Αρχικά δεν έπαιξε το “Goodbye”. Και αν μπορεί και να ήταν αναμενόμενο, δεν παύει να ισχύει πως μία από τις μεγαλύτερες κομματάρες του, δεν την ακούσαμε. Εμένα αυτό μου άφησε ένα μικρό κενό. Όχι για τίποτ’ άλλο, αλλά κάποια τραγούδια πεθαίνεις να τ’ ακούσεις live, έτσι δεν είναι; Κι έρχεσαι τόσο κοντά κι ενώ έχεις φτάσει σε ένα ευφορικό συναίσθημα, δεν κορυφώνεις ποτέ. (Οι παραλληλισμοί δικοί σας).
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Σε άλλα νέα, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ APPARAT, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ Love Light Productions και 3P Lab και Underdogs και όποιον εν πάση περιπτώσει έφερε τον τύπο και την μπαντάρα του στο Gagarin! Tο ότι ο ίδιος ο Sascha Ring είναι εγγύηση είναι δεδομένο και η μουσική του έχει δώσει κάθε δυνατό διαπιστευτήριο. Όμως, όλοι ξέρουμε πως άλλο το studio κι άλλο το live… Ειδικά στην ηλεκτρονική μουσική, το ρίσκο είναι μεγάλο για να περάσεις από τις κονσόλες στα όργανα και να παράξεις το ίδιο αποτέλεσμα. Αν και στο “LP5” ο Apparat έκανε στροφή στον ακουστικό ήχο, οπότε εν προκειμένη βοήθησε αυτό, υπήρχαν σημεία που δεν μπορούσες παρά να βγάλεις το καπέλο στον drummer του, που –αν και με τη βοήθεια προηχογραφημένων- έπαιξε πολύ γρήγορα πραγματάκια!
Γενικότερα την Παρασκευή συνέβησαν πράγματα που δεν περίμενα. Ας πούμε το να μετατραπεί το Gagarin σε club. ’Ντάξει μη φανταστείτε ότι έγινε έξαλλη παρτάρα, αλλά μουσικά εκεί πήγαινε το πράμα! Κι αυτό χάρη στον πολυμήχανο Autow Nite Superstore. Μπορώ άνετα να πω ότι το set του ήταν ό,τι καλύτερο για να ανοίξει το συγκεκριμένο live. Mε συνεχείς εναλλαγές ρυθμού, αλλά και ύφους, ρίσκαρε να αποσυντονίσει το κοινό, ωστόσο ο παααάρα πολύ ομαλός και δεμένος τρόπος, με τον οποίο γίνονταν οι μεταβάσεις, διατήρησε τη ροή και το feeling που έχτιζε. Dark αισθητική αλλά και up-tempo, σε ένα καλοδομημένο set όπου distorted φωνητικά από τον ίδιο και σφηνάκια trap beats, εναλλάσσονταν με techno, deep house και ambient. Κλιμάκωσε πολύ όμορφα και σταθερά ρυθμικά, με τα προαναφερθέντα swifts του να διατηρούν το ενδιαφέρον του όλου συνόλου, έτσι ώστε να μη μπορείς να πεις ότι είναι άλλος ένα dj/producer που «το πήγε στην αρχή αργά και σιγά σιγά το ανέβασε».
Πολύ εντυπωσιακός σκηνικά, άνετος και επικοινωνιακός, έδειχνε 100% δοσμένος στο να δημιουργήσει το δικό του κλίμα και αναμφίβολα κέρδισε το στοίχημα του να σταθεί επάξια ως opening act των Apparat, σε ένα από καλύτερα live που έχει ζήσει το συγκεκριμένο venue, αν θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματικά προσεγμένη σύνθεση και απόδοση.
Μιλώντας για το γενικότερο feeling της βραδιάς, θέλω να πω πως μου έκανε πολύ εντύπωση και το κοινό, το οποίο ήταν αναπάντεχα περισσότερο απ’ ό,τι περίμενα, αλλά και πολύ θερμό και ενθουσιασμένο και «αφοσιωμένο» στο να απολαύσει το «τώρα». Με πολύ international στοιχείο, με πολλή διάθεση για χόρο και σε κάθε περίπτωση, με υπερβολικό σεβασμό προς τους πάνω στη σκηνή (όχι δεν είναι μπηχτή για το τί έγινε στη Θεσσαλονίκη). Είναι πραγματικά σπάνιο να βλέπεις το κοινό να περιμένει να τελειώσει ένα κομμάτι για να χειροκροτήσει ή να επευφημίσει ουρλιάζοντας!
Αυτό συνέβη πολλές φορές κατά τη διάρκεια του set των Apparat. Λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε το “τον/των”, ο Apparat είναι ένας και είναι αυτός ο τύπος με τη βελούδινη φωνή που είδαμε όλοι. Αλλά χάριν ευκολίας και δεδομένου ότι εμφανίστηκε με full band, ας λέμε «οι Apparat».
Δε νομίζω ότι μου είναι εύκολο να βάλω σε λόγια το πόσο φα-ντα-στι-κοί ήταν. Η οποιαδήποτε προσπάθεια να αποδόσεις με λόγια τη μουσική είναι καταδικασμένη να είναι φριχτά φτωχή σε σύγκριση με τη μελωδία και το συναίσθημα που σου προκαλείται, ειδικά όταν αυτή η μελωδία παράγεται από ένα τσέλο, ένα βιολί, ένα τρομπόνι, τα κλασσικά κιθάρα, μπάσσο, drums, 2 keyboards και looper και φυσικά αυτό το χάδι, τη φωνή του Sascha Ring. Με μικροθεματάκια στον ήχο, τα οποία ωστόσο ρυθμίζονταν σε χρόνο dt, το εξαιρετικό “LP5” παρουσιάστηκε στο Gagarin και οι ambient γραμμές του, διανθισμένες με ένα κάρο επιρροές, όπως πχ drum n’ bass ρυθμό, δημιούργησαν μια ονειρική, αλλά ταυτόχρονα high-energy ατμόσφαιρα, με τραγούδια όπως τo “Dawan” , να «φτιάχνουν» το κοινό, που όπως προανέφερα ήταν υ-περ-βο-λι-κά ενθουσιασμένο. Μπορείς να πεις ότι η κορύφωση ήρθε σχεδόν στη μέση του set, με το απίστευτο “You don’t know Me” να καθηλώνει και να απογειώνει ταυτόχρονα, από τη μία μαγεύοντας και ακινητοποιώντας με την πανέμορφη μελωδία του, λες και είσαι σε σοκ που ακούς κάτι τόσο καλό, και από την άλλη στέλνοντάς σε στο διάστημα να ονειροπολείς. Λίγο πριν το “Ash Black Veil” και το “Heroist” είχαν ήδη κάνει άψογη δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση, για να συνεχίσει ύστερα από το “You Don’t…” το υπόλοιπο “LP5” και να ολοκληρωθεί στο encore με το “VOI-DO”, ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του αντικειμενικά.
Να πω σε αυτό το σημείο ότι το ποδοβολητό που συνόδευσε το επίμονο κάλεσμα για encore, όταν έφυγαν για πρώτη φορά απ’ τη σκηνή, ήταν κάτι που σε ελάχιστα live έχω δει και που σίγουρα δεν το περίμενα στο συγκεκριμένο. Το ίδιο ποδοβολητό ακούστηκε και την δεύτερη και οριστική φορά, όταν και μας αποχαιρέτισαν μετά το “Black Water”.
Αν και το “Goodbye” δεν ειπώθηκε ΠΟΤΕ, ας πούμε ότι αυτό αφήνει την υπόσχεση για μια επόμενη φορά. Μια επόμενη φορά, που δε θα ήταν άσχημα να ήταν και σε εξωτερικό χώρο, και που σίγουρα εγώ θα φροντίσω να μη χάσω! Εξαιρετικοί μουσικοί, υπέροχη ατμόσφαιρα, όμορφο κοινό, τέλειο live!