Μια δεκαετία χρειάστηκε να περάσει για να πατήσουν οι Ολλανδοί Asphyx και πάλι αθηναϊκή σκηνή και το κοινό τους τίμησε, γεμίζοντας το Κύτταρο, σε μια βραδιά που όλοι ευχαριστήθηκαν το νεκρομέταλο που ξέρναγαν τα ηχεία και τα monitor του μαγαζιού…και αυτό έβγαινε προς τα έξω.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Η αρχή της βραδιάς, με μια σχετικά μικρή καθυστέρηση, έγινε από τους Gentihaa. Το ηχητικό τους κράμα ακραίων ήχων είχε ενδιαφέρον μπορώ να πω, μιας και δεν τους είχα ξανακούσει. Με έναν πολύ καλό ήχο έπαιξαν κομμάτια από την πρώτη τους κυκλοφορία “Reverse Entropy”, αλλά και ένα κομμάτι από τον δίσκο που ετοιμάζουν τώρα. Δυστυχώς, με λιγότερο, συγκριτικά, κόσμο κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις αν και ο ήχος τους ήταν λίγο διαφορετικός από τις άλλες 2 μπάντες της βραδιάς. Kudos και για την αφιέρωση στην φαν της μπάντας από την Αγγλία, που περνάει μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Setlist: Serum, Metamorphosis, Vision, Empathy, Into the Unknown, Alpha, Mastery, Beyond.
Και μετά ήρθαν οι Abyssus. Τους είχα δει και στο live τους για την παρουσίαση του τελευταίου τους δίσκου “Death Revival” πριν λίγους μήνες και μπορώ με ευκολία να πω ότι σε κάθε live τους είναι και ένα σκαλί πάνω από το προηγούμενο. Με ήχο ξεκάθαρα πιο κοντά στους headliners δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να ανεβάσουν τις θερμοκρασίες μέσα στο club. Εξαιρετική απόδοση με ένα γενικότερο συναίσθημα που θύμιζε σκληρό ροκ’ν’ρολ. Και για μην παρεξηγηθώ μιλάω για την γενικότερη φάση. Με τον τραγουδιστή να “κερνάει” μικρόφωνο στο κοινό αλλά και σε άλλα άτομα στη μπάντα, με φανς να κάνουν crowdsurfing και γενικά χαμόγελα κατά την διάρκεια του σετ τους.
Ευχαριστήθηκαν την κάθε στιγμή και αυτό τους δίνει μια σιγουριά και έναν αέρα στη σκηνή που πολλοί θα ζήλευαν. Εύχομαι τα καλύτερα για τα live που έχουν μπροστά τους στο εξωτερικό.
Setlist: (μάλλον με μπερδεμένη σειρά, να με σχωράτε) Metal of Death, Entrone the Insane, Sacrifice, The Ten Commandments, The Witch, Uncertain Future, Echoes of Desolation, The Beast Within, Into the Abyss, Unleash the Storm, Those of the Unholy.
Με το Κύτταρο γεμάτο και τους Ολλανδούς ετοιμοπόλεμους το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Ο ήχος ήταν όπως πρέπει και οι Asphyx από το πρώτο growl δίνουν πόνο. Σε φόρμα, ορεξάτοι και με τον κόσμο να μην αφήνει να πέσει κάτω ούτε νότα έκαναν την μιάμιση ώρα του σετ τους να φανεί 20λεπτο. Προσωπικά αυτή τη μπάντα (και γενικότερα αυτόν τον ήχο) την ευχαριστιέμαι πιο πολύ ζωντανά. Αυτό το old school death/doom στα live είναι άλλη φάση, πως να το κάνουμε.
Ο Paul Baayens σε στιγμές να βρίσκεται σε παροξυσμό, ο Alwin Zuur να είναι η σταθερή δύναμη, ο Stefan Huskens να είναι larger than life (ή μάλλον larger than death) και ο van Drunen να τα δίνει όλα παρά τα 56 του χρόνια. Σε όλο το σετ των Asphyx ένα ψεγάδι μπορώ να βρω μόνο, το οποίο μεταξύ μας είναι αμελητέο, και αυτό είναι το σπάσιμο της φωνής του van Drunen σε ένα-δύο σημεία, αλλά ειλικρινά είναι ψιλά γράμματα. Και οι τέσσερίς τους σε μεγάλα κέφια και το ροκ’ν’ρολ συναίσθημα που έλεγα πριν κρατάει ακόμα. Χαμόγελα, πειράγματα και old school doom/death. Στα συν της βραδιάς η παρουσία νέου κόσμου και οι αντιδράσεις αυτού. Και τα κομμάτια ήξεραν (όχι μόνο των Asphyx), και τον χορό έσυραν και τα κορμιά τους στον αέρα έριχναν. Στο επόμενο, που ελπίζω να μην είναι μετά από 10 χρόνια πάλι.
Setlist: The Quest for Absurdity, Botox Implosion, Molten Black Earth, Aspyx – Forgotten War, Deathhammer, It Came From the Skies, We Doom You to Death, Wasteland of Terror, Knights Templar Stand, Scorbutics, The Nameless Elite, Forerunners of the Apocalypse, Death the Only Immortal, Necroceros, The Rack, Last One On Earth.
Αυτά από το Σάββατο, τώρα σε “Χελλάς” και “Κωνσταντινούπολες” δε θα αναφερθώ καν γιατί θα τις χαλάσουμε τις καρδιές μας και είναι κρίμα.
