Η αγάπη των metalheads για τις λίστες είναι γνωστή και αδιαμφισβήτητη οπότε είναι ότι πιο λογικό να κάνουμε μία για τους Ολλανδούς old school death/doom metallers Asphyx μιας και το live τους πλησιάζει απειλητικά. Αλλά αυτή τη φορά, όμως, θα κάνουμε μία ανορθόδοξη λίστα. Δε θα ασχοληθούμε με τα τρία καλύτερα ή τα πέντε καλύτερα άλμπουμ τους. Θα ασχοληθούμε με τα άλμπουμ της τρίτης περιόδου της μπάντας, δηλαδή από την τελευταία επανένωσή τους, το 2007 και μετά.
Τον Γενάρη του 2007 οι Asphyx μπήκαν πάλι στο παιχνίδι με τους Martin van Drunen, τον Wannes Gubbels, τον Paul Baayens και τον Bob Bagchus. Και ενώ είχαν ανακοινώσει στην αρχή ότι δεν έχουν κατά νου να ηχογραφήσουν ένα νέο άλμπουμ αλλά να παίζουν μόνο ζωντανά, το καλοκαίρι του 2009 κυκλοφορούν το “Death… the Brutal Way” μέσω της Century Media Records, συνεργασία που κρατάει μέχρι και σήμερα.
Ένα πάρα πολύ δυνατό comeback, που αναγεννεί άξια τους Asphyx και τους φέρνει πάλι στο προσκήνιο της old school death metal σκηνής. Απλά αλλά βαριά riffs, με μια παραγωγή crispy που ταυτόχρονα δεν αφαιρεί το βάρος, τον όγκο και την σαπίλα του ήχου της μπάντας. Οι Bolt Thrower, οι Obituary και οι Death είναι ακόμα “εδώ” και οι Asphyx είναι ένα τρανό παράδειγμα ότι το old school death metal δεν πεθαίνει εύκολα. Bonus της κυκλοφορίας το DVD με την reunion συναυλία τους στο Party San Open Air Festival του 2007.
Τρία χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 2012, η τετράδα (αλλά με νέο μπασίστα τον Alwin Zuur) κυκλοφορεί το “Deathhammer”, το οποίο με το που πατήσεις το play σε αρπάζει από τα μούτρα σαν να μην υπάρχει αύριο. Το επίπεδο είναι τόσο ψηλά όσο και στο Death… , αν όχι πιο ψηλά. Για πολλούς ένα από τα καλύτερα και για κάποιους άλλους (σαν εμένα για παράδειγμα) το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας. Must για οποιοδήποτε άτομο γουστάρει old school death metal. Το λέει χαρακτηριστικά και ο ίδιος ο van Drunen ” This is true death metal, you bastards!”.
“Incoming Death” είναι το όνομα του επόμενου δίσκου, που κυκλοφόρησε το 2016, και είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας ο οποίος δεν εμπεριέχει κανένα από τα ιδρυτικά μέλη της καθώς ο Bob Bagchus έφυγε από αυτή το 2014. Ο Bagchus έγραφε την περισσότερη μουσική στα προηγούμενα άλμπουμ και η διστακτικότητα είναι λογικό να υπάρχει για το αν η μπάντα θα αλλάξει κάτι στον ήχο της, αλλά οι Asphyx μένουν πιστοί σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Προσωπικά δε μπορώ να το βάλω στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα, παρ’όλ’αυτά δεν είναι ένα κακό άλμπουμ.
Και έτσι φτάνουμε στο σωτήριον έτος 2021. Το πιο πρόσφατο, και δέκατο κατά σειρά, άλμπουμ των Asphyx ονομάζεται “Necroceros” και εύκολα μπορώ να πω ότι είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Το lineup πλέον έχει ζυμωθεί αρκετά και αυτό φαίνεται και στις συνθέσεις που απαρτίζουν αυτό το δίσκο. Όπως και με το Deathhammer, με το που ξεκινήσει ο δίσκος μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Τα intro και άλλα τέτοια σχετικά είναι περιττά και η πρώτη παρατήρηση που κάνει κάποιος είναι πως γενικά οι ταχύτητες έχουν ανέβει λίγο. ΛΙΓΟ είπα ε, μην παρεξηγηθώ κιόλας. Το ωραίο είναι πως οι ταχύτητες εναλλάσσονται τόσο άνετα μεταξύ τους που υπάρχει μια αίσθηση οργανικότητας στον βάλτο που ακούει στο όνομα Asphyx. Τίμιος δίσκος από μια τίμια μπάντα.
Αυτά τα λίγα για τώρα. Tα λέμε στις 5 του μήνα, ημέρα Σάββατο, στο Κύτταρο. Μαζί με τους Asphyx θα εμφανιστούν οι Abyssus και οι Gentihaa.