Για τους ανυποψίαστους μουσικόφιλους, το “Relationship of Command” των At the Drive-In, είναι το “Nevermind” των 00’s. Έκτοτε, τα μέλη της μπάντας αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους τους, δημιουργώντας νέα project και groups (Sparta, Mars Volta), με τον κιθαρίστα τους Omar Rodriguez – Lopez , να έχει κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία πάνω από τρείς τέσσερις -δε ξέρω ακριβώς- ντουζίνες δίσκων.
Έπειτα από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, αυτοί οι τύποι αποφάσισαν να ξαναμπούν στο studio (με την απουσία του Jim Ward) και να δημιουργήσουν νέες μουσικές. Παρά τη δικαιολογημένη φρενίτιδα των απανταχού fans τους, το In•ter a•li•a αν και πληροί τις προϋποθέσεις ενός επικού comeback, αρκείται μόνο στην τιμιότητα του, χωρίς να είναι πραγματικά ένας καλός ή κακός δίσκος. Έχει αρκετό νεύρο για τους ρομαντικούς της φάσης τους, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα κερδίσει νέους ακροατές. Με λίγα λόγια (για να το πούμε ευγενικά) δύσκολα θα σου σηκωθεί η τρίχα. Παρ’ όλα αυτά, μετά από πολλές ακροάσεις υπάρχουν στιγμές που θα σε ψιλοκερδίσουν όπως τα“Hostage Stamps”, “Holtzclaw” και το“Pendulum In A Peasant Dress” που μάλλον είναι η καλύτερη στιγμή τους εδώ μέσα.
Ξέρεις τι μωρέ; Στο τέλος της υπόθεσης, νιώθεις ότι ο Cedric προσπαθεί με το στανιό να ξαναβρεί την ακατέργαστη γκαρίδα του απ’ τα παλιά, και ότι ο Omar απλώς προσφέρει κάποια απ’ τα riffs του -που γράφει με το τσουβάλι- για να κάνει την χάρη στους υπόλοιπους, γελώντας με υφάκι πίσω από την πλάτη τους. Χαλάλι τους όμως, αυτή η κυκλοφορία δεν έκανε κακό σε κανέναν. Έχει στιγμές που ένα “Ναι, ρε φίλε!” θα το πεις. Αλλά ως εκεί. Safe as fuck που λένε, δηλαδή…