Δηλαδή μετά το “Desperate Rock ‘n’ Roll” γράφουμε πάντα το rythm section live. Μία κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και ύστερα βάζω overdub στις κιθάρες και φωνές. Αυτήν τη συνταγή ακολουθήσαμε και στο “The Day I Lost my Head”, όπου συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με τον Lizzard στην παραγωγή. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο “Prova” όπου γράφτηκε και το “The Truth”. Νέο μέλος έχουμε επίσης και στα τύμπανα τον Πέτρο τον Κοτσίδα, καθώς και μια νέα δισκογραφική, την Rock of Angels, σε ένα νέο εγχείρημα και για τις δύο πλευρές που φαίνεται να αποδίδει καρπούς.
Ποια τα πλεονεκτήματα μιας μπάντας με δισκογραφική εταιρία;
Σίγουρα υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα. Το support, κάθε μορφής promotion, η σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζει το όλο εγχείρημα, η επικοινωνία, το availability στο προϊόν είτε αυτό είναι CD είτε βινύλιο, η τοποθέτηση του τελικού προϊόντος στα μέρη που πρέπει καθώς και το όλο σύνολο του PR. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια σοβαρή εταιρεία δίπλα σου και είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι και τυχεροί όσον αφορά την πορεία μας και τη συνεργασία μας με της δισκογραφικές.
Πάραυτα, υπάρχουν περιορισμοί ή έχετε πλήρη ελευθερία κινήσεων;
Δεν έχουμε περιοριστεί από κάποιον. Όχι. Απλά έχεις κάποιες παραπάνω υποχρεώσεις, που είναι μέρος του παιχνιδιού και τις ξέρουν όλοι όσοι κάνουν αυτό που κάνουμε.
Θα ήθελα να μου πεις για το “The Day I Lost My Head”. Από τον τίτλο του και μόνο ακούγεται πιο εσωτερικός. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Ναι, ισχύει. Είναι ίσως το πιο “μαύρο” album που έχουμε γράψει. Ήταν και η πρώτη φορά που πήραμε και λίγο χρόνο παραπάνω καθώς μεσολάβησε ένα κενό 2 χρόνων. Εκτός από την μαυρίλα του και το Rock N Roll του, που χαρακτηρίζει τον ήχο των Beggars, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και προφητικός. Σε πολλούς τομείς, κυρίως δικούς μου, προσωπικούς, είναι προφητικός. Σοβαρεύει μέρα με την μέρα μέσα μου το album. Και μπορώ να σου πω πως σε σημεία του με τρομάζει και λίγο. Παρ’όλα αυτά έχουμε πάρει πολύ δυνατό feedback εντός και εκτός συνόρων και δείχνει να αγαπιέται στα λιγοστά live που έχουμε δώσει. Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε πως έχουμε κάνει ακόμα ένα βήμα μπροστά. Είμαι πολύ αισιόδοξος για τους Beggars και το “The Day I Lost My Head”.
Οι μουσικές επιρροές, τα ερεθίσματα καθώς και η καταστάσεις όταν γραφόταν ο δίσκος;
Όταν γράφαμε ήταν πάρα πολύ ωραία. Ήταν ένα party. Γράφαμε σε ένα γνώριμο studio, με ένα οικείο άνθρωπο και φίλο μας. Επίσης έχουμε και ένα ιδιαίτερο δέσιμο μουσικά – και όχι μόνο – με τον Chili και τον Πέτρο. Τώρα οι καταστάσεις κατά την διάρκεια των 2 αυτών χρόνων προφανώς ήταν διάφορες και ιδιαίτερα επίπονες σε πολλούς τομείς κατά την ενορχήστρωση. Το ίδιο το album περιγράφει την τελευταία διετία της μπάντας.
Θεωρείς πως είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός δίσκος των Beggars;
Είναι οι Beggars του τώρα, καθώς δεν ξέρω που θα είμαστε ηχητικά αύριο το πρωί. Σίγουρα σε όλες τις δουλειές μας διατηρούμε ένα rock and roll ύφος – ηχόχρωμα το οποίο διαμορφώνεται από τις καταστάσεις και τις μουσικές μας επιρροές στην κάθε περίοδό μας. Το “The Day I Lost My Head” είναι οι Beggars του 2018. Με κάθε σιγουριά.
Ποιες οι μεγαλύτερες μουσικές επιρροές;
Πάντα ήταν, είναι και θα είναι οι Beatles. Οι μπάντα που με έκανε να παρατήσω βέβαια το BMX και να πιάσω την κιθάρα ήταν οι Guns N’ Roses, το ’88 όταν και τους άκουσα πρώτη φορά. Από εκεί και πέρα, πιο γενικά είμαι άνθρωπος των 70’s. Wishbone Ash, Deep Purple και φυσικά λατρεύω τους Led Zeppelin.
Στιχουργικά; Τι μας “λέει” ο δίσκος;
Είναι “μαύρος”. Θα προτιμούσα να μείνω σε αυτό. Συνήθως όταν βγάζεις κάτι προς τα έξω, θέλεις ο καθένας να το πάρει και να το ερμηνεύσει όπως εκείνος θέλει. Μπορεί εσύ να εννοείς κάτι και ο ακροατής να το πάρει και να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Αυτή είναι και η μαγεία των στίχων.
Πόσα live μου είπες πριν πως έχετε στην πλάτη σας; Περίπου 300;
Τουλάχιστον 300 καθώς περιοδεύσαμε πάρα πολύ στο “The Truth”, στο “Desperate…” στο “Devil’s Highway”, περιοδεύσαμε πάρα πολύ με τον Chili την περίοδο που ψάχναμε για drummer, μέχρι να βρεθεί ο Πέτρος. Κάναμε δηλαδή περίπου 50 με 60 ακουστικά set. Είμαστε μια μπάντα του δρόμου. Μια μπάντα που παίζει συνεχώς. Όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα για τον παραπάνω λόγο. Συνεχώς δρόμος, συνεχώς studio και δίσκους.
Φαίνεσαι ευχαριστημένος από το feedback που δέχεται η μπάντα…
Σίγουρα. Διαφορετικά θα είχα σταματήσει να το κάνω. Για εμένα η Beggars είναι ο,τι σημαντικότερο έχω. Όσο βλέπω πως ο κόσμος το αγκαλιάζει και τι αγαπάει, θα συνεχίζω να το κάνω.
Σε ποια ταινία θα μπορούσες να φανταστείς να παίζει από πίσω η μουσική των Beggars;
Πολύ ιδιαίτερο και ωραία ερώτηση. Δεν μου την έχουν ξανακάνει. Άσε με λίγο να το σκεφτώ… Μάλλον θα ήταν η τελευταία σκηνή στo “Carlito’s Way”. Την ώρα που ο Pacino πάει στο νοσοκομείο και νομίζω πως λέει την ατάκα “That’s all folks” ή κάτι τέτοιο. Ναι ναι, αυτή η σκηνή με τα φώτα του νοσοκομείου και με το καροτσάκι που τον πηγαίνουν στην εντατική.
Με ποια μπάντα θα ήθελες να μοιραστείς την σκηνή;
Θα έλεγα τους Guns N’ Roses.
Και από ποια μπάντα θα ήθελες να ακούσεις κομμάτι των Beggars; Και ποιο;
Oh! Δύσκολο, δύσκολο. Και το ποια και το ποιο. Νομίζω πως θα ήθελα να ακούσω από τους Guns το “Lunatic”.
Έχεις μετανιώσει για θυσίες που έχεις κάνει για τους Beggars;
Όχι, όχι. Δεν μετανιώνω για τίποτα.
Πως βλέπεις την ανάπτυξη της εγχώριας σκηνής τα τελευταία χρόνια; Έχει φτάσει στο pick της ή έχουμε και άλλα να δούμε;
Πάντα θα μπορεί να αναπτυχθεί και να ανέβει και άλλο. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια εξαιρετική σκηνή και ιδιαίτερα τον τελευταίο ένα ενάμιση χρόνο. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι στο Level A, πολλά σχήματα. Όχι Level A μόνο στο μουσικό κομμάτι, αλλά στην οργάνωση. Σίγουρα πρόκειται και για ένα καλό παράδειγμα και για τις μπάντες που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα. Αισιοδοξία μόνο για την σκηνή και το μέλλον της. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και χωρίς ταβάνι.
Τα σχέδιά σας στο κοντινό μέλλον περιλαμβάνουν studio;
Όχι, δρόμος με ευρωπαϊκή περιοδεία στήριξης του “The Day I Lost My Head”. Και τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Τι προτιμάς, να παίζεις live ή studio;
Ξεκάθαρα live.
Ζείτε από τη μουσική;
Κατά περιόδους ναι. Υπάρχουν ωραίες περίοδοι που ναι μπορείς να ζήσεις από την μουσική. Όχι πλουσιοπάροχα, αλλά με αξιοπρέπεια.
Άλλες, βέβαια, όχι.
Γιάννη ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Φτάσαμε στο τέλος, μπορείς να κλείσεις όπως θέλεις εσύ.
It’s all about rock n’ roll! Εγώ ευχαριστώ!