Οι οπαδοί των Amenra, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συναυλίες του βελγικού συγκροτήματος, είναι μια μεγαλοπρεπής, αρχέγονη, τελετουργική παράσταση, στην οποίο πρέπει να κυριαρχεί η σιωπή για να βυθιστείς στα περάσματα της μουσικής τους. Λίγα λεπτά μετά τις 21:30, καθώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το Boden (Mass V, 2012), το ελληνικό κοινό φάνηκε να γνωρίζει πολύ καλά που βρισκόταν και μέσα σε μια σχεδόν πνευματική σιγή, ο Colin ξεκίνησε να τραγουδά, με τη φωνή του όπως και η δύναμη των εγχόρδων και των κρουστών, να μας βυθίζουν απευθείας, στο ζοφερό, βαρύ, post-metal τους.
Ανταπόκριση: Χαρά Ευδαίμων / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Με τον frontman του συγκροτήματος έχοντας χαρακτηριστικά πάντα την πλάτη του γυρισμένη στο κοινό, σχεδόν στο σύνολο της ερμηνείας του, προβάλλοντας το ανάποδο ζευγάρι αγχόνης (σύμβολο που υπάρχει στα παλιά γερμανικά, νορβηγικά μυστικιστικά σύμβολα, ο ρούνος του θανάτου, το σφυρί του Thor και ο σταυρός του Αγίου Αντωνίου), συνέχισαν να μας εμβολίζουν, όλο και περισσότερο στις αβυσσαλέες ιδιότητες της μουσικής τους, με το Razoreater (album Mass IIII, 2008) ένα εμβληματικό τραγούδι των Amenra, όπου οι ακούραστες κιθάρες των Mathieu Vandekerckhove και Lennart Bossu, έδιναν χώρο στα θυμωμένα φωνητικά του Colin. Σε συνέχεια, ακολούθησαν το “De dodenakker” (album Mass IIII, 2008), το “Plus près de toi” (album Mass VI, 2017), το “Aorte-Ritual” (album Amenra-Live, 2012) και το “De evenmens” (album De Doorn, 2021) κατ’ εμέ, ίσως το καλύτερο κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ με τις διαυγείς μελωδίες, και την υπέροχη φωνή του Colin σε αποκορύφωμα ευαισθησίας.
Προφανώς όπως όλοι, περίμενα με ανυπομονησία -σχεδόν το άκουγα να ηχεί στα αυτιά μου πριν ακόμη ξεκινήσει- το “Solitary Reign” (album Mass VI, 2017). Και επιτέλους, το απλό του riff, άρχισε να μετασχηματίζεται στα καταιγιστικά, συντριπτικά στρώματα οργάνων, με το απόκοσμο μελωδικό του ambient και την ασυνήθιστα βασανισμένη φωνητική απόδοση του Tim De Gieter, αυτή την φορά να δίνει τη θέση της σε μια πιο καθαρή, σχεδόν χορωδιακή προσέγγιση, επισκιάζοντας τον Colin. Ακολούθησε το ”Terziele” (album Mass IIII, 2008), σφραγίζοντας το set list τους με το “Diaken” (album Mass VI, 2017), το οποίο με συνέθλιψε αργά με τις απελπισμένες κραυγές και τις λυπηρές, μεταφυσικές απαγγελίες του frontman. Κάπως έτσι η μπάντα αποχώρησε από τη σκηνή, εκπληρώνοντας την υπόσχεση της, να βιώσουμε μια συναυλία με την ωμή και καθαρτική συγκίνηση που ξέρουν να προκαλούν.
Άλλωστε, πρόκειται για ένα συγκρότημα που προσφέρει κάτι τελείως ξεχωριστό από τα υπόλοιπα. Μας εντυπωσιάζει όχι μόνο για τον ήχο του, αλλά και για την σκηνική του παρουσία, τον φωτισμό, τις ασπρόμαυρες προβολές στο φόντο, ακόμη και τη διάταξη του επάνω στη σκηνή. Οι Amenra δεν παίζουν μουσική. Η μουσική ρέει από μέσα τους, διοχετεύεται μέσα από τα σώματα και τα όργανά τους. Είναι μια ευαισθησία επικαλυμμένη με ένα σκοτεινό, τιμωρητικό και καταθλιπτικό πέπλο που αποπνέει συναισθήματα σε κάθε τους ανάσα. Είναι μια απόλυτη δύναμη, με απώτερο σκοπό τη πλήρη έκσταση και το αποδεικνύουν ξανά και ξανά και ξανά…
