Οι Arctic Monkeys είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις πιο επιτυχημένες μπάντες της εποχής. Όσο δεδομένο είναι αυτό, άλλο τόσο θα ήταν ο διάδοχος του επιτυχημένου “AM” να κινείται στο ίδιο ακριβώς ύφος. Πράγματι, αυτό θα ήταν η εύκολη λύση, αλλά ο Alex Turner και η παρέα του επέλεξαν μια πιο δύσκολη…
Έτσι λοιπόν ο νέος δίσκος των Βρετανών με τίτλο “Tranquility Base Hotel & Casino” είναι ό,τι πιο “δύσκολο” έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Καλώς ή κακώς, εδώ η κατεύθυνση είναι εντελώς διαφορετική, δεν υπάρχουν τραγούδια που θα γίνουν “χιτάκια” και θα βρουν θέση στα mainstream ραδιόφωνα, αλλά ένας δίσκος με 11 συνθέσεις που δημιουργούν ένα ενιαίο σύνολο και χρειάζονται κάποιες ακροάσεις. Οι κιθάρες είναι από λίγες έως ανύπαρκτες και η αισθητική προσεγγίζει περισσότερο την 60’s chamber pop με κάποιες lounge/jazz πινελιές με λίγες soul αναφορές και μια ώριμη και αφηγηματική στιχουργική ικανότητα από τον Alex Turner, που σε πολλές στιγμές φαίνεται να έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τα ηνία, με εμφανείς τις επιρροές από το project των The Last Shadow Puppets. Προσωπικά διαπιστώνω ότι τα κολλητιλίκια με τον Richard Hawley είχαν κάποιο αντίκτυπο, μιας και κάποια τραγούδια θα μπορούσε να τα είχε γράψει αυτός.
Ένας δίσκος που είτε σου αρέσει είτε όχι, είναι δικαίωμα σου. Οι Arctic Monkeys βρέθηκαν στη κορυφή και έχουν το δικαίωμα να κάνουν αυτό που νιώθουν, απελευθερωμένοι από τα δεκανίκια του mainstream. Και αν κρίνουμε από το μεγάλο νούμερο πωλήσεων της έκδοσης βινυλίου από τις πρώτες μέρες, ευτυχώς ο κόσμος το δέχτηκε αμέσως. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία τότε τι μπορεί να είναι;