Ένα απο τα πιο ωραία στοιχεία προς παρατήρηση που υπάρχουν όταν ασχολείσαι με την γενικότερη εξερεύνηση της μουσικής, είναι να μεγαλώνεις παράλληλα με κάποιες μπάντες. Να είσαι εκεί απο την ημέρα που έκαναν τα πρώτα τους βήματα και να βλέπεις την εξέλιξη τους, η οποία όμως δυστυχώς μπερδεύεται με την δικιά σου ατομική εξέλιξη και σε οδηγεί σε μονόπλευρα, υποκειμενικά συμπεράσματα. Με λίγα λόγια αν δεν είσαι στην φάση που είναι και η μπάντα εκείνη την περίοδο, μπορεί να προβείς σε τελείως λανθασμένες κριτικές για το τι ήθελε να πετύχει το εκάστοτε συγκρότημα.
Κάπως έτσι ξεκινάμε την ”κουβέντα” μας πάνω στον 5ο κατά σειρά δίσκο της παρέας από το Sheffield. Προσωπικά ήμουν ακριβώς στην φάση που είναι και οι Arctic με το AM, οπότε πραγματικά καταευχαριστήθηκα τις πολλαπλές ακροάσεις του album. Για να μπορέσω να σας τα πω όλα σε μια πρόταση πριν κάνω κοιλιά στο κείμενο με τις διάφορες σαλτσούλες που αρέσκομαι να βάζω και χάνω τους αναγνώστες μου, έχω να πω το εξής: φανταστείτε ένα τεράστιο μπλέντερ όπου βάζουν όλες τις μουσικές που αγαπάνε οι Arctic τις ανακατεύουν με τον δικό τους ήχο και μας προσφέρουν ένα δροσιστικό και χορευτικό κοκτέιλ. Ποιες είναι αυτές οι μουσικές; Εδώ είναι και το εντυπωσιακό, ότι μιλάμε για πραγματικά μεγάλη ποικιλία επιρροών. Απο τον σέξι ήχο τύπου Black Keys που σέρνεται στο πασίγνωστο ήδη ”Do I Wanna Know?”, στις σαφείς επιρροές απο Sabbath(!) στο ”Arabella”, στην ”ξεπατηκοτούρα” του βασικού ρυθμού του ”She’s Lost Control” απο τους Joy Division στο ”I Want It All”, μεχρι τα hip hop ακούσματα τύπου Outkast που συναντάμε στο ” Why’d You Only Call Me When You’re High”. Ακούμε επίσης στοιχεία απο Beatles στο “No. 1 Party Anthem” (τραγούδι αφιερωμένο νομίζω στον John Lennon), όπως επίσης βρίσκουμε και μια απόπειρα για ”γλυκανάλατη” ψυχεδέλεια επηρεασμένη βασικά απο τους Velvet Underground στο κομμάτι ”Mad Sounds”, από τους οποίους Velvet επηρεάστηκαν και για την τιτλοφορία του δισκου σύμφωνα με τον frontman Alex Turner (βλέπε compilation δίσκο του 1985 με τίτλο VU).
Σε όλες αυτές τις επιρροές λοιπόν προσθέστε το γεγονός οτι κάπου μέσα στον δίσκο έχει βάλει το χεράκι του και ο Josh Homme. Ο πνευματικός πατέρας της μπάντας τα τελευταία χρονιά (πάλι σύμφωνα με τον Alex) και frontman των Queens Of The Stone Age έχει βοηθήσει αρκετά στην εξέλιξη των Arctic, ενώ μην ξεχνάμε οτι στο τελευταίο album των QOTSA συμμετείχε ο Alex σε ενα τραγούδι. Εδώ ο Josh ”επιστρέφει την χάρη” στον Alex και συμμετέχει σε 2 τραγούδια (“One For The Road” ,”Knee Socks”). Βέβαια αν δεν υπήρχαν οι QOTSA δεν νομίζω να είχε γραφτεί ενα κομμάτι σαν το ”R U Mine?” όπως υπάρχει τώρα, μιας και είναι παραπάνω απο εμφανείς πόσο QOTSA-ικο είναι.
Συνοψίζοντας έχουμε ένα power-pop, indie-rock δισκάκι με 40 λεπτή διάρκεια. Οι στίχοι του Alex όπως πάντα έξυπνοι, κυνικοί και κριτικοί. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε οτι έχουμε την πιο ”ώριμη” και ”ψαγμένη” δουλειά της μπάντας που δεν κόλλησε στην μια μανιέρα hitακιων των προηγούμενων χρόνων (όχι οτι είχε κολλήσει και ποτέ). Μελετά μουσικές, επηρεάζεται αρκετά κραυγαλέα και δεν φοβάται να βγάλει κάτι διαφορετικό και εξελικτικό. Από τους πρώτους 2 χαρούμενους δίσκους στο σκοτεινό “Humbug” και έπειτα στο rock n roll-ιστικο ”Suck Ιt Αnd See” δείχνουν αξιοζήλευτη συνέπεια και προοδο. Μπράβο τους για αυτό και μακάρι να τους δούμε κάποτε στα μέρη μας.
Υ.Γ: Ήθελα να σας το πω αυτό…πιο εύστοχο στίχο απο αυτόν στο ”Do I Wanna Know’?’ που μας λέει: “Cause there’s this tune I found that makes me think of you somehow and I play it on repeat, until I fall asleep” χρόνια είχα να ακούσω. Μηχανή για hits είσαι ρε Alex!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Do I Wanna Know?”, “R U Mine?”, “Knee Socks”, “Why’d You Only Call Me When You’re High”, “Snap Out of It”, “I Want It All”
The Bad: Δεν βρήκα κάτι
Βαθμολογία: 4 /5
[/stextbox]