Οι πειραματούληδες από το Leeds είπαν να πειράξουν το προηγούμενο τους πόνημα (“Relaxer”, 2017). Ποιος σας είπε, βρε παιδιά, ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο;
Η σύγχρονη αγγλική σκηνή έχει αφήσει πίσω της τα brit pop φαντάσματα της προηγούμενης δεκαετίας. Oι αδερφοί Gallagher ακόμα τρώγονται, ο Albarn βγάζει δισκάρες με τους Γορίλεζ του και οι Bloc Party [sic] ξαναβγαίνουν σε τουρνέ για το “Silent Alarm”. Το στίγμα της σκηνής έμεινε ανεξίτηλο, πλείστοι επηρεαστήκαμε και τραγουδήσαμε-κουνηθήκαμε-δακρύσαμε, αλλά προχωράμε.
Ιδού οι alt-J, λοιπόν, επιστρέφοντας στο στούντιο, προκειμένου να μας δώσουν μια πιο φρέσκια εκδοχή του περσινού τους αριστουργήματος. Πολλοί οι guest μουσικοί (μεταξύ άλλων Pusha T, Little Simz, Danny Brown), οι οποίοι καταφέρνουν να δώσουν μια πιο «αλατισμένη» εκδοχή του millennial indie, στο οποίο αποδεικνύονται πρωτομάστορες οι alt-J. Αλλά. Πάντα, υπάρχει το αλλά σε περιπτώσεις ελαφρώς πειραγμένων κυκλοφοριών, οι οποίες μάλιστα γνώρισαν σε πρώτο χρόνο τρομερή επιτυχίες στους εκάστοτε κύκλους.
Η επαφή και η εγγύτητα του σχήματος με το hip hop ιδίωμα, μπορούσε να την κατανοήσει κανείς ήδη από το «An Awesome Wave» του 2012. Αυτό, που δεν μπορούσε να καταλάβει κάποιος –εύκολα τουλάχιστον- ήταν η δυναμική του κινήματος του soundcloud rap και η επίδρασή του σε επάλληλα είδη αλλά και ήχους. Για τον λόγο αυτό, το «νέο» άλμπουμ των Άγγλων βρίθει τέτοιων, μέτριων επιτρέψτε μου, επιρροών, των οποίων η σκοπιμότητα θα μπορούσε μόνο να δικαιολογηθεί στην περίπτωση που το πρωτότυπο υλικό δεν είχε την απήχηση, που, εν τέλει, είχε. Εξηγούμαι. Χιλιοπαιγμένα samples και λούπες, τα οποία μέχρι και εγχώριοι ανθυποράπερς θα ντρέπονταν να χρησιμοποιήσουν (ακούστε το “Adeline” και κρίνετε). Ματζόρικες φανφάρες, οι οποίες απαντούν σε κομμάτια των playlist όλων των fast food ραδιοφωνικών σταθμών (το 3WW με τις πινελιές του Lomepal). Στο «Last Year» o Terrace Martin, με τη βοήθεια των ζόρικων beat του Goldlink προσπαθεί τίμια να διασώσει κάτι από τον συρφετό, που η Infectious Music κυκλοφόρησε με μέτρια, όμως, επιτυχία. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ακούσει κανείς και από τους Banks and Steelz. Pass.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και στιγμές, μετρημένες στα χέρια του ενός χεριού, όπου θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, με τη συνολικότερη εσάνς του δίσκου. O Danny Brown στη δική του έκδοση του μνημειώδους “Deadcrush” καταφέρνει να δείξει τι εστί σύγχρονος «μαφιόζικος» ήχος στις ρίμες. Ο Harley Sylvester με τη δική του soul –ολίγον τι blues και RnB- ερμηνεία του “Hit Me Like That Snare” μπορεί να καθηλώσει αυτούς και αυτές, που έχουν ονειρώξεις με έναν απόγονο του Stevie Wonder και του σπουδαίου Νοτιοαφρικανού rapper Senyaka. Last but not least, ο Pusha T, ο οποίος ελάχιστες φορές έχει απογοητεύσει στο παρελθόν, καταθέτει τον καλύτερό του εαυτό στο “In Cold Blood”, δίνοντας νόημα σε αυτήν την κυκλοφορία με τις ρομποτικές χροιές στο ρεφρέν και τα bridge γεμάτα μαύρο πόνο.
Στα αυτιά των περισσότερων μπορεί το “Reduxer” να φέρει έναν αέρα ανανέωσης, αλλά στην ουσία αποτελεί μια πιο φθηνή έκδοση του προκάτοχού του. Πολύ λίγες οι δουλειές, οι οποίες πραγματικά λάμπουν, μέσα στο συνολικό σκοτάδι του δίσκου. Ακόμα λιγότερες οι συνεργασίες, οι οποίες «φάνηκαν στο χορτάρι», για να μιλήσουμε και την αγαπημένη μου διάλεκτο. Μέχρι την επόμενη φορά, ακούστε μουσική και αγαπήστε.
“