Οι φορές που οι Archive έχουν εμφανιστεί μπροστά στο Ελληνικό κοινό είναι αμέτρητες και η αγάπη είναι αμοιβαία. Αν και η συγκεκριμένη μέρα ήταν λιγάκι δύσκολη λόγω φορτωμένου συναυλιακού προγράμματος και του τελικού μπάσκετ, η μπάντα δεν έδειχνε να πτοείται ιδιαίτερα και προσέφερε μια ακόμη αξέχαστη εμπειρία σε όσους ήταν εκεί.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Μαργαρίτα Κουρή (πλήρες photostory εδώ)
Αρχικά η μεταφορά της συναυλίας από το θέατρο του Λυκαβηττού στο κλειστό Floyd προκαλούσε κάποια ανησυχία μιας και συναυλία σε κλειστό χώρο μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο, ωστόσο ευτυχώς για μας ο κλιματισμός δούλευε στο φουλ κι έτσι η όποια ανησυχία σε αυτό το θέμα άρχισε σιγά-σιγά να εξαφανίζεται. Λίγο πριν τις 21:30 έκαναν την εμφάνιση τους οι δικοί μας Sugar For The Pill που κινούνται σε έναν συνδυασμό shoegaze με post-punk στοιχεία έχοντας γυναικεία φωνητικά. Για κάτι λιγότερο από μια ώρα που είχαν στη διάθεση τους παρουσίασαν τραγούδια από το προπέρσινο “Wanderlust” και με την δυνατή αυτή εμφάνιση είναι σίγουρο πως κέρδισαν καινούριους οπαδούς, ενώ έδειξαν πως στο μέλλον μπορούμε να περιμένουμε ακόμα πιο πολλά από αυτούς.
Συνεπείς στην ώρα τους (καθότι Άγγλοι), οι Archive ξεκίνησαν δυνατά με το “Mr Daisy” από το πρόσφατο “Call To Arms & Angels” και το κιθαριστικό του “τείχος” που επί σκηνής ακούγεται δυνατότερο και συνέχισαν το ίδιο δυνατά με το “Sane” που ήταν μια βουτιά στο παρελθόν της μπάντας και πιο συγκεκριμένα στον δίσκο “Lights” του 2006 για να έρθει λίγο αργότερα το 18-λεπτο ομώνυμο έπος του δίσκου που ως γνωστόν γίνεται ακόμη πιο φευγάτο επί σκηνής μαγνητίζοντας όσους το βλέπουν.
Στη σκηνή τα μέλη της μπάντας δημιουργούν ακόμη ένα δυνατό σύνολο με τον Darius Keeler κρυμμένο πίσω από τα synthesizers και τα samplers να στρώνει ένα μεγάλο μέρος του μουσικού χαλιού και να δείχνει ανανεωμένος μετά τα προβλήματα υγεία που αντιμετώπιζε, τους Danny Griffiths και Pollard Berrier στα φωνητικά, μαζί με εκείνη τη συμπαθέστατη γυναικεία παρουσία (της οποίας το όνομα δυστυχώς δε γνωρίζω) να παρεμβαίνει σε σημεία όπως το “You Make Me Feel” που σκόρπισε επιπλέον ανατριχίλες. Οι υπόλοιποι διακριτικοί στα πόστα τους έδωσαν τη δική τους πινελιά ώστε να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το σύνολο.
Έστω κι αν η προσέλευση δεν ήταν ικανοποιητική για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, οι Archive σε μια εμφάνιση δύο ωρών έδειξαν γιατί έχουν δικαιολογημένα κερδίσει την αγάπη του Ελληνικού κοινού, μια αγάπη που του επιστρέφουν εδώ και τόσα χρόνια. Το φινάλε της συναυλίας ήρθε με το “Fuck U” που τραγούδησαν οι πάντες με όλη τους τη δύναμη το “Bullets” και το “Again” που εξακολουθεί να σαγηνεύει τον ακροατή, ειδικά μετά το τρίτο λεπτό όπου έρχεται το μεγάλο ξέσπασμα.
Και κάπως έτσι έφτασε στο τέλος της μια ακόμη συναυλία των Archive οι οποίοι έφυγαν σαν κύριοι έχοντας πρώτα υποκλιθεί στο Ελληνικό κοινό. Όσο για μένα, βγαίνοντας από το Floyd και παίρνοντας το δρόμο για την επιστροφή, προσπαθώ να καταλάβω γιατί χρειάστηκε να περάσουν 18 ολόκληρα χρόνια για να τους ξαναδώ.
