Ενάμιση χρόνο μετά την εμφάνισή τους στην Αθήνα τον Απρίλη του 2017 και με τον κόσμο στο μεσοδιάστημα να επιζητά την επιστροφή τους, οι Amenra το βράδυ της Παρασκευής κατάφεραν να παρασύρουν όλους όσοι βρεθήκαμε στο Piraeus 117 Academy, στον ολόδικό τους μυστ(αγωγ)ικό κόσμο.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Πρώτος στη σκηνή, στις 20:30 κοφτερά, ξεκίνησε ο Γάλλος πολυπράγμων, κατά κόσμον γνωστός ως Dehn Sora, με το project του Treha Sektori. Οι black metal καταβολές του και η γενικότερη αισθητική του επίσης δικού του project, Throane, πάνω κάτω μπορούσαν να μας προϊδεάσουν για το τι θα μας παρουσίαζε. Οι σκοτεινές ambient μελωδίες του σε συνδυασμό με όσα διαδραματίζονταν στο videowall καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής του, έκαναν τη μουσική του να φαντάζει το ιδανικό soundtrack στην ταινία μεσαίου μήκους που παρακολουθούσαμε. Αν και το συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι αργόσυρτο και δωρικό, ανά διαστήματα στο δικό μου αυτί έλειπε μια κάποια κορύφωση και λίγη ένταση. Εν τέλει, το τελικό αποτέλεσμα εικόνας και ήχου σε όλες τις πράξεις της παράστασής του ήταν τέτοιο, ώστε το ενδιαφέρον να κρατιέται αμείωτο και να μη θες να αρχίσεις τα πηγαδάκια – όπως μερικοί έκαναν τριγύρω.
Σύμφωνα με τη θεωρία των πολλών, τα απαραίτητα συστατικά για ένα καλό live είναι κατά προτεραιότητα ο σωστός ήχος, η τήρηση του timetable, το “ζωντανό” κοινό και η ωραία μουσική. Όταν, όμως, έχεις και τα τέσσερα αυτά στοιχεία σε υψηλότατο επίπεδο και μεταξύ τους αρμονικά δεμένα, τότε δεν έχεις απλά ένα καλό live, αλλά ένα ουσιαστικό performance.
Ουσιαστικό, μεστό ήταν και το χθεσινό live show των Amenra. Έχοντάς τους παρακολουθήσει κατά την προηγούμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα, ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να προδώσουν την πίστη μου για ένα άψογο live γεμάτο συναίσθημα. Όπως κι έγινε. Σε κάθε τους κομμάτι το headbanging ήταν αυτονόητο, κραυγές ακούγονταν στο πλήθος και δάκρυα που συνόδευαν τις τελευταίες νότες κάθε κομματιού. Όλη η μπάντα, άψογη εκτελεστικά και πρωτίστως ο Colin βίωναν κάθε σκαμπανέβασμα της μουσικής, κάθε κρυφό νόημα ήδη από τα πρώτα κομμάτια, το “Boden – Spijt” και το “De Dodenakker”. Κάθε που η φωνή του έσπαγε, ένιωθες πως ένας λυγμός θα ακολουθήσει. Όλοι αποσβολωμένοι κοιτούσαν μια τη σκηνή, μια προς τα πάνω κι ο καθένας έψαχνε κάτι για να πιαστεί. Ώσπου λίγο πριν το τέλος, με το “Nowena | 9.10”, επήλθε αυτό που λέμε κάθαρση. Η απόλυτη σιωπή και γαλήνη, μετά την καταιγίδα.
Ό,τι ζήσαμε το βράδυ της Παρασκευής ήταν – κατά κοινή ομολογία – ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς. Κι είναι η απόλυτη επιβεβαίωση για τη δουλειά κάθε μπάντας, κάθε φορά που την παρακολουθεί κάποιος, αυτή να ανεβαίνει ένα ακόμα σκαλί στα μάτια και την καρδιά του.