Οι Asking Alexandria είναι μια μπάντα που άκουγα περιστασιακά στα σχολικά μου χρόνια. Στα αυτιά μου, σε εκείνα τα χρόνια, ήταν ένα βρετανικό συγκρότημα που έπαιζε metalcore, διανθισμένο με ηχοχρώματα και από άλλα είδη. Θυμάμαι ότι μου έκαναν εντύπωση διάφορες κρυμμένες μελωδίες και το γεγονός ότι έβρισκαν μια ισορροπία στις βαριές κιθάρες του metalcore, τα brutal vocals και τη μουσικότητα.
Το τελευταίο τους album κυκλοφόρησε τον προηγούμενο μήνα, με τίτλο «Like a House On Fire» και είναι τελείως διαφορετικό απ’ ότι περίμενα. Μετακινούνται αρκετά από τον metalcore ήχο προς μια πιο pop-rock κατεύθυνση και αυτός ο δίσκος φαίνεται να είναι ένα τελείως καινούργιο ξεκίνημα. Ομολογώ ότι ενώ αρχικά με ξάφνιασε αυτός ο ήχος τους· ωστόσο, εν γένει, το όλο εγχείρημα είναι ενδιαφέρον. Διαφαίνεται πολύ πιο ξεκάθαρα απ’ ότι παλιότερα η μουσική σκέψη τους πίσω από την τελική παραγωγή του album.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι «House On Fire», με ένα catchy refrain και μια υποψία από βαριές κιθάρες το μόνο πράγμα που θυμίζει αμυδρά τις παρελθούσες ημέρες τους. Το «Down to Hell» μάλιστα, έχει αργές long notes στα φωνητικά και μια γέφυρα με ψήγματα metalcore που, ωστόσο, καταλήγει να έχει ένα pop ύφος. Το «Antisocialist», είναι όντως ενδιαφέρουσα επιλογή για να γίνει single, καθώς ξεκινά σχετικά δυναμικά και έχει ωραία μελωδία στη lead guitar.
Συνεχίζοντας, το «With All Due Respect», προσωπικά μου θυμίζει «30 Second of Summer». Στο δίσκο, συναντάμε και μια συνεργασία, με τη Grace Grundy, στο «I Don’t Need You», όπου – καθ’ όλη τη διάρκειά του – ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο πιάνο ντύνει το πιο mellow κομμάτι του album. Θυμίζει track από ανερχόμενη μπάντα σε indie chill playlist στο YouTube. To ενδιαφέρον στοιχείο του είναι πως εκμεταλλεύονται εύστοχα το ρυθμό του με ωραία kicks in.
Στο «Give You Up» έχει γίνει μια παραγωγή που θα εξυπηρετεί εύκολα τις live εμφανίσεις της μπάντας. Το «The Violence» έχει ελάχιστα πιο βαρύ ύφος σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα, αν εξαιρέσει κανείς το intro του, που ακούγοντάς το περιμένει κανείς άλλο ένα pop song. Τέλος, το closer track «Lorazepam» (φέρει το όνομα δραστικής ουσίας για την καταπολέμηση αγχωδών διαταραχών), έχει πολύ ωραία γέφυρα.
Γενικά είναι ενδιαφέρουσα προσπάθεια, το album διατηρεί τους meaningful στίχους, στους οποίους μας είχε συνηθίσει το συγκρότημα και έχει έντονο pop χαρακτήρα. Είναι ένας δίσκος τα κομμάτια του οποίου σίγουρα θα ακούγονται πολύ καλύτερα σε live performance. Νομίζω, μάλιστα, πως αν επιλέξουν να συνεχίσουν σε αυτό το genre οι επόμενες δουλείες τους θα έχουν σίγουρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.