Η συναυλία των Arch Enemy και Jinjer ήταν, το βράδυ της Παρασκευής, ό,τι πρέπει για να ισιώσουμε λίγο από το “Classic Rock” στο Ηρώδειο την προηγούμενη που ήταν πολύ όμορφα και ακόμη πιο μιζερα. Κατά τις 20:00 λοιπόν φτάνουμε, ξεπερνάμε αρκετά εύκολα το θεματάκι με το μη εκτυπωμένο εισιτήριο του φίλου Κώστα (ξηγήθηκε άψογα η διοργάνωση) και μπαίνουμε στο -αρκετά άδειο- Piraeus 117 Academy, καθόμαστε εκ των δεξιών της σκηνής και περιμένουμε.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Ακριβώς στις 21:00, οι Ουκρανοί Jinjer ανεβαίνουν στη σκηνή και μέσα σε 10 λεπτά το πολύ έχουν για πλάκα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού μαζί τους συμπεριλαμβανομένου και εμού (του ιδίου). Με μπροστάρισσα την εξαιρετική Tatiana Shmailyu, μας βομβάρδισαν με το Meshuggah meets Lamb of God meets Gojira meets “τελοσπάντων-το-πιάσατε” metal τους. Ο ήχος στην αρχή δεν ήταν ό,τι καλύτερο έχει ακουστεί στον συγκεκριμένο χώρο, αλλά αυτό βελτιώθηκε κατά πολύ κατά τη διάρκεια του set τους. Τα πρώτα pits άνοιξαν και σχεδόν δεν σταμάτησαν μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους. Ωστόσο εκείνοι, πέραν της Tatiana, δεν ήταν ιδιαίτερα κινητικοί στη σκηνή, κάτι που εμένα προσωπικά δε με χάλασε, γιατί συνόδευε πολύ ωραία τον όγκο που έβγαζε η μουσική τους. Πολλές φορές, όταν δεν γνωρίζω κάποιες από τις μπάντες που είναι να δω, επίτηδες δεν το ψάχνω πριν για να έχω την πρώτη επαφή κατευθείαν στο live. Ε, οι Jinjer με κέρδισαν με εξαιρετική άνεση. Εξαιρετική επιλογή για να συνοδεύσει τους Arch Enemy στο tour!
Με ένα μικρό διάλειμμα για τα γνωστά στησίματα, με το “I Want Οut” να τραγουδιέται από μεγάλο μέρος του κοινού, με τις μαύρες σημαίες να κάνουν την εμφανισή τους στη σκηνή και με τον κόσμο να έχει σχεδόν γεμίσει το κάτω μέρος του Academy, όλα δείχνουν έτοιμα για τους Σουηδούς metallers. Τα φώτα χαμηλώνουν και από τα ηχεία παίζει ολόκληρο το “Thunderstruck” για να μας ζεστάνει -επιτυχώς- κι άλλο. Πρώτος ανεβαίνει ο Daniel Erlandsson ακολουθούμενος απο τη “dream team” που λέγεται Arch Enemy. Mike Amott, Sharlee D’Angelo (με αρκετά κιλά και λίγο δύσκολα αναγνωρίσιμος), Jeff Loomis και φυσικά την Alissa White-Gluz και το μέρος παίρνει φωτιά! Ηχητικά υπάρχουν κάποια θεματάκια αλλά φτιάχνουν αρκετά γρήγορα και η μπάντα αποδίδει κομμάτια απο την 20ετή -και παραπάνω- πορεία τους, εξαιρετικά. Η Alyssa είναι εκπληκτική. Αυτά. Φωνητικά, σκηνικά, performance-ιακά. Είναι το λιγότερο εντυπωσιακή και είναι ένας από τους βασικότερους λόγους (μαζί με τον Loomis) που το σχήμα έχει πάρει ξανά τα πάνω του.Ο κόσμος γούσταρε πολύ και το έδειχνε, καθώς τo pit στο κέντρο της arena ήταν ασταμάτητο καθ’όλη τη διάρκεια του live. Επίσης, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που δεν ένιωσε έστω και λίγο συγκινημένος βλέποντας τον Amott με τον Loomis δίπλα δίπλα να σολάρουν. Οι τύποι είναι σύγχρονοι guitar heroes και είναι τουλάχιστον απολαυστικό να τους βλέπει κανείς να παίζουν μαζί.
Παρ’όλα αυτά, επειδή είμαι ένας γκρινιάρης γέρος, ένα-δυό πράγματα με ψιλοχάλασαν. Ο Loomis, αν και αλάνθαστος και με ηχάρα, μου φάνηκε λίγο “βαρετός”. Λίγο ανούσια σόλο, λίγο αρπέτζιο για το αρπέτζιο και λίγο “παίζω γρήγορα-κοιτάξτε με”. Επίσης, τα καινούρια κομμάτια τους, live ακούγονται λίγο “λίγα” σε σχέση με τα παλιότερα (ρε τι τραγουδάρα αυτο το “My Apocalypse”…). Αλλά επαναλαμβάνω: Είμαι γέρος. Και γκρινιάρης. Και αυτή είναι απλά η αποψάρα μου. Ο κόσμος γούσταρε τέρμα και οι Arch Enemy ήταν από πολλές απόψεις γαμώ. Over and out.