Όπως συνήθως, έτσι και τώρα, το νέο album του Aphex Twin έχει ξεκάθαρα τον χαρακτήρα που έχουν οι δουλειές του, με τους ήχους, τα χαώδη ρυθμικά και την μη επανάληψη στα κομμάτια του.
Τα πρώτα τρία κομμάτια είναι λίγο πιο επιθετικά σε σχέση με τα δύο τελευταία που θυμίζουν περισσότερο τις παλιότερες ambient δουλειές του, ενώ γενικά κάθε τόσο ακούγονται ήχοι που προσωπικά μου θύμισαν το “Music for the Jilted Generation” των Prodigy.
Ο συνδυασμός πειραματικών και μη σημείων σε κάνουν να κάτσεις να το ακούσεις όλο, ενώ κλασικά υπάρχουν σημεία στα οποία, όπως και όλοι οι σοβαροί σύγχρονοι καλλιτέχνες, ο τύπος απλά μας κοροιδεύει.
Σε γενικό πλαίσιο ο δίσκος ανταποκρίνεται σε αυτό που όλοι περίμεναν από ένα τύπο που δεν απογοητεύει και απλά μας τρίβει στη μούρη τα γούστα του χωρίς να τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.