Υπάρχουν μερικές μπάντες που όσα χρόνια και να κουβαλάνε στην πλάτη τους αδυνατούν να βγάλουν κακό δίσκο. Απλώς μερικά albums τους είναι καλύτερα από κάποια άλλα. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία συναντάμε και τους Amorphis. Τριάντα χρόνια τώρα οι αγαπημένοι Φινλανδοί δισκογραφούν αδιάκοπα και δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ. Ακόμα και στις στιγμές που ανακυκλώνουν τις ιδέες τους το κάνουν με τέτοια μαεστρία που δεν γίνεται καμία έκπτωση στην ποιότητα. Αυτή η αξιοπρεπέστατη πορεία, λοιπόν, συνεχίζεται και με το δέκατο τέταρτο πόνημά τους με τίτλο, Halo.
Έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ όμορφο δίσκο που ακούγεται σαν φυσική εξέλιξη των δύο τελευταίων τους κυκλοφοριών. Κάτι που είναι απόλυτα λογικό, μιας και αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας που ξεκίνησαν το 2015 με το Under the Red Cloud (ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει μετά το Skyforger) και συνέχισαν επιτυχημένα, τρία χρόνια αργότερα, με το Queen of Time. Η θεματολογία και σε αυτό το album, σε συνδυασμό πάντα με την γνωστή μαγευτική τους μουσική, σε ταξιδεύει σε μια άλλη αρχαία εποχή και σε αφήνει να περιπλανηθείς στα Σκανδιναβικά βουνά.
Το Halo σου δίνει ακριβώς αυτά που περιμένεις να ακούσεις από τους Amorphis. Πλούσιο ήχο που αντλεί επιρροές από το μελωδικό death metal, από το folk και από το progressive. Παγωμένη ατμόσφαιρα που σου προσφέρει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον Βορρά. Τα πλήκτρα βρίσκονται εδώ, άλλοτε μερικά βήματα μπροστά, άλλοτε πιο πίσω σιγοντάροντας τους υπόλοιπους, το rhythm section στιβαρό, ακολουθεί ευλαβικά το κιθαριστικό δίδυμο και στην κορυφή της πυραμίδας συναντάμε τον Tomi Joutsen, που για ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι είναι μία από τις καλύτερες φωνές εκεί έξω. Πραγματικά συγκλονιστικός, με τα brutal vocals του να προσδίδουν στις συνθέσεις ακόμα περισσότερο heaviness και με τα καθαρά του να χαρίζει στα refrains κάτι το επικό.
Γενικά, ο δίσκος κυλάει ευχάριστα και σε κρατάει μαζί του από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι τέτοια η ροή του που δεν καταλαβαίνεις για πότε πέρασε η (σχεδόν) μία ώρα που διαρκεί. Κομμάτια που ξεχώρισα μεταξύ άλλων είναι το “Moon” που δίνει αρκετά vibes από το Skyforger, τα “Seven Roads Come Together” και “War” που μοιράζονται το τίτλο για τις καλύτερες συνθέσεις του Halo και το “On the Dark Waters” με το εκνευριστικά πιασάρικο riff και το ανατολίτικο solo.
Οι Amorphis έχουν πετύχει το εξής εντυπωσιακό. Ακολουθούν την ίδια συνταγή σε κάθε δίσκο εδώ και πολλά χρόνια, αλλά κανένας μας δεν μπορεί να γκρινιάξει μιας και κάθε φορά τα καταφέρνουν περίφημα. Το Halo είναι άλλη μία απόδειξη αυτού.