Οι Anathema στην 27χρονη πορεία τους έχουν διανύσει μια τεράστια ηχητική διαδρομή περνώντας από πολλά και διάφορα ήδη του rock φάσματος, όπως doom/death metal, gothic metal, alternative rock, progressive rock και άλλα. Η πορεία αυτή έχει καταλήξει στον παρόντα ήχο, ο οποίος αντλεί επιρροή από την ύστερη εποχή των Radiohead αλλά και από την post-rock σκηνή (βλέπε Mogwai).
Η σημαντικότερη δυσκολία που έχει αυτό το είδος είναι ότι η δημιουργία μουσικής ατμόσφαιρας με ενδιαφέρον αλλά και με ενορχηστρωτικό μινιμαλισμό επαφίεται στην εμπνευσμένη χρήση των πολλών ηχητικών επιπέδων (layers) τα οποία μεταμορφώνουν την πολλαπλή επανάληψη ενός απλού φαινομενικά θέματος σε αυτούσιο μουσικό δημιούργημα. Εκεί κάπου φαίνεται να σκοντάφτει το “The Optimist”, καθώς η έμπνευση της, οικογενειακής πλέον, μπάντας φαίνεται να έχει αρχίσει στερεύει.
Υπάρχουν βέβαια όμορφα σημεία που για λίγο ενθουσιάζουν όπως τα μελωδικότατα “Endless Ways” και “Springfield” (με την υπέροχη φωνή της Lee Douglas η οποία παίρνει σιγά σιγά την πρωτοκαθεδρία από τον Vincent Cavanagh). Το ομώνυμο του δίσκου θυμίζει τις καλές στιγμές του “Weather Systems”, ενώ το “Ghosts” αποτελεί ένα ενδιαφέρον trip-hop πείραμα. Το “Leaving it Behind” όμως που ανοίγει το album στην προσπάθεια του να αγγίξει την εποχή “Kid-A” των Radiohead ακούγεται αμήχανο, ενώ ο υπόλοιπος δίσκος και μέχρι το τέλος μου ακούστηκε σαν το τέλειο φάρμακο για την αυπνία.
Δυστυχώς όταν έρχεται η ώρα για την τελική αξιολόγηση του “The Optimist” το ισοζύγιο είναι αρνητικό, ενώ η κυκλοφορία είναι μάλλον καταδικασμένη να περάσει γρήγορα στα album που σκονίζονται στο ράφι. Για εμένα πάντα αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού η τόλμη που επιδεικνύει ένα καταξιωμένο συγκρότημα όταν αλλάζει μουσικό ύφος, μερικές φορές όμως αυτή η αλλαγή δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.