Αυτό που ακολουθεί δεν θα είναι μια αντικειμενική κριτική. Ίσως είναι μέχρι κάποιο σημείο, αλλά από κει και μετά δυστυχώς δεν τα κατάφερα ιδιαίτερα. Αυτό που ακολουθεί, λοιπόν, είναι τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο υπόγειο της οδού Σολωμού το Σάββατο το βράδυ.
Aνταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Λίγος κόσμος στην αρχή. Θες το ποδόσφαιρο που γέμιζε τις διπλανές καφετέριες; Θες ότι τα Σάββατα ο κόσμος έχει συνηθίσει να βγαίνει πιο αργά; Δεν ξέρω… Όπως και να ‘χει αυτό είχε ένα σχετικά άσχημο αντίκτυπο στη μπάντα που είχε αναλάβει να ανοίξει τη βραδιά, τους Cemetery Dance. Άσχημο διότι το κλασικό hard rock/heavy metal τους, ενώ ακουγόταν ευχάριστα, δεν κατάφερε να συγκινήσει όσους ήταν μέχρι εκείνη την ώρα στο χώρο οι οποίοι αρκέστηκαν στο να κάθονται περιμετρικά της “arena” του Αn και να εκφράζονται με ίσως λίγο headbanging και ρυθμικά χτυπήματα των ποδιών τους. Στο καθαρά μουσικό μέρος ακούσαμε παραδοσιακό, μελωδικό hard rock με περάσματα NWOBHM (πάντα ήθελα να το γράψω κάπου αυτό). Οι Maiden-ικές επιρροές επισφραγίζονταν από τη μπλούζα του τραγουδιστή και σε γενικές γραμμές πέρασε ένα ωραίο, χαλαρό εισαγωγικό μισάωρο.
Τη σκυτάλη πήραν οι “κοσμογυρισμένοι” Mindthreat, οι οποίοι έφεραν τον κόσμο λίγο πιο μπροστά αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τραγουδιστή τους, ο οποίος υπενθύμιζε ότι το live έχει αρχίσει, δεν κατάφεραν να προκαλέσουν ιδιαίτερες αντιδράσεις στο κοινό. Γεμάτοι ενέργεια, δεν σταμάτησαν να κινούνται πάνω στη σκηνή, έκαναν ασταμάτητο headbanging και μας παρουσίασαν υλικό από τα 3 EP που έχουν κυκλοφορήσει. Λίγα παραπάνω κεφάλια κουνήθηκαν από κάτω αλλά δυστυχώς τίποτα το φοβερό. Τα περίπου 200 άτομα που μαζεύτηκαν στο An είχαν έρθει για ένα λόγο και αυτός ήταν…
…οι ANΩRIMOI. Εδώ κάπου σταματάει η αντικειμενικότητα της ανταπόκρισης. Γεννηθείς το ένδοξο 1986, ο συντάκτης (που για κάποιο λόγο μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο) μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με όλα αυτά τα οποία χαρακτηρισαν τα 90s. Νοσταλγία και τέτοια. Ένα από αυτά ήταν οι Anorimoi. “Epicus Demicus Anorimus” και χαμός. Καμία αντικειμενικότητα. Και γιατί να προσπαθήσω καν άλλωστε; Τι να πρωτοπώ για αυτό το live πέρα από τα προφανή, το πόσο δεμένη είναι η μπάντα, το ότι είχαν πολύ καλό ήχο καθόλη τη διάρκεια του set τους και τα λοιπά. Να πω για το πόσο καλό φαίνεται (και είναι) το κλίμα μεταξύ τους; Πόσο χαρούμενοι φαίνονται που παίζουν live; Να πω για τις εμφανίσεις του τεράστιου (γενικότερα) Count Vargsteiner ως “Χοντρός Βάρβαρος”, Χριστός, Ιερέας και Γιαγιά με δίκανο οι οποίες συνοδεύονταν από την εξαιρετική του ποίηση; Να πω για τον κόσμο που σε κάθε κομμάτι τραγουδούσε (υπήρχαν άτομα που ήξεραν ΚΑΘΕ ΣΤΙΧΟ), χειροκροτούσε, φώναζε, έκανε moshpit, ανταποκρινόταν στα ποιήματα του Κόμη και σε κάθε “προσταγή” των υπόλοιπων μελών και γενικότερα είχε καταπληκτική παρουσία; Να πω για το πως κοινό και μπάντα έγιναν ένα όλοι μαζί στη σκηνή στο “Πρώτο Ραντεβού”; ΤΙ ΝΑ ΠΩ;
Ήταν από τις συναυλίες που γύρω σου υπήρχαν χαμογελαστά πρόσωπα και κόσμος που περνούσε καλά. Και όταν κάνεις κόσμο στο live σου να περνάει τόσο πολύ καλά, είσαι μεγάλη μπάντα. Αυτά. Over and out.