Η νέα δισκογραφική δουλειά των Σουηδών Amaranthe, έρχεται να συνεχίσει την πορεία του ιδιαίτερου αυτού συγκροτήματος, ακριβώς από το σημείο που μας άφησε το “Maximalism”. Με μια σημαντική διαφορά, βέβαια, την αντικατάσταση του Jake E με τον Nils Molin στα καθαρά φωνητικά. Η φωνή του Nils είναι αρκετά διαφορετική από αυτή του Jake, με ένα πιο γεμάτο και ζεστό χρώμα, αλλά με την ικανότητα να τραγουδάει άνετα όλα τα παλιά κομμάτια των Amaranthe και να υποστηρίζει τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας.
Τι μας δίνει το “Helix” λοιπόν; Μια δυναμική, μοντέρνα και πιο heavy κατεύθυνση της μουσικής των Amaranthe με τα απαραίτητα pop στοιχεία για τα οποία άλλωστε έχουν γίνει και γνωστοί. Τρεις τραγουδιστές, τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις στο κομμάτι αυτό. Elize με τις γνωστές pop, catchy, σούπερ ψηλές μελωδίες της, Nils με μια πιο παραδοσιακή power metal αντιμετώπιση και screams από τον Henrik για να το κρατάει λίγο πιο βρώμικο. Εξαιρετική δουλειά από όλους στις ηχογραφήσεις, γενικότερα μιλάμε για μια φωνητική extravaganza, με μόνο κακό το ότι μερικές φορές μπορεί να γίνει λίγο κουραστική. Γενικά ένα από τα δύο κακά που έχει αυτός ο δίσκος είναι ότι είναι τσίτα τα γκάζια από την αρχή ως το τέλος κυρίως στο φωνητικό κομμάτι με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία αυτή η σχετική έλλειψη δυναμικών να κουράζει κατά την άποψή μου. Δεύτερο κακό είναι η ομοιότητα ορισμένων σημείων με πολύ γνωστά pop τραγούδια – γκούχου “Inferno” γκούχου “Shape of You” του Ed Sheeran. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι οι fans του συγκροτήματος θα βρουν πολύ ωραίες στιγμές σε αυτόν τον δίσκο και η πορεία των Amaranthe συνεχίζει σταθερά να ανεβαίνει.
Ωστόσο, στο παικτικό κομμάτι η συνταγή έχει πετύχει και επαναλαμβάνεται: heavy κιθάρες, ενίοτε solos, πολλά ηλεκτρονικά, μοντέρνα τύμπανα κάπου μεταξύ στο alternative και metalcore, με αρκετά breakdowns και το μπάσο να συμπληρώνει κάνοντας τη δουλειά του και δίνοντας τον απαραίτητο όγκο. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το πρώτο single “365”, γιατί εκεί πιστεύω πως το συγκρότημα έκανε ένα βήμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση, λίγο πιο αμερικάνικη απ’ ότι συνηθίζει. Άλλα κομμάτια που μου εντυπώθηκαν ήταν τα “GG6”, ίσως το πιο δυναμικό και heavy τραγούδι του δίσκου και τα “Dream” και “Iconic” για τα μεγάλα, ανοιχτά τους ρεφρέν.
Η παραγωγή είναι άψογη (δε θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι και αλλιώς με τον Jacob Hansen στο ρόλο του παραγωγού) και είναι συνολικά μια πολύ καλογυαλισμένη δουλειά. Αιωρούμενη μεταξύ της metal και του mainstream ήχου δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη μοναδικότητα αυτής της μπάντας και την ιδιοφυΐα του Olof Mörck. Το “Helix” ακούγεται εύκολα, ευχάριστα και γρήγορα μιας και είναι περίπου 40 λεπτά, με δώδεκα τρίλεπτα radio-friendly κομμάτια. Η επιτομή του pop metal που έχει γίνει συνειδητά, με καλό γούστο και μουσική αρτιότητα, οπότε don’t hate, appreciate!