Εκπληκτική η περίπτωση των Alter Bridge. Δεν είναι εύκολο να συνδέεσαι ιστορικά με αυτούς που ήταν οι Nickelback πριν τους Nickelback και τελικά η ιστορία να σε γράφει στα βιβλία της ως μία από τις καλύτερες μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας, τον κιθαρίστα σου (ναι, τον ίδιο από τους Creed) ως μία ιδιοφυία και το παιδάκι από το τέλος της ταινίας “Rockstar” με πρωταγωνιστή τον αμούστακο τότε Mark Wahlberg, μία από τις καλύτερες rock φωνές που έχουμε την τιμή να θαυμάζουμε, στην ακμή της.
Ναι, ξέρω, πρέπει να έρθουν Ελλάδα. Και, ναι, υπό τις σωστές συνθήκες οι Alter Bridge είναι ακόμη καλύτεροι live από ότι στο studio.
Το διθυραμβικό εισαγωγικό δεν ξεπλένει την αμαρτία του μεροληπτικού mindset με το οποίο πάντα ακούω έναν δίσκο των Alter Bridge. Κατ’ εμέ -σταυρώστε με αν θέλετε- οι Alter Bridge δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο. Ωριμάζουν, εξελίσσονται και από την αμερικανιά του “One Day Remains” έχουμε φτάσει στο σημείο να ξεπερνούν τα στεγανά του σκληρού ήχου και να αγκαλιάζουν μάζες ανθρώπων που ο σύγχρονος ήχος τους αφήνει αδιάφορους.
Από το “Fortress” και μετά, θα έλεγα ότι ο ήχος τους έχει εξελιχθεί σε κάτι πιο επικό, πομπώδες και με περισσότερο bravado από ό,τι στις πρώιμες δουλειές τους. Το “Walk the Sky”, από τις πρώτες νότες του “Wouldn’t You Rather”, δεν ξεφεύγει από αυτή την κατεύθυνση. Και όσο προχωρούμε προς τα ενδότερα, αυτό αποτυπώνεται όλο και περισσότερο με τον κρυστάλλινο ήχο του “Godspeed”. Οι Alter Bridge είναι από τις λίγες σύγχρονες arena rock μπάντες του 21ου αιώνα. Καθώς ο σκληρός ήχος επιστρέφει στα υπόγεια, αυτοί παραμένουν στην επιφάνεια και προσπαθούν να κάνουν κάτι που άλλοι εγκατέλειψαν. Ο Myles Kennedy, θα τολμήσω να πω, είναι άνετα ο κορυφαίος rock performer της εποχής μας και ερμηνείες όπως αυτή του “Native Son” το αποδεικνύουν. Άσχετα από το γεγονός ότι δε μπορείς να φανταστείς τη φωνή του να μη συνοδεύεται από τον οδοστρωτήρα κύριο Tremonti.
Καταντάω βαρετός; Ίσως. Το ίδιο και οι Alter Bridge, που θα έλεγες ότι είναι το μουσικό ισοδύναμο του τενίστα Roger Federer. Όταν τον βλέπεις να παίζει, το κάνει να δείχνει υπερβολικά εύκολο. Το ίδιο και οι Alter Bridge με το “Walk the Sky”.
Κάπου εδώ, βάζοντας το κασκέτο του οπαδού των πιο heavy στιγμών τους όπως το “Fortress”, θα φέρω τις αντιρρήσεις μου. Ο δίσκος θα έχανε σε ομοιομορφία εάν κάποιο από τα τραγούδια του έτινε προς αυτήν την κατεύθυνση. Παρ’όλα αυτά, ενώ η φωνή του Myles Kennedy αποδεικνύει ότι μπορεί να φτάσει να…περπατήσει στον ουρανό, ο κακοπροαίρετος ανάμεσά μας θα πει ότι το συγκρότημα ποντάρει στο να τονίσει τα ατού του τραγουδιστή του και να δημιουργήσει υλικό που θα τους βοηθήσει να δημιουργήσουν συναυλιακές εμπειρίες σταδιακού βεληνεκούς.
Κοιτάζοντας, λοιπόν, το έργο που λέγεται “Walk the Sky”, μπορώ να συνοψίσω στο ότι θα ήταν τρελός κάποιος που δε θα του αναγνώριζε την αξία του και τη δουλειά που έχει κάνει για μία ακόμη φορά ο Myles Kennedy. Ίσως ξενίσει αυτούς που περίμεναν τις ταχύτητες και τον όγκο στιγμών όπως τα “Cry of Achilles”, “Addicted to Pain” και “Show Me a Leader” και, θα τολμήσω να πω ότι, είμαι ένας από αυτούς. Μιλώντας όμως έξω από τα οπαδικά στεγανά, το “Walk the Sky” είναι ένας δίσκος που αξίζει της προσοχής του σύγχρονου rock ακροατηρίου.