Άλαλα τα χείλη…
Η χθεσινή ήταν μία από τις βραδιές που είχα σημαδέψει από καιρό και μπορώ να πω ότι την περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Σας είχα δώσει μάλιστα και πέντε καλούς λόγους για να μην την χάσετε, αν και δεν μ’αρέσει να ευλογώ τα γένια μου, έπεσα εκατό τοις εκατό μέσα και στους πέντε.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Μπαίνοντας στον χώρο, όπως πάντα με την ψυχή στο στόμα, έφτασα τη στιγμή που άρχισε να ακούγεται το intro από το set των Karma Violens. Οι Αθηναίοι metallers με τον ιδιαίτερο ήχο, είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους επί σκηνής. Έχοντας στις αποσκευές τους τον τρίτο (και καλύτερό τους κατ’ εμέ) δίσκο ξεκίνησαν το set τους με το ομώνυμο κομμάτι του album. Αν και κόσμος ερχόταν συνεχώς, οι ήδη υπάρχοντες έδειξαν να ζεσταίνονται για τα καλά από νωρίς κιόλας. Ο frontman της μπάντας, Marios Dupont, με την πάντα επιβλητική του παρουσία στην σκηνή έδινε τον καλύτερο του εαυτό, με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να τον ακολουθούν από κοντά. Πιστοί στον πιο ωμό, σκοτεινό, αλλά και πιο ταιριαστό δρόμο που αποφάσισαν να ακολουθήσουν συνθετικά. Με εξαίρεση δύο κομμάτια, το set τους κινήθηκε γύρω από το τελευταίο τους πόνημα, το οποίο για ακόμα μία φόρα απέδωσαν εξαιρετικά επί σκηνής. Τους KV τους έχω παρακολουθήσει μέχρι τώρα περίπου πέντε φορές αν δεν κάνω λάθος, αυτό λοιπόν που έχω να πω είναι ότι κάνουν συνεχώς βήματα προς τα μπροστά, αποδεικνύοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι θα υπάρξει στην συνέχεια στην ακραία ελληνική σκηνή.
Μετά από λίγη ώρα βρέθηκαν στην σκηνή του Gagarin οι The Slayerking, παρ’ότι είναι λίγοι σε αριθμό, μόλις τρεις, κατάφεραν για ακόμα μία φορά να γεμίσουν την σκηνή με την πληθωρική τους παρουσία. Δεξιά (όπως κοιτάμε) στην σκηνή βρισκόταν ο Ευθύμης Καραδήμας, ντυμένος με την κλασική αμφίεση που χρησιμοποιεί για τις ανάγκες των Slayerking, που μοιάζει σαν να είναι βγαλμένη από κάποια σκοτεινή νουβέλα, απέναντι του ήταν η κιθάρα του σχήματος, Κώστας Κυριακόπουλος και συμμετρικά στο κέντρο, πίσω από τα τύμπανα καθόταν ο George Karlito, έτσι οι τρεις τους δημιουργούσαν ένα τρίγωνο, του οποίου η κορυφή σημάδευε τον σταυρό που κοσμούσε το σκηνικό. Μετά το απαραίτητο intro, οι The Slayerking ξεκίνησαν το πρόγραμμα τους. Τόσο ο ήχος τους, όσο και ο συνδυασμός του οπτικού με το ακουστικό, ήταν για ακόμα μία φορά πάρα πολύ υψηλού επιπέδου. Όσον αφορά στο set τους, αυτό ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη, το ένα μέρος αφορούσε το “Sanatana Dharma”, ενώ το άλλο την επερχόμενη κυκλοφορία τους, “Tetragrammaton”. Μάλιστα στο τέταρτο κομμάτι του live, “Black Mother of the Lord of Light”, έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή του Gagarin και δύο χορεύτριες, η Ισμήνη Ανεμογιάννη και Όλια Αγγέλοβα, χαρίζοντας μας ένα εντυπωσιακό και αρκετά σκοτεινό θέαμα, σε χορογραφία της Αρετής Παλούκη. Όμως , το menu περιελάμβανε και συνέχεια, καθώς στο μεθεπόμενο κομμάτι, είχαμε την επανεμφάνιση της μίας χορεύτριας (της Ισμήνης Ανεμογιάννη), η οποία αυτή την φορά κρατώντας δύο κέρατα, έντυσε με τις κινήσεις της το “Queen of Sheba Undresses Before Pulsating Chords”. Αυτό που μπορεί να πει με σιγουριά κάποιος για τους Slayerking, είναι πως είτε είναι fan του αυτού του doom/progressive ήχου, είτε όχι (σαν τον γράφοντα δηλαδή), αυτό που προσφέρουν είναι ένα θέαμα πάρα πολύ υψηλού επιπέδου, αρκετά πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και δεν μπορείς παρά να τους βγάλεις το καπέλο (έναν καπέλο τόσο μεγάλο, σαν κι αυτό που φοράει ο Ευθύμης).
Έχοντας ολοκληρωθεί τα opening acts, με το Gagarin να έχει πια σχεδόν γεμίσει, είχε φθάσει η ώρα για την έναρξη της λειτουργίας. Με τις εργασίες επί σκηνής να είναι πυρετώδης, άρχισε σιγά σιγά το venue να μετατρέπεται σε Ορθόδοξο Χριστιανικό ναό. Με τους μουσικούς να παίρνουν την θέση τους στην σκηνή, τους ψάλτες να κάθονται στο στασίδι έτοιμοι να εκτελέσουν το «θεάρεστο» έργο τους, άρχισε να ακούγεται ο ήχος του θυμιατού και η μυρωδιά του λιβανιού να γίνεται αισθητή. Δύο χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους και με κάποιες εκατοντάδες κόσμου παραπάνω (ενδεικτικό της πορείας της μπάντας), οι Batushka ήταν έτοιμοι να χαρίσουν μία μοναδική και ξεχωριστή ολονυκτία. Γενικά οι Πολωνοί δεν άφησαν περιθώριο για πολλές κουβέντες, έπαιξαν τον δίσκο τους αρτιότατα και παρά το όχι και τόσο συναυλιακό τους ύφος, κατάφεραν να μην αφήσουν κανένα παραπονεμένο απ’όσους βρέθηκαν χθες στο Gagarin. Μας χάρισαν και μερικές υπέροχες στιγμές, όπως όταν οι ψαλμωδίες ακούστηκαν live και μάλιστα με τόσο ωραίο τρόπο, ώστε να μην χαθεί τίποτα από την μαγεία που διέπει το album τους. Στα πολύ μεγάλα συν τους του ότι κατάφεραν να βγάλουν και επί σκηνής την μυστηριακή και αποκρυφιστική ατμόσφαιρα του album, κάτι το οποίο φάνταζε αρκετά δύσκολο σαν εγχείρημα. Αυτό που είχα περιέργεια να δω ήταν πως θα συμβάδιζε το ηχητικό μέρος του live με το οπτικό και εδώ ο βαθμός των Batushka άγγιξε το άριστα, καθώς στην περίπου μία ώρα που βρέθηκαν στην σκηνή, η απόδοση τους τόσο μουσικά, όσο και «υποκριτικά» έπιασε το τέλειο. Ήταν μία υπέροχη βραδιά, από την αρχή μέχρι το τέλος της, η οποία έκλεισε με το μοίρασμα των κεριών στον κόσμο, γεγονός που σηματοδότησε και το τέλος του ανίερου μυστηρίου. Πλέον θα περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία το μέλλον των Batushka, το οποίο εύχομαι να περιλαμβάνει έναν νέο δίσκο, ο οποίος θα συνδυαστεί με μία εκ νέου εμφάνιση στην χώρα μας, μέχρι τότε είθε το σκότος των Πολωνών doom/black metallers να «φωτίζει» τον δόμο μας.