Έχω μια αδυναμία στον κύριο Jeff Waters εδώ και πολλά χρόνια και αυτό έχει να κάνει με το ότι τον θεωρώ έναν από τους πιο ειλικρινείς μουσικούς εκεί έξω. Τι και αν αλλάζει line-up στους Annihilator με την ίδια συχνότητα που αλλάζει κάλτσες; Δικό του το καράβι, αυτός είναι καπετάνιος. Δικά του τα γένια, που λέμε εδώ, δικά του και τα χτένια.
Τρία χρόνια λοιπόν μετά το ομώνυμο δίσκο της μπάντας (τι μόδα και αυτή) οι Καναδοί επιστρέφουν με το Feast στο οπλοστάσιο τους. Και ναι μεν η μάχη ξεκινάει αρκετά πεινασμένα αλλά κατά διαστήματα ο στρατιώτης τα φτύνει.
Τα “Deadlock”,“No Way Out” και “Smear Campaign” είναι κάτι παραπάνω από δυνατά κομμάτια. Θυμίζουν και ακουμπάνε στα πιο εμπνευσμένα και επιτυχημένα χρόνια της μπάντας. Παιχνιδιάρικα, δυνατά, γρήγορα και με τα solos τους παιγμένα από τα χεράκια και την flying-V του κυρίου Waters. Τώρα με το “No Surrender” διχάστηκα αρκετά γιατί υπήρξαν σημεία που δεν μου άρεσαν καθόλου (το refrain ένα παράδειγμα) αλλά σε γενικές γραμμές ήταν απλά OK. Το δε “Wrapped” προτίμησα να μην το ξανακούσω καν.
Η μπαλάντα που ακολουθεί “Perfect Angel Eyes” θυμίζει πάρα πολύ το “In The Blood” αν και είναι πολύ καλή. Το “Demon Code” είναι και αυτό γρήγορο απλά σε σημεία χωλαίνει πάρα πολύ. Και όσο αναφορά το “Fight The World” δεν με άγγιξε καθόλου δυστυχώς. Τελευταίο κομμάτι του δίσκου το “One Falls, Two Rise” και εδώ το πράγμα κλείνει πολύ ωραία η αλήθεια είναι. Ήπια εισαγωγή και μετά θρασο-κατάσταση που μυρίζει Annihilator από χιλιόμετρα μακριά.
Παρόλες τις αλλαγές (εκτός του τραγουδιστή στα 5 τελευταία album) οι Annihilator κρατάνε πάντα κάποιες αξίες αναλλοίωτες. Πράγμα που μόνο ως καλό μπορεί να χαρακτηριστεί. Το “Feast” δεν είναι κάτι τρελό αλλά ούτε για τα σκουπίδια. Είναι ένας καλός δίσκος με πολύ καλές στιγμές αλλά και με κάμποσες αδιάφορες η αλήθεια είναι. Η ουσία είναι τι γεύση μένει στο τέλος για τον καθένα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Κάποια τραγούδια αγγίζουν το ένδοξο παρελθόν.
The Bad: Κάποια άλλα (τραγούδια) δεν αγγίζουν τίποτα.
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]