Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο που οι Amenra δεν χρειάζονται συστάσεις. Είναι οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες μιας σκηνής που έβαλε νέα διάσταση στον ακραίο ήχο και στην έννοια του πόνου και όλων των συναισθημάτων που έρχονται μαζί με αυτόν. Κάθε δουλειά τους, τους έβρισκε ένα βήμα παραπέρα, με πειραματισμούς και νέες φόρμες για να εκφράσουν το βίωμα ως έννοια. Αν όλα αυτά σου ακούγονται ξένα, τότε κάνε μια χάρη στον εαυτό σου, σβήσε τα φώτα και πιάσε όλη τους τη δισκογραφία από την αρχή. Αν ξέρεις τι εστί Amenra, τότε έχεις κάθε λόγο να ενθουσιάζεσαι με την προοπτική ενός νέου δίσκου.
Πέντε χρόνια πέρασαν από το “Mass V”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μπάντα ήταν αδρανής όλο αυτό το διάστημα. EPs, DVDs και ένα ξεχωριστό live album (“Alive”), πάμπολλες ζωντανές εμφανίσεις, προσωπικά πρότζεκτ, τα μέλη της μπάντας βρίσκονταν σε συνεχή δημιουργική δραστηριότητα. Η μουσική των Amenra ωστόσο τα ξεπερνάει όλα αυτά γιατί είναι κάτι πέρα από απλή δημιουργικότητα. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή Colin H. Van Eeckhout ο δίσκος περιέχει «μουσική η δημιουργία της οποίας τροφοδοτήθηκε από μια πηγαία ανάγκη».
Ας μην γελιόμαστε, το “Mass VI” είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Amenra. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλη δήλωση, μιας και κάθε κυκλοφορία τους είναι ξεχωριστή. Αυτή η πηγαία ανάγκη για έκφραση μέσα από την μουσική όμως είναι πιο διάχυτη από ποτέ. Οι εναλλαγές στην ένταση, στις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, φλαμανδικά), οι μελωδίες, τα riffs, όλα δένουν για να δημιουργήσουν ένα σύνολο τόσο σφιχτά δεμένο και ταυτόχρονα τόσο χαοτικό που μόνο πηγαία και αυθεντικά συναισθήματα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν.
Ο δίσκος αποτελείται από τέσσερα βασικά κομμάτια (“Children of the Eye”, “Plus Pres de Toi”, “A Solitary Reign” και “Daiken”) συν δύο ενδιάμεσες μικρές απαγγελίες (“Edelkroone” και “Spijt”). Τα κομμάτια είναι όλα ένα και ένα, και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν διάφορα
αγαπημένα ανάλογα με την κατάσταση στην οποία θα τα ακούσει ο καθένας. Θα ήθελα να αφιερώσω μερικές γραμμές στο κομμάτι που με άγγιξε περισσότερο, το “A Solitary Reign”. Όπως μαρτυράει και ο τίτλος του, αφορά την μοναχικότητα την ανθρώπινης κατάστασης και του ατόμου. Το κομμάτι ξεκινάει με ένα απλό, αλλά ταυτόχρονα βαθιά συναισθηματικό, riff και καθαρά, ήρεμα και καταθλιπτικά φωνητικά. Καθώς χτίζεται η ένταση και μπαίνει το βασικό ρυθμικό riff, ο συνδυασμός καθαρών και brutal φωνητικών έρχεται να σε χτυπήσει κατευθείαν στον πυρήνα της ψυχής σου και να τον κατακερματίσει. Το δίπολο που δημιουργείται τόσο από τις διαφορετικές κιθάρες αλλά και τα εκ διαμέτρου αντίθετα
φωνητικά δημιουργούν την αίσθηση ότι η ίδια σου η ύπαρξη, μοναχική καθώς είναι, σκίζεται στα δύο μέσα από την αντίθεση καλού-κακού, εσωτερίκευσης-εξωτερίκευσης. Ακόμα δεν έχω στα χέρια μου τους στίχους των κομματιών, αλλά αυτή είναι η δικιά μου ερμηνεία, όχι ψύχραιμη και λογική αλλά βαθιά συναισθηματική, όπως αρμόζει σε έναν δίσκο σαν το “Mass VI”.
Ξεκλέψτε λοιπόν κάποιες ώρες από την καταπίεση της καθημερινότητας, προσπαθήσετε να αδειάσετε από αχρείαστες σκέψεις, και αφιερώστε χρόνο και συναίσθημα στον, πιθανότατα, καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Η κάθαρση μέσα από τέτοιες πηγαίες εκφράσεις συναισθημάτων είναι κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη σε έναν κόσμο που καταπιέζει κάθε τι αυθεντικό.