Δεκαεννέα, ολόκληρα, χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του θρυλικού, ιστορικού, μυθικού “Slaughter Of The Soul”. Ένας δίσκος σταθμός, ο οποίος παραμένει αναλλοίωτος στο χρόνο, μιας και υπήρξε η απαρχή ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία του ακραίου ήχου. Δεκαεννέα χρόνια μετά, λοιπόν, μετά από επανειλημμένες επανενώσεις και διαλείμματα των Σουηδών, μετά από συλλογές και DVD’s, τα οποία σήμαναν την ολοκληρωτική διάλυση της μπάντας, οι At The Gates μας έστειλαν σε κόσμους ευτυχίας, γεμάτους αδρεναλίνη και έκσταση, με ένα teaser βίντεο που έδωσαν στη δημοσιότητα, κάπου στα τέλη του Ιανουαρίου, της χρονιάς που διανύουμε, το οποίο έκλεινε με τον αριθμό “2014”! Τότε οι ελπίδες για κάτι νέο, για κάτι “φρέσκο” και ζουμερό, αναπτερώθηκαν!
Και φτάνουμε στα τέλη του Οκτώβρη. Τη στιγμή που οι πρώτες λέξεις από το “El Altar Del Dios Desconocido” φτάνουν στα, γεμάτα αγωνία και προσμονή, αφτιά μου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης, αγκαλιά με ένα μπουκάλι τσίπουρο και πολλά τσιγάρα (εορταστική ατμόσφαιρα, σου λέει) έμενα να κοιτάζω το άπειρο, περιμένοντας κάτι να έρθει να με αρπάξει από το κεφάλι, να με πετάξει με μένος στον τοίχο, να με κλοτσήσει, να με ποδοπατήσει, να νιώσω τη ζεστή ανάσα αυτής της θλιμμένης οργής, των At The Gates, να καραδοκεί δίπλα στο αυτί μου.
Μα δεν ήρθε ποτέ.
Τουλάχιστον όχι στην πρώτη ακρόαση. Ακολούθησαν πολλές και πλέον μπορώ, με σιγουριά, να πω ότι το “At War With Reality”, δεν αποτελεί ακριβώς αυτό που θα λέγαμε “αντάξιο” του “Slaughter Of The Soul”, αλλά σίγουρα, είτε θυμίζοντας λίγο την ξερή μελαγχολία του “Terminal Spirit Disease”, λίγο λιγότερο την καταπληκτική αρτιότητα του “Slaughter Of The Soul” και ακόμα λιγότερο την στεγνή ωμότητα του “With Fear I Kiss The Burning Darkness”, καταφέρνει να προκαλέσει μία περίεργη αίσθηση νοσταλγίας, ανάμικτη με μία συγκρατημένη επιθυμία ικανοποίησης, η οποία, εν τέλη, ίσως και να βρίσκει αυτό που αναζητά.
Κομμάτια που ξεχώρισα, ήταν σίγουρα τα “Death And The Labyrinth” και “At War With Reality”, καθώς και τα “The Head Of The Hydra” και “Eater Of Gods”. Η ξεκάθαρη απορία, σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου, όταν ακούγοντας το “The Conspiracy Of The Blind”, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για μία περίεργη “κόπια”/μίξη δικών τους riffs από τα “Cold”, “Suicide Nation” και “Unto Others”. Το “The Night Eternal”, με το οποίο αποφάσισαν να κλείσουν τον δίσκο, θα το χαρακτήριζα, τουλάχιστον, απογοητευτικό! Στην digipack edition, συναντάμε δύο bonus tracks, τα “Skin Of Fire” και “Language Of The Dead”, το οποίο ίσως να είναι μέσα στα τρία καλύτερα κομμάτια του δίσκου!
Ακόμα σκέφτομαι μόνος μου και αναρωτιέμαι, αν αυτός ο δίσκος έπρεπε να κυκλοφορήσει. Όπως και να ‘χει, το καθετί γίνεται για κάποιο λόγο. Συνεπώς, καρφώνω ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό μου και πατάω το repeat.
