Έπειτα από μια 10ήμερη περιοδεία στην Ελλάδα, με σταθμούς από Δράμα μέχρι Αθήνα, η Anneke van Giersbergen άφησε για ακόμα μια φορά τις πιο θερμές εντυπώσεις σε ένα κοινό που την έχει αγαπήσει βαθύτατα σε όλη τη διάρκεια της μουσικής της σταδιοδρομίας. Το Σαββατοκύριακο, βρεθήκαμε στο κέντρο, στον κινηματογράφο Τριανόν για να απολαύσουμε για ακόμη μια φορά την υπέροχη αυτή καλλιτέχνιδα, στα πλαίσια του “The Unplugged Experience.”
Ανταπόκριση: Αναστασία Παπαδάκη (Lia Hide, Enemy of Reality) & Ειρήνη Κοντογιάννη (Jaded Star, Anneke van Giersbergen)
Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ) & Ραφαήλ Αρετάκης
Το Σάββατο ξεκίνησε με τη “νεράιδα” Lia Hide. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα σχήματα της βραδιάς, εμφανίστηκε με ένα στήσιμο που δεν απείχε πολύ από τα ηλεκτρικά shows στα οποία την έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν. Η Ειρήνη Κετικίδη με την Telecaster της, όπως και o Γιώργος Ράδος, πίσω από ένα πλήρες drumset εκτελούσαν τα μέρη τους με έναν διακριτικό και smooth τρόπο, μην ανεβάζοντας τις εντάσεις και τον ηλεκτρισμό σε υψηλά -σε σχέση με το όλο κλίμα της βραδιάς- επίπεδα. H mainwoman του σχήματος, Lia, παρουσιάστηκε δεόντως μαγευτική, έχοντας στο “οπλοστάσιο” της το grand piano του χώρου και την άρτια, καλοδουλεμένη φωνή της. Στο ημίωρο σχεδόν set της, ξεχώρισε η πανέμορφη διασκευή στο “Pretender” των Foo Fighters, με την οποία έκλεισε μία από τις καλύτερες μέχρι στιγμής εμφανίσεις της.
Mε ένα αρκετά πολυπληθέστερο σχήμα, τη σκυτάλη πήραν οι symphonic metallers Enemy of Reality, οι οποίοι πραγματοποιούσαν για πρώτη φορά στη βραχύχρονη ιστορία τους ένα ακουστικό set. Εκτός από τη γνωστή πενταμελή σύνθεσή τους, στη σκηνή παρατάχθηκαν και δύο χορωδίες, αποτελούμενες συνολικά από 7 μέλη, οι οποίες έδιναν ένα άλλο χρώμα στο υλικό του full length album τους, “Rejected Gods”, που κυκλοφόρησε περίπου ένα χρόνο πριν. Με αυτή τους την εμφάνιση, όσο και με τη γενικότερη έντονη συναυλιακή τους παρουσία, εντός και εκτός συνόρων, οι Enemy of Reality απέδειξαν και αποδεικνύουν πως εκτός από αφοσιωμένοι και δραστήριοι, είναι και ένα υπολογίσιμο καλλιτεχνικό σύνολο που δεν φοβάται να ξεφύγει από τα στεγανά και να πειραματιστεί με τον ήχο του. Τι κι αν οι macho ενορχηστρώσεις τους έδιναν μια αίσθηση υπερβολής (σε σχέση με το one-woman-show της headliner Anneke); Το συμφωνικό κουιντέτο από την Αθήνα έδωσε για άλλη μια φορά τον καλύτερο του εαυτό, επιβεβαιώνοντας πως το μέλλον του ανήκει. Άξια αναφοράς τόσο η όμορφη διασκεύη του “Carnival of Rust” (Poets Of The Fall), όπως και η συμμετοχή της Maxi Nil στο “Needle Bites”.
Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Μαΐου, όταν έφτασα στον χώρο και οι Jaded Star βρίσκονταν ήδη πάνω στη σκηνή, με την Maxi Nil στα φωνητικά και τον Κώστα Βρεττό στην κιθάρα. Ατμοσφαιρικοί, ορεξάτοι με όμορφες μελωδίες και με μια λιτή παρουσία στη σκηνή, έδωσαν μια όμορφη ακουστική παρουσίαση του υλικού τους. Ναι, το άγχος ήταν εμφανές στις παύσεις των τραγουδιών, όπως αναφέρθηκε άλλωστε και από την ίδια τη τραγουδίστρια, ωστόσο η ίδια έκανε προσπάθειες να το ελέγξει μέσω της επικοινωνίας με το κοινό, όσο το δυνατόν καλύτερα. Παρά την πλούσια εμπειρία και των δύο μουσικών πάνω στη σκηνή με πολλές εγχώριες και ξένες συνεργασίες, η σιωπή και η αμεσότητα που πλημμύριζαν τον χώρο δεν ήταν εύκολο να διευθετηθούν σε αυτά τα μικρά διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών, κάτι βέβαια που έπαυε μονομιάς να συμβαίνει μόλις ξεκινούσε κάθε κομμάτι. Η προσήλωση και των δύο στη στιγμή του τραγουδιού δεν άφηνε περιθώρια να φανεί ούτε ίχνος άγχους. Παρεϊστικη διάθεση και χαμόγελα, σε συνδυασμό με τα πολύ όμορφα φωνητικά και τις συνοδευτικές μελωδίες από την κιθάρα, μας κράτησαν σε μια ευχάριστη και αναπαυτική αναμονή για την εμφάνιση της Anneke στη συνέχεια.
Όσες φορές και να δεις και να ακούσεις την Anneke van Giersbergen δεν πρόκειται να την χορτάσεις. Γεγονός. Έτσι, λοιπόν, όταν λίγο μετά, ανέβηκε στη σκηνή η πάντα χαμογελαστή Anneke το κοινό την καλωσόρισε ένθερμα. Λίγα κουρδίσματα στην κιθάρα και ξεκινάμε. Πάντοτε επικοινωνιακή, με χιούμορ και περιπαικτική διάθεση ξεκίνησε ένα πληθωρικό setlist που περιελάμβανε και κάλυπτε ένα ενδεικτικό φάσμα από τις μουσικές της συνεργασίες. Από τα covers σε Pink Floyd, Fleetwood Mac, Chris Isaak, Dolly Parton, U2 στις μουσικές αναφορές με Within Temptation, The Gathering, Agua De Annique και Arjen Lucassen, μεταξύ άλλων. Για κάθε τραγούδι υπήρχε και μια μικρή ιστορία να διηγηθεί, είτε πρόκειται για το “Not The most pretty girl” που το αφιερώνει πάντοτε στον άνδρα της, όσο κι αν δεν του αρέσει αυτό, είτε για τη μελαγχολική αλλά όμορφη ιστορία της Yalin, ή την πάντοτε συγκινητική αναφορά στην ομορφιά της Αθήνας με το “Beautiful One”, θυμίζοντας τη και σε εμάς που την έχουμε ξεχάσει. Δεν διστάζει σε κάθε της επίσκεψη στη χώρα μας να μας εκφράσει την αγάπη της για τη φιλοξενία, τις εκφράσεις, το φαγητό, τον ήλιο, τους ανθρώπους.
Από τη μέση του set και προς το τέλος υπήρξαν κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα, διακόπτοντας πολλές φορές στη μέση την ερμηνεία της καθώς ο ήχος από το μικρόφωνο αλλοιωνόταν και δεν επέτρεπε τη μετάδοση των τραγουδιών της. Αστειευόμενη και με αρκετή υπομονή, έκανε ευχάριστες αυτές τις θεωρητικά αμήχανες στιγμές, που μόνο αμήχανες δεν ήταν στην τελική. Η απόλυτη σιγή που επικρατούσε στον χώρο από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην σκηνή, μέχρι την ώρα που αποχώρησε από αυτήν, αποδείκνυε την ένταση της ζωντανής μουσικής performance της τραγουδίστριας. Δεν ήθελες να ρωτήσεις τον διπλανό σου τι ώρα έχει πάει, ούτε και να μασουλήσεις τον κουβά με αραποσίτι που είχες διπλά σου και στεκόταν εκεί να σε περιμένει άδικα. Όπως είπε και η ίδια, αυτή η σιωπή ήταν ιδανική γιατί με αυτόν τρόπο ένιωθε ότι όλοι εκείνοι την στιγμή ήμασταν ένα, συγκεντρωμένοι και απορροφώντας τις μελωδίες, τα υπέροχα φωνητικά της με την απίστευτη έκταση και όλα τα χρώματα του κόσμου, καθώς και τις ιστορίες που ξετυλίγονταν μέσα από τους στίχους.
Μπορεί το μάτι της να έτρεχε ασταμάτητα προειδοποιώντας μας ότι σε λίγο θα έμοιαζε στον Alice Cooper και άλλες μικροατυχίες της στιγμής να εμφανίζονται στην πορεία, τίποτα όμως από όλα αυτά δεν εμπόδισε στο να γίνουμε μάρτυρες για ακόμη μια φορά μιας πανέμορφης μουσικής εμπειρίας κι ενός γλυκύτατου ανθρώπου που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Ελλάδα και η Ελλάδα σε αυτήν.