30 χρόνια δισκογραφίας έχουν συμπληρώσει πλέον οι Καναδοί speed/thrash legends, προσωπικό -σχεδόν- project του Jeff Waters, ενός από τους πιο underrated guitar heroes στο χώρο του heavy metal. Αυτή την εβδομάδα επιστρέφουν στη χώρα μας για δύο συναυλίες: Στην Αθήνα, 15 Νοεμβρίου στο Piraeus 117 Academy (event page) και στη Θεσσαλονίκη, 16 Νοεμβρίου στο Principal Club Theater (event page)
Με το 17ο studio album στα σκαριά, οι Annihilator είχαν κατά τη διάρκεια της μεγάλης πορείας τους τα πάνω τους και τα κάτω τους, κάτι λογικό αν σκεφτεί κανείς τις αμέτρητες αλλαγές μελών από τον Waters, o οποίος έφτασε κάποια στιγμή να ηχογραφεί τα πάντα μόνος του. Φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία γι’αυτούς αν τυχόν είχαν διατηρήσει ένα σταθερό line up όλα αυτά τα χρόνια. Ό,τι γράφει όμως δε ξεγράφει και οι Annihilator θα μείνουν στην ιστορία ως το συγκρότημα με τα δύο πραγματικά σεμιναριακά albums στην αρχή της δισκογραφίας του και κάποια αρκετά καλά, μέτρια και κάποια εντελώς αδιάφορα. Τα δύο albums όπως πολύ καλά έχετε καταλάβει όσοι διαβάζετε αυτή τη στιγμή αυτές τις αράδες, είναι και τα δύο πρώτα, τα “Alice in Hell” (1989) και “Never, Neverland” (1990).
Alice in Hell (1989)
Σκάει από το πουθενά στις 17 Απριλίου του 1989 μέσω της πανίσχυρης από τότε, ειδικά στο χώρο του thrash, Roadrunner Records. Ο Waters στρατολογεί στα φωνητικά τoν συγχωρεμένο Randy Rampage, πρώην τραγουδιστή του hardcore/punk συγκροτήματος D.O.A. Τo album παίρνει εξαιρετικές κριτικές και βγάζει τους Annihilator στο δρόμο με τους Onslaught (παγκοσμίως) αλλά και στην Αμερική με τους Testament. Μέχρι σήμερα που μιλάμε, έχει πουλήσει πάνω από 1 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως.Ο Waters βεβαίως έχει συγγραφική συμμετοχή σε όλα τα κομμάτια του δίσκου πλην του εισαγωγικού intro “Crystal Ann”. Ναυαρχίδα του album το κλασικό “Alison Hell”. To 2015 το γνωστό site Loudwire το τοποθέτησε ένατο στα δέκα καλύτερα thrash albums τα οποία δεν κυκλοφόρησαν από το Big-4.
H κιθαριστική αξία του Jeff Waters γίνεται αμέσως εμφανής καθώς τα χαρακτηριστικά του riffs είναι διανθισμένα σε ολόκληρο το track list. Τεχνικό speed/thrash που δεν πολυλογεί, thrash anthems όπως τα “W.T.Y.D.”, “Human Insecticide”, “Burns Like A Buzzsaw Blade” και “Ligeia”. Αρκετά καλή παραγωγή και γενικά ένα δίσκος μνημείο με ίσως μοναδικό μέτριο σημείο τα φωνητικά του Randy.
Never, Neverland (1990)
Με το που τελειώνει η περιοδεία με τους Testament στην Αμερική, η μπάντα ξεκινάει τις διαδικασίες διαδοχής του “Alice in Hell”. Θέση πίσω από το μικρόφωνο παίρνει ο Coburn Pharr, τραγουδιστής στο τελευταίο album της πρώτης περιόδου των Omen, “Escape to Nowhere” (1988), o οποίος προφανώς ταιριάζει πολύ περισσότερο στο στυλ του συγκροτήματος αλλά και ο ίδιος ίσως και να ξεπερνά τον εαυτό του και δίνει αυτό που έλειπε στο συγκρότημα. Το “Never, Neverland” κυκλοφορεί και πάλι μέσω της Roadrunner Records στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990. Ο Jeff Waters εδώ είναι πραγματικά ασταμάτητος. Riffs που σου καρφώνονται στο κεφάλι, διαστημικά solos, ακουστικές κιθάρες και από συνθέσεις, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. 10 στα 10 κομμάτια. All killer no filler. Ακόμα και το χιουμοριστικό “Kraf Dinner” που γράφει για ένα φαγητό που συνήθιζαν να τρώνε on tour (ή κάτι τέτοιο) δεν το λες filler.
Η παραγωγή αγγίζει επίπεδα “Rust in Peace” και “Seasons in the Abyss” που κυκλοφόρησαν και αυτά εκείνη τη χρονιά (12 και 27 μέρες αργότερα, αντίστοιχα). Η μελωδία κυριαρχεί χωρίς να επισκιάζει το thrash στοιχείο, το οποίο έχει εμπλουτιστεί με ένα -ας το πούμε- prog ύφος. Εκτελεστικά το album είναι άψογο. Πραγματικά flawless από όλες τις απόψεις. Το άκουσα πρώτη φορά στα 11 μου χρόνια, είμαι 39 και ακόμα προσπαθώ να βρω ένα ψεγάδι. Από τα λίγα albums που ακούω ευχάριστα για τόσα πολλά χρόνια, ίσως και το μοναδικό.
Καταλήγοντας, πιστεύω πως πολλοί εκεί έξω έχετε στο μυαλό σας το “Alice in Hell” ίσως επηρεασμένοι κι από το “Alison Hell” το οποίο κυριολεκτικά μπορεί να άκουγες κάθε βράδυ σε κάθε metal club πριν από μερικά χρόνια. Αλλά το “Never, Neverland” κυριαρχεί από λίγο έως πολύ σε όλους τους τομείς. Συνθετικά, παικτικά, από άποψη παραγωγής, στα φωνητικά…Το ντεμπούτο των Annihilator είναι πραγματικά εξαιρετικό, αλλά στο “Never, Neverland” μας δίνουν ένα τέλειο, από όλες τις απόψεις, album. Πραγματικά αξεπέραστο και ίσως καλύτερο από πολλά και καλά albums “μεγαλύτερων” thrash συγκροτημάτων. Ίσως μέσα στα 10 κορυφαία thrash metal albums όλων των εποχών.