“In the mist of dreams I’m lost once again…” τραγουδάει ο Αχιλλέας (κιθάρα/φωνητικά) των Bastard Sword στο “Tenbones” και κάτι φαίνεται να ταράζει τα νερά της εγχώριας doom metal κοινότητας, στην οποία φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει ζωή, με τους Acid Mammoth, Seer Of The Void, The Temple, Automaton και αισίως με τους Bastard Sword.
Η τριάδα των Αθηναίων Bastard Sword πριν από μερικές ημέρες, κυκλοφόρησε το παρθενικό τους δίσκο που τιτλοφορείται “Bastard Sword Ι” και που θα κάνει τους doom-άδες να στρέψουν τα βλέμματα τους σε αυτούς.
Η επική εισαγωγή του “Il Gigante” με το ποδοβολητό των αλόγων της αποκάλυψης και το τεράστιο riff φόρος τιμής των Bastard Sword στους Saint Vitus μας βάζει για τα καλά στο mood του δίσκου. Το “Bastard Sword Ι” είναι doom βαρύ και ασήκωτο, όταν το θέλει groov-άρει ασύστολα, είναι ψυχεδελικό όπου χρειάζεται, έχει τραγούδια που κάνουν τους χειρότερους σου εφιάλτες να ζωντανεύουν όπως στο “Hierophant” ή στο “Anthropocene” και κάτι riffs που σου καρφώνονται στο μυαλό με μιας.
Ενίοτε οι ρυθμοί ανεβαίνουν και βαράνε κόκκινα όπως στο “Santeria de Sangre”, το οποίο έχω την εντύπωση πως όταν ακουστεί ζωντανά θα πέσει η απαραίτητη κλωτσοπατινάδα και είναι κάτι που δείχνει ότι το συγκρότημα δε μασάει να ‘πειραματιστεί’ με το υλικό, στο μέτρο του δυνατού πάντα για το συγκεκριμένο ήχο.
Οι Bastard Sword δε κάνουν τρελά πράγματα, κάνουν τα βασικά, γνωρίζουν καλά τον ήχο που υπηρετούν, γράφουν ωραία τραγούδια, riffs που μένουν στον ακροατή, αλλά πάνω από όλα παίζουν με ψυχή και πώρωση τα οποία είναι και τα στοιχεία που στις ημέρες μας βρίσκεις όλο και πιο αραιά στη μουσική.
Αν με ρωτάτε αν αξίζει ο συγκεκριμενός δίσκος η απάντηση είναι ναι, αν και το “Bastard Sword Ι” απλά μου ανοίγει την όρεξη για τη συνέχεια των Bastard Sword.
