Άνευ εισαγωγών και προλόγου, το βράδυ της Πέμπτης ήθελε τους Bazooka να παραδίδουν στους πρωτευουσιάνους μαθήματα ανεξέλεγκτης Βολιώτικης τσογλανιάς, καθώς τα ντουβάρια του εξαιρετικού νέου venue της Κοδριγκτώνος έχασαν μία για πάντα την ηλεκτρική παρθενιά τους.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Με τις πόρτες να ανοίγουν στις 21:30 ο κόσμος που καταδέχτηκε να τιμήσει αυτή την εμφάνιση ήταν σχετικά αρκετός, αναλογικά βέβαια με το αστικό ψοφόκρυο που χαρακτήριζε τη βραδιά. Φυσικά όμως, η χαλαρή προσέλευση -που σιγά σιγά γέμισε τον χώρο- δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το γεγονός πως οι πρώτες νότες επί σκηνής ακούστηκαν στις 23:00, με αποτέλεσμα οι επίτιμοι καλεσμένοι της ημέρας να ξεκινούν το set τους μετά τα μεσάνυχτα. Εντάξει, το πνεύμα των ημερών είναι σίγουρα χαλαρό, αλλά ήταν μια απαγορευτική διαχείριση χρόνου για καθημερινή.
Παρ’ όλα αυτά, το κουαρτέτο των Father Breath που άνοιξε τη βραδιά, αν και μουσικά ήταν εντελώς αντίθετοι με το ξέφρενο garage rock των Bazooka, ήταν μια εντυπωσιακή εμπειρία. Ο ιδιαίτερος post-punk ήχος τους, μπλέκει προηχογραφημένο rhythm section στα όρια του trip-hop, με γυναικεία φωνητικά Joy Division σχολής, ενώ κατά τόπους κλείνει και το μάτι στις καναδέζικες post-rock φόρμες και όχι μόνο. Με αρκετές δόσεις μαυρίλας, που στιγμιαία θύμιζε τις jazz αυτοσχεδιαστικές παράνοιες των Yell o Yell, οι Father Breath έχουν μια χαρακτηριστική eight-ίλα στις συνθέσεις τους, χωρίς να κουράζουν ανακυκλώνοντας τις ίδιες νόρμες όπως συνήθως συμβαίνει με αντίστοιχες μπάντες. Ελπίζουμε να ακούσουμε περισσότερα από αυτούς στο μέλλον, αφού τα μόλις δύο ηχογραφημένα κομμάτια τους σίγουρα δεν αρκούν για να συμπληρώσουν όπως πρέπει την ζοφερή ατμόσφαιρα που οι Father Breath δημιουργούν.
<iframe src=”https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Frockinathens%2Fphotos%2Fa.997944250262671%2F997945210262575%2F%3Ftype%3D3&width=500″ width=”500″ height=”348″ style=”border:none;overflow:hidden” scrolling=”no” frameborder=”0″ allowTransparency=”true” allow=”encrypted-media”></iframe>
Οι Bazooka με τη σειρά τους δεν θέλουν ιδιαίτερες συστάσεις. Παρουσιάζοντας υλικό κυρίως από την τελευταία -ελληνόφωνη πλέον- δισκογραφική δουλειά τους, κατάφεραν πανηγυρικά να ξεσηκώσουν και τις πέτρες. Το fuzz-αριστό garage punk τους, που με ξεχωριστή ευκολία βλεφαριάζει την σκηνή του San Francisco (βλέπε Ty Segall), αλλά και τους παροξυσμούς των Mudhoney, ήταν αρκετό για να κλείσουν τη χρονιά με μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους, παρά τα κάποια προβλήματα στον ήχο που αντιμετώπιζαν κυρίως επί σκηνής. Η αντίδραση του κόσμου στους ρυθμούς τους ήταν φυσικά αντιστοίχως παρανοϊκή. Ποτήρια μπύρας στον αέρα, χορός, χάος, ιδρώτας, κυλίσματα στο πάτωμα, τρεχάλες γύρω-γύρω και όλα αυτά τα ωραία που χρειάζεται μια εμφάνιση που σέβεται τον εαυτό της. Το set τους, με ελάχιστες διακοπές για απαραίτητες ανάσες είχε τα πάντα. “Mr. George”, “Επανάληψη”, “Ψέμα”, “Άχρηστη Γενιά”, “Άγρια Φύση”, και για encore το “Κορίτσι στην Ακτή” και το “Δεμένος στο Κρεβάτι σου”.
Μετά από μια τέτοια γνήσια εμφάνιση, δεν είναι να απορείς λοιπόν πως αυτή η μπάντα έχει καταφέρει να κερδίσει ακροατές από όλες τις ηλικιακές γενιές, αφού έχοντας αφήσει πίσω εδώ και καιρό τις Melvins εμμονές τους, έχουν καταφέρει μουσικά να κινούνται ευέλικτα στις τάσεις των καιρών, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Οι Bazooka ξερνάνε στυλ, και το ξέρουν.