Σάββατο, 9 Απριλίου 1969. Ναι, πολύ καλά διαβάσατε! Βέβαιο πως κι εσείς, κατά την έναρξη τουλάχιστον εκείνο το βράδυ, την ίδια τηλεμεταφορά θα βιώνατε στο gig space του six d.o.g.s και θα διευκρινιστεί ευθύς ο λόγος. Φίλες και φίλοι: The Big Hex, Wormhog, Jacks Full, Bad Treat.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζουλεμίδης / Φωτογραφίες: Κώστας Μπαλαγιάννης (περισσότερες εδώ)
Αρχίζοντας με αυθεντική Woodstock διάθεση, οι The Big Hex μας ηχοθετούν ανάρχως εντός του magic bus με προορισμό… Μακρύτερα! Η trippy συντροφιά των Έλενα (vox), Γιάννη (guitar), Γιάννη (bass) και Μάριου (drums) παρουσίασαν επτά τίτλους εκ των οποίων έξι αυθεντικές συνθέσεις, υπόδειγμα έκαστη, όπως και μια διασκευή του “Maggie M’Gill”. Γνήσιο, βαριανάλαφρο psychedelic/acid rock με διακριτική prog επίγευση, κάτι που έλειπε απ’ το ευρύτερο εγχώριο πλαίσιο και προς τέρψη όσων διδάχθηκαν τα πρώτα τους γράμματα και σε αυτό το φροντιστήριο, βρέθηκε!
Επιστροφή στο παρόν, λίγο απότομα. Η heavy/stoner αγέλη των Wormhog παρουσίασε μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση των επιρροών της με τα “Sore” και “Inertia” να κερδίζουν το ενδιαφέρον. Χαρακτηριστικότερα στοιχεία της αντίληψής τους το loose and carefree γρέζι του frontman και τα αναπάντεχα “ζήσε στην άγνοια” outro. Αν λείπει κάτι, αυτό ίσως είναι μια περισσότερο ξεκάθαρη κατεύθυνση του ύφους τους. Τραβώντας τώρα βαλέ μπαστούνι, δηλώνουμε all in για τους…
…Jacks Full! Η πρόσφατα δισκογραφηθείσα τριαλητανδρία πέραν των ιδίων αυτής τίτλων, “Ghost” και “Bent Down” μεταξύ του συνόλου, διένειμε και μια ευφυέστατη εκτέλεση του κλασσικού “Come Together” εν όψει της βιντεοσκόπησής του. Δυναμικοί, ενθουσιώδεις (για να τεθεί κομψά), δεμένοι τεχνικά και λαλίστατοι, αν και το τελευταίο με κάθε σεβασμό τους χαλάει αρκετά. Το ‘χετε, είστε και φαίνεστε και σας γουστάρουμε, απλά παίξτε γ@μημένο rock & roll και πείτε ένα “ευρηματικό σχόλιο” ενδιάμεσα κι όχι… Τέλος πάντων, got you by the balls κλείσιμο υπό το “Good Times, Bad Times”.
Είναι γεγονός ότι δεν ακούς κάθε μέρα ένα rock σχήμα με τραντισιοναλιστική αντίληψη του είδους και φυσικά με γυναίκα drummer. Διόλου κακό λοιπόν το κέρασμα! Οι Bad Treat (και οι προεμφανισθέντες) δύναται να υπολογισθούν ως ισχυρό αντέρεισμα στις επικρατούσες συνθήκες. Θαρραλέοι, αξιολογότατοι αισθητικά και τεχνικά, διαδραστικότατοι και υπερμετριόφρονες (μια χαρά performance ήταν) μας rockαραν χορταστικά με κλασσικά κι αγαπημένα: “Strange Kind Of Woman”, “Dazed & Confused” και ιδιαίτερα με δύο αυθεντικά τους τεμάχια, τα “One To Blame” και “In Blue”, αμφότερα 10/10.
And the bands played on. Δυστυχώς, παρά την μέτρια προσέλευση των ακροατών, η νοοτροπία των slave devotees ήταν αισθητή κι αρκετοί αποχωρούσαν κατόπιν της εμφάνισης κάθε σχήματος. Εντάξει, το hard rock μπορεί να μην αρέσει, όμως δείξτε σεβασμό στους καλλιτέχνες διότι αξίζουν. Δεν πρόκειται περί προσωπολατρίας αλλά περί δυσαρέσκειας επί των προαναφερθέντων και των συμπαρελκομένων. Όσα λοιπόν αποστρεφόμεθα μην τα μιμούμεθα. Δώστε την ευκαιρία τόσο στα σχήματα όσο και στον εαυτό σας να γνωρίσει κάτι γνήσιο και ποιοτικό (ναι, υπάρχουν ορισμένες ατυχείς εξαιρέσεις) και ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ!