Η προχτεσινή βραδιά ήταν κυριολεκτικά για τ’Anathema…Ένα live που απ’όσο φάνηκε δεν άφησε ,κανέναν από τους παρευρισκόμενους, ασυγκίνητο (όχι σοβαρά τώρα, έπεσε σπαραγμός και χύθηκε αρκετό eyeliner στο πάτωμα αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, άξιζε σίγουρα το μετέπειτα σφουγγάρισμα).
Ανταπόκριση: Lexi Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Το πρόγραμμα άνοιξαν -στην ώρα τους χωρίς καμία καθυστέρηση- οι Jade Vine, μία μπάντα που έδωσε άλλη έννοια στον όρο support. Με μία πολύ απλή πρόταση : ήταν το πιο ταιριαστό πρελούδιο για τους Anathema (φυσικά και ήταν εφόσον οι ίδιοι οι Anathema τους επέλεξαν). Πόσο τυχαίος να’σαι υπό αυτές τις προϋποθέσεις;Καθόλου,θα απαντούσα εγώ, εφόσον έχεις πλαισίωσει ένα συγκρότημα με άρτιους και ταλαντούχους μουσικούς που σε προϊδεάζουν για το τι σημαίνει ατμοσφαιρικό ροκ.Τραγούδια όπως το ‘Take me Under‘, ‘One Last Time‘ και ‘Nothing I Can Do‘ είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα της εξαιρετικής δουλειάς τους. Γεγονός που με σόκαρε σχεδόν, ήταν το βάθος και γενικά όλα τα μήκη και πλάτη φωνής των αδερφών Κωνσταντίνος και Μάριος Μαγδαληνός, ενώ αν δεν απατώμαι,για κάποιο λόγο νομίζω ότι κάπου εκεί στα δεύτερα φωνητικά, άκουσα λίγο από Hansi Kürsch των Blind Guardian.Πείτε με τρελή αλλά οι ψιλές που άκουσα έριξαν το σαγόνι μου στο κάγκελο…το οποίο σαγόνι δεν πρόλαβα να μαζέψω μέχρι το τέλος αυτής της βραδιάς.
H ώρα για τους Anathema πλησίαζε και στις 22: 40 περίπου έκανε την εμφάνισή του, με περισσή άνεση ο Daniel Cavanagh και σιγά σιγά ξεκίνησε να παίζει το “Thin Air”. Ακολούθησε ο αδερφός Vincent με την υπέροχη συνοδεία της mezzo soprano Lee Douglas,της οποίας η προσθήκη στο συγκρότημα ήταν μία σοφότατη κίνηση καθώς ,η εν λόγω κυρία, διαθέτει φωνή που είναι δύσκολο να διατυπωθεί με λόγια. Ταπεινή μου άποψη πως πλέον καμία ηχογράφισή τους,κανένα album δεν θα είναι αρκετό σε σύγκριση με αυτό που άκουσα χτες.Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος και ενίσχυσε σε υπέρμετρο βαθμό τις φωνητικές ικανότητες όλων -όχι ότι είχαν ανάγκη- αλλά η λεπτομέρια κάνει τη διαφορά…και ομολογώ πως ήταν μεγάλη.
Το setlist ξεκίνησε με πρόσφατα τραγούδια και στη συνέχεια έγινε μία μαγευτική αναδρομή σε κομμάτια του παρελθόντος. ‘Lost Control‘, ‘Untouchable pt 1&2′, και ‘The Gathering of theClouds‘ ήταν μόνο λίγα από τα κομμάτια με τα οποία η ατμόσφαιρα βάρυνε, δάκρυα άρχισαν να πέφτουν κλπ κλπ. Ξέρω.Το cliche ενός τέτοιου live έιναι ότι φυσικά οι περισσότεροι στο χώρο ήταν γένους θηλυκού.Οκ, δίκαιο και ισχύει αλλά εδώ μπαίνει η πιο όμορφη παρατήρηση που έκανα σε όλη τη συναυλία. Ψοφούσα για εκείνες τις στιγμές που το φως έπεφτε πάνω στα πρόσωπα του κόσμου και έβλεπα άντρες-γυναίκες, ζευγαράκια και μονάδες να είναι αφοσιωμένοι και στραμμένοι με αδιάσπαστη προσοχή στη σκηνή.Κανένας ασυγκίνητος.
Μέχρι που παίχτηκε το ‘A Natural Disaster‘ και η εντολή να σβήσουν τα φώτα ήρθε από τον Vincent Cavanagh, ο οποίος αμέσως μετά προέτρεψε το κοινό να σηκώσει τα κινητά (πέθαναν οι αναπτήρες) και να τραγουδήσει μαζί του.Το πιστό πάντα κοινό, δεν έχασε ούτε μία τέτοια προτροπή,από τις αρκετές που έγιναν καθ’όλη τη διάρκεια, ενώ στο συγκεκριμένο τραγούδι, δε χρειάστηκε να πέσει αστερόσκονη για να καταλάβω ότι αυτό το live ήταν κάτι τελέιως διαφορετικό, ενωποιημένο, μαγευτικό.
Εν τέλει θεώρησα μεγάλο προνόμιο να ακούσω σε acoustic live τους Anathema, επειδή συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ο ρυθμός των κομματιών που σε τραβούσε, αλλά οι αυθεντικά άψογες φωνές των αδερφών Cavanagh και της Lee Douglas, οι οποίοι έκλεισαν τη συναυλία με το ‘Another Brick in the Wall‘ από Pink Floyd, ανεβάζοντας παλμούς και φωνές για τελευταία φορά,πριν τα φώτα σβήσουν.
ΠανAnathema τους…έσκισαν!
Τip: Την επόμενη φορά που θα ξαναέρθουν στην Θεσσαλονίκη, μία μέρα πριν το live, κάντε μία βόλτα προς Λαδάδικα…μπορεί να πετύχετε τον Vinnie να τρώει σουβλάκια και τον Dani να πίνει ρακί.Cheers