Ιστορική, πέρα από κάθε αμφιβολία, ήταν η βραδιά της Παρασκευής, με τους Βέλγους Amenra να μας επισκέπτονται ξανά, για να χαρίσουν στους πολυπληθείς οπαδούς τους ακόμα ένα αξέχαστο βράδυ. Το sold out εξάλλου ‘μίλαγε’ εδώ και αρκετές ημέρες ως προς το τι θα επακολουθήσει.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει επικίνδυνα όταν το support act των Sevengill ανέβηκε στη σκηνή και προσπάθησε να μας βάλει στο mood της συαυλίας. Οι Sevengill παίζουν ένα εμπνευσμένο post metal παλαιάς κοπής και μου κέντρισαν το ενδιαφέρον με την τελευταία τους δουλειά. Το συγκρότημα στη περίπου μισή ώρα που είχε στη διάθεσή του, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, σε στιγμές τα κατάφεραν, άλλες παλι όχι και αυτό μάλλον οφειλόταν στο κάπως αδύναμο ήχο που έφτανε στα αυτιά μου. Όπως και να έχει ελπίζω να τους δω σύντομα ξανά και να τους ευχαριστηθώ όπως τους αρμόζει, γιατί είναι ένα από τα καλύτερα εγχώρια συγκροτήματα στο συγκεκριμένο ήχο!
Η ώρα είχε φτάσει όμως, και στο Gagarin δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα, τα φώτα σβήνουν, το συγκρότημα ανεβαίνει στη σκηνή και οι ήχοι του “Razoreater” σκίζουν τον αέρα και η μυσταγωγία των Amenra ξεκινάει. Η μουσική του συγκροτήματος θέλει συγκέντρωση, σε θέλει να είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι για να σε πιάσει το σκοτάδι που αναβλύζει από τις συνθέσεις τους, για να μπεις στο μαύρο λαβύρινθο τους και να μη ξαναβγείς. Οι Amenra προσηλωμένοι στο θεοσκότεινο έργο τους, δε μου άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης και πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί αυτό, καθώς ακόμα και τα τα τραγούδια από τον πιο ‘δύσκολο’ δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει κατ’ εμέ, το “De Doorn”, σε κατασπάραζαν με χαρακτηριστική ευκολία.
Οι Amenra δεν είναι το συγκρότημα που θα σε κάνει να περάσεις καλά στο live τους, αλλά θα σου ρουφήξει όλη την ενέργεια και θα σε αφήσει να ταλαντεύεσαι στο κενό, όπως ακριβώς συνέβη στο τέλος της βραδιάς με το “Diaken”!
