Με μικρή καθυστέρηση ξεκίνησε το live της Παρασκευής, αφού το ρολόι έδειχνε σχεδόν 22:00 και ο κόσμος ακόμη δεν είχε γεμίσει το χώρο. Η ηλικία ήταν κατ’ εξοχήν νεανική και το σημείο σύνδεσης εντοπίστηκε ομολογουμένως στα Sons Of Anarchy t-shirts.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Οι Drunken Gramophone είναι ένα τρίο με αρκετές rock επιρροές, βαρύ μπάσο, slide κιθαριστικά και ντεφάτα drums. Σε λίγο θα κυκλοφορήσουν και το ντεμπούτο EP τους. “I’m so tired” παίζουν σαν σταθερό εμβατήριο που τα χώνει στην πορεία. Συνεχίζουν πιο rock ‘n’ roll. Ξύλινο και κασσάτο το ύφος τους. Για την country διασκευάζουν Johnny Cash και “Ain’t No Grave”. Ωραιότατο και σκοτεινό, από καμπαρέ βγαλμένο το “Your Love (Sin City A Dome To Kill For)”. Ακολούθησε το τραγούδι του μίσους για τη διάκριση και την ισορροπία της αναγνώρισης. “Basement”, ως το πρώτο που δημοσίευσαν στο youtube λίγο πριν φύγουν με αρκετό πείραγμα και fuzz ώστε να μας βάλουν στο κλίμα για τους Battleme.
Το κοινό μαζεύεται να αγκαλιάσει τη σκηνή με το που ο κεφάτος frontman τους το ζητάει. Μεγάλος χορευτής και με προσόν τη σκηνική του παρουσία. Μαχίμι. Πετάει το μικρόφωνο ταχυδακτυλουργικά και το αρπάζει με το άλλο χέρι, χοροπηδάει, παίρνει και την κιθάρα του στα που και που και γενικά τραβάει τα μάτια μας κυρίως πάνω του. Στα φωνητικά πολύ δυνατός, χωρίς break, “Red Lips”, “The Post Is Dead”, “All Night” και το setlist λειτουργεί ακατάπαυστα. “Occupied” να blues–άρει τόσο sexy μέχρι και το “Green Trees” και it’s allright. Πιο “Closer” δε γίνεται να ‘ρθούμε και τα σπάνε παραπάνω, ξεσηκώνουν όταν rock ‘n’ roll -άρουν. Κόψιμο – ψάρωμα. Το story λέει πως το παιχνίδι κερδήθηκε όταν ακόμη έπαιζε στους Lions (“20th Century Fox couldn’t afford Jane’s Addiction” τα λόγια του). Διαδίδει τους κανόνες της κίνησής του. “Love And Slung”. Το deal και πάλι μεταξύ αυτού και Ben Harper…
Το “Hey Hey, My My” δεν του κόστισε παραπάνω από 50 cents αφού το διασκεύασε στο πιάνο της μαμάς του. “Shake Shake” για να τα λέμε και όλα, δεν αποδόθηκε το ίδιο χωρίς την μεγάλη παραγωγή που κρύβεται από πίσω του μα ίσως να ήταν και το μοναδικό απογοητευτικό τους σημείο. “Future Runs Magnetic” for sure αφού δεν μοιάζουν να πτοούνται από το λιγοστό κόσμο και τη ξενέρωτη νεολαία (παιδιά sorry) που αν και φανατική, έμενε ακούνητη. Μόνο κάποια παλαμάκια κράτησε στο ρυθμό. Ενώ η σπίθα της αναρχίας δινόταν από τα μεγαλύτερα μέλη της μπάντας και ήταν εύφλεκτη όσο τα αιφνίδια σόλο, η ανταπόκριση έμεινε ακλόνητη. “Just Weight”.