Avant garde, progressive black metal. Ναι ναι το ξέρω, δεν είναι πιάτο που αρέσει σε όλους, είναι aquired taste οπότε είναι love it or hate it. Έχοντας αυτό κατά νου ας ρίξουμε μια ματιά στο Hostile Architecture των Ashenspire από τη Γλασκόβη.
Το Hostile Architecture είναι το 2ο άλμπουμ των Ashenspire και το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι αν η μπάντα είναι από την Νορβηγία ή όχι. Ο Alasdair Dunn είναι ο τραγουδιστής και drummer της μπάντας και ναι, είναι ξεκάθαρα επηρεασμένος από Νορβηγία μεριά. Πράγμα που δημιουργεί μια οικεία ατμόσφαιρα για όσα άτομα ξέρουν τη φωνή του Νορβηγού. Μια ακόμα παρατήρηση άξιας αναφοράς για τα φωνητικά είναι πως ο Alasdair Dunn πάει πιο πολύ προς την απαγγελία παρά προς το τραγούδι. Απαγγελία άκρως ενδιαφέρουσα χωρίς τον δήθεν “ποιητικό” στόμφο.
Μουσικά το Hostile Architecture πατάει πάνω σε ένα θεατρικό, avant garde, jazz, progressive, black metal. Και εδώ έρχεται ένας διαχωρισμός που πιστεύω πως είναι αναγκαίος. Το black metal σε αυτή τη κυκλοφορία δεν βρίσκεται στα blast beats (τα οποία δεν λείπουν φυσικά) ή στο corpse paint. Το black metal βρίσκεται στο ύφος, στο κλίμα, στην ατμόσφαιρα. Είναι το είδος του black metal που προκύπτει από την μουσική των Devil Doll. Που τους θυμήθηκα ε? Αν ακούσετε το Hostile Architecture θα τους θυμηθείτε κι εσείς, αν τους ξέρετε προφανώς.
Οι συνθέσεις είναι συμπλεγματικές, “μπερδεμένες”, χαοτικές. Με τα φωνητικά, εκνευρισμένα, να προσπαθούν με απελπισία να γειώσουν το σύνολο σε κάτι πιο απλό, πιο βατό. Δύσκολα στο άκουσμα κομμάτια που απαιτούν την προσοχή του ακροατή. Η παραγωγή του άλμπουμ πιστεύω πως έχει σαν κέντρο της τα πιο mid-tempο σημεία, με αποτέλεσμα στα γρήγορα σημεία να χαόνονται πολύ οι “γραμμές” των οργάνων. Βέβαια αυτό κατά πάσα πιθανότητα είναι συνειδητή επιλογή και όχι απλά κάτι που έτυχε.
Και εδώ περνάμε στο στιχουργικό κομμάτι του δίσκου. Οι Ashenspire έχουν θέση (αλλά και άρση – αν δεν κάνουμε μουσικό αστείο σε avant garde δισκοκριτική που θα κάνουμε ρε παιδιά?) και την δηλώνουν ανοιχτά, χωρίς αστερίσκους. Οι στίχοι τους μιλάνε για την σαπίλα των αστικών πόλεων και μητροπόλεων. Μιλάνε για το μπετό που μας πνίγει (”Béton Brut”), για τον “νόμο του ασβέστη” (”The Law of Asbestos”) που δημιουργεί “ψηλές σκαλωσιές οι οποίες κρατάνε το ψωμί μακρυά από τα στόματα των εργατών, αναγκάζοντας τους να πουλάνε τους εαυτούς τους φτηνά”. Μιλάνε ανοιχτά για αντιφασισμό και παίρνουν θέση απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις. (”The violence is here. Modern Blackshirts in the streets – What good is civility in the face of a kerb full of teeth?”). Η πολιτική και κοινωνική τους τοποθέτηση θα ξινίσει κάποιους αλλά τι να κάνουμε, ξυδάκι. Το κερασάκι στη τούρτα κυριολεκτικά.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον δίσκος, όχι εύκολος στο άκουσμα αλλά πάρα πολύ ιντριγκαδόρος. Ένας δίσκος που θα σε ανταμείψει αν του δώσεις την ευκαιρία, τον χρόνο και την προσοχή που ζητάει. Προσωπικό soft spot στο Hostile Architecture το σαξόφωνο. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τον Matthew Johnson είναι το κάτι άλλο. Bonus το videoclip για το ”Tragic Heroin”. 5 στα 5 από μένα, πολύ εύκολα κιόλας.