Σάββατο βράδυ και το κέντρο εορταστικά κινείται στους ρυθμούς των live shows. Εγώ βρέθηκα σε ένα απ’ αυτά, στο αρκετά ενδιαφέρον one, που έστησαν οι Bazooka με τα ‘θύματα της κοινωνίας’ στη Λιοσίων 205. Αν και ο δρόμος δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση καθώς πήγαινα, τα δύο σχήματα γέμισαν με κόσμο το Gagarin.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Γιώργος Αργυρόπουλος (για περισσότερες αναζητήστε εδώ)
Οι A Victim Of Society είναι μία μπάντα που ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από τα lives τους. Γι’ αυτό, ‘beware’. Ανακατεύουν κάθε φορά τόσο πολύ το setlist τους που σε ταξιδεύουν σε διαφορετική ακουστική γωνία τόπου. Αυτήν τη φορά πρόσθεσαν το μπάσο. Το επίπεδό τους, όμως, ήταν ανέκαθεν ‘kill’ υψηλό, που σημαίνει πως (όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο ρεπόρτο μου) δεν είχαν και την ανάγκη του. Σαφώς μας έδωσαν μία τσιμπιά, καθώς βάθυνε το ύφος, που μας περιπλάνησε, μας άγχωσε, μας εξιστόρησε, μας διασκέδασε και μας έκανε μία βόλτα από τις πιο σκοτεινές τους αναζητήσεις και τις ηλεκτρισμένες ψυχεδέλειες. “Attention Whore”, ωραία τα φωνητικά, οδηγούν σε μία παραίσθηση. “A Painful Heritage Of Beauty”, δηλητηριασμένα αναγνωρίσιμο και ως “Natalie”. “Enough Said” με τις ανυποψίαστες αλλαγές. “Amnesia”, αγαπημένος punk ‘n’ roll πανικός. Κακά τραβήγματα χορδών, με το “Once Again” παθιασμένα τύμπανα, “Sweet Girl” με μελωδίες με γερές εκρήξεις, “You’ re Gonna Hate Me” με κυκλοθυμία και νεκρική αλητεία ντύνουν τον ιδιαίτερο ήχο τους. “Freaktown” για το φινάλε και ειλικρινά δυνατό που σχηματοποιεί τον υπονοούμενο στόχο. Psych garage. Το απόλυτο κενό κι εσύ λες ευχαριστώ!
Οι Bazooka είναι μία μπάντα που είχα να δω πάρα πολλά χρόνια. “Κάτι Έχω Προδώσει”. Δεν ακούω πλέον punk, γιατί τα περισσότερα μου φαίνονται πάνω – κάτω ίδια. Στην περίπτωση των Bazooka, βέβαια, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η αρχή μέχρι και το “Η Δική Σου Η Σειρά” με βρίσκει στην προσπάθεια να παρακολουθήσω τον κόσμο τους. Καθαρόαιμο punk, είδος που δεν αντέχω και πολλά, μα το αναγνωρίζω. “Θέλω Φύση” εγώ και μου την προσφέρουν με κρυφά χίπικα δείγματα. Γενικά όμορφα τα γυρίσματα, “Σουλτάνα” με έξυπνα κοψίματα, “Γυναίκα” για σκοτεινές νύξεις και αποκαλύψεις. “Ζούγκλα” όταν πλέον η εξέλιξη βρίσκει το χοροπηδητό ξέφρενο να ουρλιάζει σε tribal σκοπούς. Απίστευτο παιγμένο και ζωντανά. Τα πνευστά θα ξανακάνουν εμφάνιση για να εξιλεωθούν με τις μαράκες, το ντέφι και τα drums που έχουν γίνει διπλά. Ο συγχρονισμός άψογος. Γουστάρω! Τα φωνητικά έχουν ζεσταθεί για τα καλά και δεν είναι “Ψέμα”. Η “Οθόνη” θα μεταδώσει και κάποια Αγγλικά ψιλοgarage hit, τύπου “Ravening Trip” και “Shame Take My Brain” (από τα πρώτα τους που με έψησαν) για να επανέλθουν στον ελληνικό στίχο με τις “Ψυχοθήκες”. Μετά, λοιπόν, η “Επανάληψη” σαν γνήσιο punk θα βροντοφωνάξει πως μας έχουν συντηρητικά μετατρέψει σε μία “Άχρηστη Γενιά”. Οι επιρροές πάμπολλες και πολλαπλές από τα 60’s μέχρι και τα 90’s. “Κορίτσι Στην Ακτή”, λίγο πριν μας χαιρετήσουν, αφού αλλάξουν μεταξύ τους όργανα (όπως και συνηθίζουν). H καληνύχτα έρχεται με το “Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου”. Παρόλο που δεν έχω συνηθίσει να ακούω ελληνόφωνο στίχο, με κέρδισαν. Αλλά αυτό ακριβώς περίμενα! Μία βραδιά αρκετά ανατρεπτική και μυστήρια που περιείχε εκλεπτυσμένη βρωμιά, παράλληλη ψυχεδέλεια, αρμονική βαβούρα, ανεβαστική ατμόσφαιρα, cult αισθητική, πολλά χαμόγελα, αρκετό χορό και αναρχοποιητικό στίχο. Not bad…