Το συγκεκριμένο release show θαρρώ πως θα κάνω πολύ καιρό να το αποβάλλω από μέσα μου καθώς τα πάντα δούλεψαν στην εντέλεια και όλα ήταν ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι σε μια εμπειρία, από την απόδοση των συγκροτημάτων, από τον ήχο, από τη συμμετοχή του κόσμου και γενικότερα από όλους αυτούς τους παράγοντες, μεγάλους ή μικρούς που καθορίζουν την εξέλιξη της.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Αγγελίνα Θαλασσινού (περισσότερες εδώ)
Το φυτίλι επί σκηνής άναψαν οι Blame Kandinsky με το mathcore τους που ξεχειλίζει από έμπνευση και ιδρώτα. Οι Blame Kandinsky κάνουν τα απολύτως απαραίτητα στη σκηνή και τα κάνουν καλά. Συνεχές κοπάνημα από τα μέλη του συγκροτήματος, είτε στατικό, είτε πάνω στα κάγκελα, είτε κάτω από τη σκηνή, φωνητικά από βγαλμένα από τη κόλαση, δείχνουν μια μπάντα που πιστεύει στον εαυτό της πρωτίστως και αυτό είναι κάτι που αντανακλάται και στο κοινό. Εξαιρετική εμφάνιση από τους Blame Kandinsky, με τεράστιο ήχο και με τον κόσμο να δείχνει ότι ενστερνίζεται τη μουσική τους.
Συνέχεια με τους αγαπημένους μου Sadhus (The Smoking Community), ένα σχήμα που κάθε του ζωντανή εμφάνιση είναι από μόνη της ικανή να σε κάνει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό, μιας και οι εν λόγω πλέον στα live τους έχουν αλλάξει όλη τη φιλοσοφία των τραγουδιών τους, κάνοντας τα ακόμα πιο trippy και πολύ πιο heavy από ότι είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι έπος, το κομμάτι που είναι όλη η ουσία των Sadhus, το “Foondamentalist” το οποίο κυριολεκτικά το ξεχείλωσαν και το έκαναν αγνώριστο. Το “Colombian Boat Blues” για τη συνέχεια είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να σπάσουμε τα άλατα, όχι βέβαια ότι δεν το είχαμε κάνει πιο πριν, αλλά αυτό μας έκανε να κουνηθούμε λίγο παραπάνω! “Abduction” και η συνέχεια με το “Burned By Hand” ή μήπως το “Dopesmoker” των Sleep καλύτερα; Μάλλον με το δεύτερο, μιας και στο ξεκίνημα του “Burned By Hand” υπήρξε ένα μικρό πρόβλημα με το πετάλι του Γρηγόρη, θρύψαλα το έκανε ο αλήτης! Το “Stevaro” και το ολόφρεσκο “Lazarus” με το black metal riffing, έκλεισαν τη σεμνή τελετή των Sadhus…
Το An Club που έχει γεμίσει σχεδόν από την ώρα που οι Blame Kandisky βρισκόταν στη σκηνή, ήταν έτοιμο για την ώρα που οι Allochiria θα μας διέλυαν τον ψυχικό μας κόσμο! Το συγκρότημα βγήκε και από πίσω του δέσποζε το εξώφυλλο από τη νέα του δισκογραφική δουλεία ονόματι “Throes”. Oι πρώτες νότες έσκασαν και οι γλυκόπικρες μελωδίες ξεχύθηκαν με σκοπό να μας παρασύρουν σε σκοτεινούς συναισθηματικούς λαβυρίνθους. Το κόκκινο φως που σχεδόν σε όλη την εμφάνιση έλουζε το συγκρότημα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό για τα μάτια μας! Οι Allochiria παρέδωσαν ένα μεγάλο show και πολλές φορές κοινό και μπάντα έγιναν ένα, με τους headliners να μας κάνουν ό,τι θέλουν.
Επάνω στη σκηνή ένα είδος τελετουργίας λάμβανε χώρα, με την Ειρήνη στα φωνητικά να βγάζει τα σωθικά της είτε όρθια είτε γονατισμένη και με το υπόλοιπο συγκρότημα να δίνει τον απαιτούμενο ρυθμό. Κάπου εδώ θα ήθελα να σταθώ στον επιβλητικό drummer, ο οποίος έκανε ό,τι ήθελε το υπόλοιπο συγκρότημα και κάθε του χτύπημα ήταν σαν κάποιου είδους πρόσταγμα προς τους υπόλοιπους ώστε να δώσουν ακόμα πιο πολύ πάθος και ένταση, πράγμα που δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου. Η επική αυτή βραδιά έκλεισε με την παραχώρηση του μικροφώνου από την Ειρήνη για μια guest συμμετοχή του Σταύρου από Sadhus στο τελευταίο κομμάτι του set!
Όταν τα φώτα άναψαν και η μουσική καταλάγιασε, πολλά ζευγάρια μάτια είχαν ακριβώς την ίδια ματιά με τη δική μου, πως είχαν βρεθεί σε κάτι πολύ μεγάλο που δεν μπορεί εύκολα να ειπωθεί η να αποτυπωθεί σε μερικές γραμμές και που πολύ απλά έπρεπε να είσαι εκεί και να το ΖΗΣΕΙΣ από το πρώτο ως και το τελευταίο δευτερόλεπτο…