Οι Architects έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς πρόκειται για το συγκρότημα που μου σύστησε το metalcore, άρα όταν ήρθε η ανακοίνωση του νέου δίσκου πριν δύο μήνες, μου δημιούργησε ένα μεγάλο ενθουσιασμό. Πρόκειται για τον όγδοο δίσκο των Βρετανών, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του κιθαρίστα τους και βασικού σύνθετη Tom Searle. Τότε, σε μια ανακοίνωση, είχαν δηλώσει πως θα κυκλοφορούσαν νέο υλικό μόνο σε περίπτωση που ένιωθαν ότι θα ήταν κάτι που θα έκανε περήφανο τον Tom, κάτι που νομίζω πως κατάφεραν με το “Holy Hell”.
Η διαδικασία δημιουργίας του album θα χαρακτηριστεί καθαρτική από τα μέλη του συγκροτήματος, κάτι που είναι εμφανές, καθώς ο θυμός και το πένθος είναι τα δύο κυρίαρχα συναισθήματα, που εκλαμβάνω από τα κομμάτια. Μέσα στους δύο μήνες από την ανακοίνωση του album, δόθηκαν στη δημοσιότητα τρία singles, που αντεπεξήλθαν στις προσδοκίες που υπάρχουν από το κοινό. Επίσης, κυκλοφόρησε και ένα εξαιρετικό mini-documentary με τίτλο “Holy Ghost” (έκλαψα λίγο όταν το είδα).
Το “Death Is Not Deafeat” συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το “All Our Gods Have Abandoned Us”, καθώς πρόκειται για συνέχεια του “Memento Mori”, αφού τα δύο τραγούδια μοιράζονται αρκετούς στίχους και πιστεύω ότι είναι ένα ιδανικό anthemic κομμάτι για να ξεκινήσει ο δίσκος. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό Architects riff στο πρώτο single που είχε δοθεί στη δημοσιότητα. Πρόκειται για το “Hereafter”, με τον Sam Carter να αναφέρεται στην περίοδο των δύο τελευταίων χρόνων. Στα “Mortal After Al”, “Holy Hell” και “Damnation” είναι εμφανές ότι τα ηλεκτρονικά και ορχηστρικά μέρη είναι πλέον μέρος του ήχου των Architects, χωρίς να αλλοιώνουν τα γνώριμα χαρακτηριστικά, που περιμένεις να ακούσεις, κάτι που άλλωστε είχε φανεί από το προηγούμενο album.
Κατά τη γνώμη μου, ο Sam είναι ο καλύτερος τραγουδιστής του είδους και το αποδεικνύει για άλλη μια φορά με την ανατριχιαστική ερμηνεία του στο “Royal Beggars”. Το “Modern Misery” θα έλεγα ότι είναι το “All Love Is Lost” αυτού του δίσκου, δηλαδή μια επίθεση προς όλους για την κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη μας. Όσο αδιάφορο θα έλεγα ότι μου φάνηκε το “Dying To Heal”, τόσο ευχάριστη έκπληξη ήταν το “The Seventh Circle”, το οποίο αρχικά νόμιζα ότι ίσως είναι κάποιο interlude, λόγω της διάρκειας, αλλά τελικά ήταν δύο λεπτά αγνού headbanging. Η συνέχεια είναι γνωστή, καθώς πρόκειται για το “Doomsday” που είχε παρουσιαστεί πριν ένα χρόνο ως ανεξάρτητο single και θεωρώ πως είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι που έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα. Ο δίσκος κλείνει με το “A Wasted Hymn”, ένα συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι, που ουσιαστικά αναφέρεται στην απόφαση να συνεχίσουν παρά τα τραγικά γεγονότα.
Θεωρώ πως το τελικό αποτέλεσμα βρίσκεται ένα click πιο κάτω από τα τελευταία αριστουργήματα, που έχει κυκλοφορήσει το group από το Brighton. Παρ’όλα αυτά, οι Architects βγαίνουν νικητές από μια δύσκολη περίοδο με ένα πολύ καλό δίσκο, όπως το “Holy Hell” να τους εδραιώνει ως τους κορυφαίους στο είδος (οι BMTH έχουν πετάξει την ταμπέλα του metalcore με τις τελευταίες δουλειές τους).